Portal eKAI (22 września 2025) prezentuje analizę prof. Marka Melnyka dotyczącą rzekomej „sakralizacji wojny” przez Rosję. Autor opisuje mechanizmy legitymizowania agresji na Ukrainę poprzez odwołania do prawosławnej symboliki, włączenie motywów maryjnych oraz konstruowanie narracji o „walce z szatanem” uosabianym przez Zachód. W tekście wskazano na kluczową rolę patriarchy Cyryla I w religijnej instrumentalizacji konfliktu oraz przemianę Władimira Putina w „prawosławnego prezydenta”. Artykuł pomija jednak istotę problemu: całkowite zerwanie z katolicką koncepcją Regnum Christi i zastąpienie jej bałwochwalczą teologią państwa.
Fałszywe sacrum jako narzędzie tyranii
W analizowanym tekście czytamy:
„Uświęcenie wojny – to proces nadawania działaniom zbrojnym, przemocy i jej skutkom wymiaru religijnego, sakralnego lub transcendentnego”.
To stwierdzenie demaskuje rdzeń problemu: próbę przeniesienia pojęć właściwych porządkowi nadprzyrodzonemu na płaszczyznę czysto polityczną. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas, prawdziwe królowanie Chrystusa obejmuje „wszystkich ludzi – czy to pojedynczych obywateli, czy rodziny, czy państwa, gdyż ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”. Tymczasem konstrukcja „świętej wojny” w wykonaniu moskiewskiego reżimu to kwintesencja modernistycznej herezji, mieszającej porządek duchowy z doczesnym w celu legitymizacji zbrodni.
Bluźniercze zawłaszczenie symboliki marjowej
Szczególnie odrażający jest opisany mechanizm instrumentalizacji kultu Matki Bożej:
„Obecnie widzimy cały szereg ikon z Matką Boską, które oficjalnie towarzyszą armii rosyjskiej na ziemi ukraińskiej. Matka Boska w przekonaniu Rosjan walczy z Ukraińcami”.
To jawne bałwochwalstwo, sprzeczne z duchem katolickiej pobożności. Jak przypominała Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu, wszelkie próby podporządkowania rzeczywistości nadprzyrodzonej celom politycznym stanowią „skażenie dogmatów przez modernistyczną ewolucję” (propozycja potępiona nr 22). Święta Marja jako „Przyczyna naszej radości” nigdy nie może stać się orędowniczką ludobójstwa!
Teologiczne samobójstwo „świętej wojny”
Najbardziej szokującym aspektem analizy jest bezkrytyczne powielenie terminologii sankcjonowanej przez moskiewski reżim:
„W pierwszym dniu obrad przyjęto tzw. «nakaz», w którym «specjalną operację wojskową» nazwano «świętą wojną»… Z duchowo-moralnego punktu widzenia specjalna operacja wojskowa, jako operacja wyjątkowa jest Święta Wojną”.
Tymczasem Kościół katolicki zawsze nauczał, że wojna może być usprawiedliwiona jedynie jako ostateczny środek obrony (zasada ultima ratio), nigdy zaś jako „akt święty”. Jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX, błąd 63 stanowi: „Dopuszcza się odmowę posłuszeństwa legalnym książętom, a nawet bunt przeciwko nim” – co wprost odnosi się do rosyjskiej agresji.
Apokaliptyczny narcyzm putinowskiej teokracji
Artykuł słusznie wskazuje na mesjanistyczne aspiracje Kremla:
„Cyryl stwierdził, że prezydent Rosji «nigdy nie był po stronie sił zła»… W 2012 roku, podczas inauguracji Putina, Cyryl powiedział: «Wydarzyło się coś, co niektórzy mogą uznać za cud – znaczna część narodu zaufała jednemu człowiekowi… Przez Ciebie, poprzez Twoją władzę, Bóg działa w historii Rosji»”.
To klasyczny przykład herezji cezarystycznej, potępionej już w Syllabusie błędów (propozycja 39). Prawdziwy katechon (powstrzymujący) z 2 Listu do Tesaloniczan to Kościół Chrystusowy, nie zaś świeckie imperium. Jak nauczał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice, „żadna władza świecka nie może rościć sobie prawa do reprezentowania woli Bożej w sprawach duchowych”.
Demoniczna dialektyka ofiary
Największe oburzenie budzi relacjonowana przez autora praktyka sakralizacji śmierci rosyjskich żołnierzy:
„Patriarcha mówił: «Jeśli ktoś, kierując się poczuciem obowiązku, potrzebą wypełnienia przysięgi, pozostaje wierny swojemu powołaniu i umiera w służbie wojskowej, to niewątpliwie popełnia czyn równoznaczny z poświęceniem (…). Poświęca się dla innych. Dlatego wierzymy, że ta ofiara zmywa wszystkie grzechy»”.
To bezpośrednie zaprzeczenie nauki o konieczności łaski uświęcającej! Jak przypomina kanon 188 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., „publiczne odstępstwo od wiary katolickiej” powoduje automatyczne zwolnienie z urzędów kościelnych – w tym przypadku dotyczy to całej struktury moskiewskiego pseudoprawosławia.
Milczenie o prawdziwym Królestwie
Najpoważniejszym zarzutem wobec analizy prof. Melnyka jest całkowite pominięcie katolickiej doktryny o Sociali Regno Christi. Jak nauczał Pius XI w Quas primas, „królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII, którego słowa chętnie tu przytaczamy: «Panowanie Jego mianowicie nie rozciąga się tylko na same narody katolickie (…) lecz panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa»”. Tymczasem zarówno rosyjska propaganda, jak i komentujący ją autor, redukują transcendencję do narzędzia politycznej manipulacji.
Modernistyczne korzenie duchowej katastrofy
Opisywane zjawiska stanowią logiczną konsekwencję zerwania z katolicką zasadą extra Ecclesiam nulla salus. Gdy struktury posoborowe porzuciły misję nawracania narodów (Syllabus błędów, propozycja 17), przestrzeń duchową zajęły ideologie narodowe. Kremlowska teologia „rosyjskiego świata” to bliźniacza wersja posoborowego ekumenizmu – obie odrzucają uniwersalne królowanie Chrystusa na rzecz partykularnych „duchowości”. Jak przestrzegał św. Pius X w Lamentabili sane exitu, „dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej” (propozycja 26 potępiona) – co wprost realizuje moskiewska instrumentalizacja religii.
Rosyjska mistyfikacja „świętej wojny” stanowi jaskrawy przykład duchowego bankructwa, które nastąpiło po odrzuceniu niezmiennego Magisterium Kościoła. Gdy struktury posoborowe porzuciły obowiązek głoszenia Chrystusa Króla wszystkim narodom (Mt 28:19), przestrzeń tę zajęły demoniczne ideologie. Jedynym lekarstwem jest powrót do integralnej doktryny katolickiej, wyrażonej w Syllabusie błędów Piusa IX i encyklice Quas primas Piusa XI – że pokój i sprawiedliwość możliwe są jedynie pod berłem Naszego Pana Jezusa Chrystusa, Króla królów i Pana panujących.
Za artykułem:
Prof. Marek Melnyk: sakralizacja wojny… à la russe (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
