Portal eKAI (24 października 2025) relacjonuje wizytę wiceprezydenta USA J.D. Vance’a w Bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie, gdzie wraz z małżonką uczestniczył w „Mszy św.” odprawionej przez „franciszkanów”. Vance, który rzekomo wyspowiadał się przed liturgią i spotkał z grupą „biskupów”, opisał doświadczenie jako „niewiarygodne błogosławieństwo”, dziękując „greckim, ormiańskim i katolickim księżom” za opiekę nad „najświętszym miejscem”. Całość wpisuje się w wysiłki Białego Domu na rzecz utrzymania zawieszenia broni w Strefie Gazy.
Ekumeniczna profanacja miejsc świętych
Już samo zestawienie duchowieństwa greckiego (prawosławnego), ormiańskiego (monofizyckiego) i „katolickiego” (posoborowego) jako równorzędnych strażników Grobu Pańskiego stanowi zdradę dogmatu o nieomylnej jedności Kościoła Chrystusowego. Sobór Florencki w dekrecie dla Ormian (1442) stanowczo potępił monofizytyzm jako herezję, zaś Leon XIII w encyklice Praeclara gratulationis (1894) przypomniał, że „Kościół katolicki jeden jest i najwyższy, poza którym nie ma zbawienia”. Tymczasem Vance, pozdrawiając kapłanów schizmatyków i heretyków na równi z rzekomo katolickimi, realizuje program ekumenizmu potępiony przez św. Pius X w encyklice Editae saepe (1910): „Nie ma nic bardziej zgubnego, bardziej obcego miłosierdziu Bożemu niż te fałszywe poglądy, które przyjmując zasadę, że każda religia jest dobra, dążą do zniszczenia jedności wiary i jedności Kościoła”.
„Jakże niewiarygodnym błogosławieństwem było odwiedzić miejsce śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Jestem wiecznie wdzięczny greckim, ormiańskim i katolickim księżom, którzy opiekują się tym najświętszym miejscem” – J.D. Vance
To zdanie demaskuje naturalistyczne pojmowanie świętości, oderwane od nadprzyrodzonej rzeczywistości Ciała Mistycznego. Kamień Namaszczenia czy Grób Pański pozostają relikwiami martwymi bez żywej więzi z jedynym Kościołem założonym przez Chrystusa. Pius XI w encyklice Mortalium animos (1928) ostrzegał: „Ci, którzy oddają cześć Chrystusowi, a jednak świadomie i dobrowolnie odrzucają przynależność do Kościoła, znajdują się w sprzeczności z samym sobą”.
„Msza św.” czy protestancko-masoński agape?
Uczestnictwo w posoborowej „mszy” odprawianej przez „franciszkanów” z Zakonu Braci Mniejszych (OFM) – zreformowanego po Vaticanum II w duchu antropocentryzmu – to akt współudziału w profanacji Ofiary Krzyża. Jak przypomina św. Pius V w bulli Quo Primum (1570), „Ofiara Mszy Świętej jest prawdziwą Ofiarą przebłagalną, którą składa się Bogu dla przebłagania Go za grzechy żywych i umarłych”. Tymczasem Novus Ordo Missae Pawła VI, usunąwszy ofiarniczy charakter liturgii, sprowadza Eucharystię do wspólnotowej uczty – dokładnie jak przewidział kard. Alfredo Ottaviani w krytycznym studium z 1969 r.
Rzekoma „spowiedź” Vance’a przed „mszą” nie ma żadnej wartości sakramentalnej, gdyż szafarzami rozgrzeszenia mogą być jedynie kapłani ważnie wyświęceni w przedsoborowym rycie święceń. Jak uczy Sobór Trydencki (sesja XXIII, kan. 7): „Jeśli ktoś powie, że święcenia nie są prawdziwie i właściwie sakramentem […] niech będzie wyklęty”.
Polityczny synkretyzm pod płaszczykiem pobożności
Cała wizyta Vance’a – od ekumenicznych gestów po wezwanie do modlitwy przedstawicieli „wszystkich wyznań” – służy legitymizacji globalistycznej agendy pod płaszczykiem religijnym. Zapalenie świec „od ognia z grobu Chrystusa” to czysty symbolem magicznego myślenia, całkowicie obcy katolickiej duchowości, która odrzuca wszelkie formy fetyszyzmu. Św. Pius X w dekrecie Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907) potępił podobne praktyki jako „przejawy religijnego naturalizmu” (propozycja 41).
Apel o „pokój” oderwany od uznania społecznego panowania Chrystusa Króla to czczy frazes. Pius IX w Syllabusie (1864) potępił błąd mówiący, że „papież może i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (propozycja 80). Tymczasem Vance, przemawiając jako polityk zaangażowany w negocjacje z Hamasem (organizacją dżihadystyczną), próbuje wykorzystać sacrum do legitymizacji czysto świeckich rozgrywek.
Spuścizna apostazji: od Vaticanum II do globalistycznej liturgii
Opisywana scena – amerykański urzędnik uczestniczący w ekumenicznej liturgii w miejscu symbolicznym dla trzech monoteizmów – stanowi doskonałą ilustrację programu zawartego w deklaracji Nostra aetate. Jak przypomina abp Marcel Lefebvre w „Liście do zagubionych katolików” (1976): „Po Vaticanum II Kościół stał się miejscem spotkań wszystkich religii, podczas gdy powinien być niezłomnym strażnikiem prawdy objawionej”.
Artykuł eKAI, pomijając milczeniem kwestię ważności sakramentów i prawdziwości wiary, współuczestniczy w tym spektaklu apostazji. Brak jakiegokolwiek ostrzeżenia przed duchowym niebezpieczeństwem uczestnictwa w takich praktykach potwierdza, że portal funkcjonuje jako tuba posoborowej rewolucji.
