Synod jako narzędzie destrukcji hierarchii w neo-kościele
Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej (KAI) relacjonuje wypowiedzi „biskupa” Adriana Galbasa SAC, przedstawiciela sekty posoborowej, który w wywiadzie z 23 października 2021 r. promuje tzw. „synod o synodalności” jako rzekomą „szansę dla Kościoła w Polsce”. „Biskup” twierdzi, że „świecki to w Kościele nie przedmiot i nie robot” lecz „podmiot apostolstwa”, zachęcając do wsłuchiwania się w głosy „osób z peryferii” i tych, którzy „dokonali apostazji”. Całość nacechowana jest językiem typowym dla rewolucji posoborowej: demokratyzacją struktury kościelnej, relatywizacją urzędu nauczycielskiego i kultem „dialogu” jako narzędzia pseudorozeznania.
Naturalistyczna pseudoteologia „wspólnej drogi”
„Biskup” Galbas definiuje synod jako „wspólną drogę”, gdzie Kościół „wspólnotowo rozeznaje, co Duch Święty mówi”. Już w tym sformułowaniu ujawnia się heretyckie przekształcenie nadprzyrodzonej rzeczywistości Kościoła w proces demokratycznej partycypacji. Quod non est traditum, non est creditum (co nie zostało przekazane, nie jest przedmiotem wiary) – przypomina Sobór Trydencki (Sesja IV). Tymczasem przedstawiona wizja sprowadza działanie Ducha Świętego do zbiorowej deliberacji, co Pius X w encyklice Pascendi nazwał „modernistycznym immanentyzmem”:
„Zwykłe bowiem zdanie modernistów jest takie, że wszystkie religie są prawdziwe, ponieważ odpowiednio do różnych okoliczności różnych ludzi i różnych miejsc, wszystkie z instynktu serca wypływają” (Pascendi, 14).
Komentowany artykuł pomija całkowicie nadprzyrodzony charakter Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa z hierarchią ustanowioną przez Boga. Jak przypomina Pius XII w encyklice Mystici Corporis: „Tylko do Apostołów i ich prawowitych następców, biskupów, powiedział [Chrystus]: «Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody» (Mt 28,19)”. Tymczasem „biskup” Galbas głosi, że „każdy ma prawo, by zostać wysłuchanym. Naprawdę KAŻDY!”, co jest jawnym zaprzeczeniem katolickiej zasady extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) oraz nauki o wyłącznym prawie hierarchy do nauczania i rządzenia.
Demontaż struktury hierarchicznej
Wypowiedź o „złych, klerykalnych zwyczajach” ujawnia rewolucyjną nienawiść do niezmiennej struktury Kościoła. Termin „klerykalizm” – ulubiony frazes bergoglianizmu – służy tu jako pałka do rozbijania boskiego porządku. Tymczasem już Pius VI w konstytucji Auctorem fidei (1794) potępił jako herezję twierdzenie, że „władza kościelna powinna być podporządkowana władzy ludu”.
„To my, duchowni, musimy zrozumieć, że świecki to w Kościele nie przedmiot i nie robot. Świecki to podmiot” – głosi „biskup” Galbas.
To stwierdzenie jest bezpośrednim zaprzeczeniem kanonu 132 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.: „Kościół Chrystusowy jest społeczeństwem nierównym, czyli takim, które składa się z dwóch kategorii osób: z pasterzy i trzody”. „Podmiotowość świeckich” w sprawach doktrynalnych i dyscyplinarnych potępia eksplicitnie Pius IX w Syllabusie błędów (1864), odrzucając tezę, że „nauczanie religii chrześcijańskiej powinno być podporządkowane władzy świeckiej” (pkt 47) oraz że „Kościół nie powinien zajmować się filozofią” (pkt 13).
Czysto naturalistyczna „misja”
W całym wywiadzie brak jakiegokolwiek odniesienia do nadprzyrodzonego celu Kościoła: zbawienia dusz poprzez głoszenie prawdy i udzielanie sakramentów. Zamiast tego „biskup” Galbas mówi o „słuchaniu” jako celu samym w sobie, co Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił w punkcie 25: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw”.
Proponowane metody – „listy do tych, którzy nie przyjmują po kolędzie”, „zaproszenie osób, które dokonały apostazji” – są czysto socjologicznymi technikami, pozbawionymi duchowego wymiaru. Jak przypomina św. Robert Bellarmin: „Nawrócenie jest dziełem łaski, nie perswazji”. Tymczasem artykuł promuje model kościoła-klubu dyskusyjnego, gdzie „zespoły 12-osobowe” mają „szukać odpowiedzi” na równi z pasterzami.
Teologiczne samobójstwo sekty posoborowej
Najgroźniejszym aspektem jest promocja „synodalności” jako stałego sposobu funkcjonowania sekty posoborowej:
„Synod nie ma być tylko wydarzeniem kilkutygodniowym, ale stałym, zwyczajnym i normalnym sposobem rozeznawania w Kościele, czyli żeby Kościół, na każdym poziomie był synodalny, a nie klerykalny”.
To jawny atak na konstytucję boską Kościoła. Pius XII w Humani generis (1950) ostrzegał przed próbami „przekształcenia Kościoła w demokrację”. Quas Primas Piusa XI (1925) jednoznacznie stwierdza: „Jeśliby ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”.
Tymczasem komentowany artykuł nie wspomina ani o Chrystusie Królu, ani o obowiązku podporządkowania państwa prawom Bożym, ani o grzechu i konieczności nawrócenia. To czysta ideologia „Kościoła-wędrowca” z konstytucji Gaudium et spes, potępiona już przez św. Piusa X jako „modernistyczne kłamstwo”.
Podsumowanie: antykościół w działaniu
Przedstawiona przez „biskupa” Galbasa wizja to program całkowitej destrukcji resztek katolickiej tożsamości w sekcie posoborowej. „Synod” – przedstawiany jako narzędzie „przebudzenia” – jest w rzeczywistości młotem na:
1. Hierarchię („walka z klerykalizmem”),
2. Niezmienność doktryny („każdy ma prawo głosu”),
3. Nadprzyrodzony charakter Kościoła (redukcja do procesów socjologicznych).
Jak prorokował św. Pius X: „Moderniści poświęcają się z największym zapałem […] obalaniu i wytępieniu tego wszystkiego, co w Kościele jest szczególną jego własnością” (Pascendi, 3). Wypowiedź „biskupa” Galbasa jest tego jaskrawym potwierdzeniem. Jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje wierność niezmiennemu Magisterium i odrzucenie tego „ohyda spustoszenia” (Mt 24,15).
Za artykułem:
Być razem w Kościele – rozmowa z bp. Galbasem (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
