Portal eKAI relacjonuje słowa „arcybiskupa” większego kijowsko-halickiego Światosława Szewczuka, który w kontekście trwającej wojny na Ukrainie stwierdził: „Zdajemy sobie sprawę, że każdy przeżyty dzień, każdy tydzień jest skropiony czyjąś krwią”. W swoim wystąpieniu zwrócił uwagę na przymusową ewakuację z 18 miejscowości obwodu dniepropietrowskiego oraz poświęcił nowo wybudowaną świątynię w Kamieńsku, określając to wydarzenie jako „święto nadziei” w ramach „Jubileuszowego Roku Nadziei”.
Teologiczna pustka w obliczu krwawej rzeczywistości
„Arcybiskup” Szewczuk, reprezentujący struktury Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego – instytucji od 1968 roku zanurzonej w modernistycznym przewrocie posoborowym – ogranicza swój przekaz do płaskiego humanitaryzmu. Choć słusznie wskazuje na tragedię ludzkich ofiar („każdy przeżyty dzień skropiony czyjąś krwią”), całkowicie pomija nadprzyrodzony wymiar cierpienia jako zadośćuczynienia za grzechy lub wezwania do nawrócenia.
W miejsce katolickiej teologii krzyża proponuje świecki kult bohaterstwa, gdy
„wyraża szczególną wdzięczność obrońcom Ukrainy”
, nie wspominając ani słowem o obowiązku poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas primas). Brakuje tu zupełnie wezwania do publicznego poświęcenia Rosji Niepokalanemu Sercu Marji – czego domagały się rzekome „objawienia fatimskie”, przez Kościół zawsze traktowane z należytą rezerwą jako niezatwierdzone objawienia prywatne.
Pseudosakralność w służbie rewolucyjnej utopii
Opis poświęcenia kościoła Przemienienia Pańskiego w Kamieńsku stanowi klasyczny przykład posoborowej mistyfikacji. Struktura wzniesiona przez wspólnotę UKGK – podległą bezpośrednio antypapieżowi Franciszkowi – nie może być uznana za świątynię katolicką z kilku powodów:
1. Nieważność święceń kapłańskich po wprowadzeniu posoborowego rytu święceń (1968), który zniszczył sakramentalną formę1.
2. Brakanie prawowitej jurysdykcji u „biskupów” wyświęconych w apostolskiej sukcesji zerwanej przez modernizm.
3. Synkretyzm doktrynalny przejawiający się w akceptacji zasad Vaticanum II o „prawie do wolności religijnej” (Dignitatis humanae) i ekumenizmie (Unitatis redintegratio).
Gdy Szewczuk mówi o „bezprecedensowym rozwoju” swego Kościoła na wolnych terenach Ukrainy, należy to rozumieć jako rozwój czysto ilościowy, pozbawiony łaski uświęcającej. Jak trafnie ujął to św. Robert Bellarmin: „Heretycka społeczność może rozrastać się liczebnie, lecz jest to wzrost gangreny, nie żywego organizmu” (De Romano Pontifice).
Jubileusz Nadziei jako parodia eschatologii
Wprowadzenie przez posoborowców „Jubileuszowego Roku Nadziei” to jawna kpina z katolickiego pojęcia nadprzyrodzonej nadziei cnoty teologicznej. W doktrynie modernistycznej:
„nadzieja sprowadzona zostaje do poziomu optymizmu społecznego, oderwanego od perspektywy życia wiecznego”
(Pius X, Lamentabili sane exitu, pkt 65).
Tymczasem prawdziwa nadzieja chrześcijańska, jak nauczał Pius XI, polega na „złożeniu wszelkiej ufności w królewskim panowaniu Chrystusa, który jedyny może przynieść pokój narodom” (Quas primas). Żadne wysiłki dyplomatyczne czy militarne nie zastąpią obowiązku uznania społecznego panowania Zbawiciela.
Milczenie o źródle prawdziwego pokoju
Najcięższym zarzutem wobec wystąpienia Szewczuka jest całkowite pominięcie kluczowej zasady katolickiej: pokój jest owocem poddania się narodów pod panowanie Chrystusa Króla. Jak stanowczo głosił Pius IX w Syllabusie:
„Pokój nie może zapanować tam, gdzie odrzucono prawo Chrystusowe, a świecka władza ogłasza się źródłem wszelkiego prawa”
(Syllabus errorum, pkt 39).
Zamiast wezwania do nawrócenia Rosji i Ukrainy, „hierarcha” posoborowy serwuje wyłącznie polityczną narrację walki narodowowyzwoleńczej. To potwierdza, że struktury UKGK stały się narzędziem nacjonalistycznej ideologii, a nie głosicielami Ewangelii.
Fałszywa martyrologia a brak męczeństwa za wiarę
Opisy zniszczeń świątyń i prześladowań duchownych UKGK na okupowanych terenach wymagają teologicznego rozróżnienia. Choć cierpienie niewinnych zawsze budzi współczucie, to:
„Nie każde prześladowanie czyni męczennikiem – tylko to, które znoszone jest za wierność niezmiennej doktrynie katolickiej”
(Św. Cyprian, List 58).
Tymczasem UKGK od dziesięcioleci propaguje:
– Komunię na rękę
– Dopuszczenie rozwodników do „eucharystii”
– Ekumeniczne modły z prawosławnymi schizmatykami
czyli praktyki wyraźnie potępione w Quas primas i Lamentabili sane exitu. W tej sytuacji trudno mówić o autentycznym męczeństwie za wiarę, gdy sama „wiara” głoszona przez UKGK jest zmodyfikowaną wersją modernizmu.
Katolicka alternatywa: jedyna droga ku pokojowi
W obliczu wojennej zawieruchy jedyną skuteczną odpowiedzią pozostaje wezwanie Piusa XI:
„Niechaj więc narody zrozumieją, że są obowiązane nie tylko oddać cześć Chrystusowi prywatnie, ale także wprowadzić w życie publiczne i w prawa zasady Jego życia i królewskiej władzy”
(Quas primas).
Dopóki zarówno Ukraina, jak i Rosja nie dokonają publicznego poświęcenia Niepokalanemu Sercu Marji (w rozumieniu przedsoborowej teologii, bez modernistycznych wypaczeń), dopóty żadne militarne zwycięstwa nie przyniosą trwałego pokoju.
Struktury posoborowe, odcinające się od tej prawdy, stają się mimowolnymi wspólnikami masońskiego planu zastąpienia Królestwa Chrystusowego „nowym porządkiem światowym”. Jak ostrzegał Pius IX: „Wszelkie próby budowania pokoju bez Chrystusa Króla są z góry skazane na klęskę” (Syllabus, pkt 77).
1. Św. Pius X w Lamentabili sane exitu potępił tezę, jakoby „zwykli przewodnicy społeczności chrześcijańskiej mogli z czasem uzyskać charakter kapłański” (pkt 49), co bezpośrednio podważa legitymizację posoborowej hierarchii.↩
Za artykułem:
Abp Szewczuk: zdajemy sobie sprawę, że każdy przeżyty dzień jest skropiony czyjąś krwią (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
