Portal eKAI (21 października 2025) relacjonuje inaugurację 22. edycji programu „Pola Nadziei” w Bielsku-Białej, polegającą na „ekumenicznym nabożeństwie” w kościele księży salwatorianów oraz sadzeniu żonkili jako symbolu „solidarności z cierpiącymi”. W wydarzeniu uczestniczył bp Piotr Greger oraz duchowni salwatoriańscy, w tym prowincjał ks. Józef Figiel SDS. Akcja ma na celu pozyskiwanie środków na hospicjum św. Jana Pawła II, które – jak podkreśla prezes Grażyna Chorąży – otrzymuje jedynie 60% funduszy od państwowego płatnika.
Ekumenizm jako zdrada katolickiej tożsamości
„Modlitwa ekumeniczna w salwatoriańskim kościele NMP Królowej Polski” stanowi jawną obrazę unicitas Ecclesiae (wyłączności Kościoła). Pius XI w Quas Primas stanowczo potępił relatywizm religijny: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12). Tymczasem współmodlitwa z heretykami narusza kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., zakazujący „communicatio in sacris” (współuczestnictwa w obrzędach świętych) pod karą ekskomuniki.
Św. Oficjum w dekrecie z 1948 r. przypomniało: „Kościół katolicki zawsze zabraniał i zabrania swoim wiernym uczestniczenia w kongresach, zgromadzeniach, zebraniach lub stowarzyszeniach, które sprzyjają tzw. 'ekumenizmowi'”. Zaś Pius IX w Syllabus errorum potępił zdanie: „Protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej, w której formie można podobać się Bogu równie dobrze jak w Kościele katolickim” (pkt 18).
Redukcja misji Kościoła do świeckiego humanitaryzmu
Gdy „bp Greger” przemawia o „właściwym wykorzystaniu dóbr świata”, całkowicie pomija nadprzyrodzony cel dzieł miłosierdzia. Katolicka hospicja istniały po to, by zapewnić umierającym łaskę dobrej śmierci poprzez sakramenty, a nie jedynie „wsparcie finansowe i rzeczowe”. Kanon 468 Kodeksu z 1917 r. nakazywał kapłanom przedkładać troskę o dusze nad działalność społeczną. Tymczasem w relacji brak jakiejkolwiek wzmianki o spowiedzi, Wiatyku czy Namaszczeniu Chorych – sakramentach stanowiących raison d’être (powód istnienia) katolickiej opieki paliatywnej.
Program wzorowany na brytyjskiej organizacji Marie Curie Cancer Care to import obcej duchowości. Pius XII w przemówieniu z 8 grudnia 1950 r. ostrzegał: „Tam, gdzie nie ma miejsca dla Krzyża Chrystusowego, nie ma też miejsca dla miłosierdzia”. Naturalistyczne „pola nadziei” z żonkilami zastępują nadzieję zbawienia mglistym „humanitaryzmem”, sprzecznym z encykliką Mortalium animos Piusa XI, która potępiała „fałszywy mistycyzm, dzięki któremu religijność sprowadza się do nieokreślonego poczucia miłości”.
Kult „św. Jana Pawła II” jako narzędzie dezorientacji
Nazwa hospicjum ku czci modernistycznego antypapieża Wojtyły demaskuje ideologiczne zaplecze całej inicjatywy. Jan Paweł II w encyklice Ut unum sint (1995) głosił herezję: „Kościół katolicki uznaje, że w wielkiej tajemnicy zbawienia elementy zbawcze znajdują się także poza jego widzialnymi strukturami”. To jawna negacja dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) potwierdzonego przez Sobór Florencki (1442) i antymodernistyczną przysięgę św. Piusa X.
Salwatorianie jako kanał infiltracji
Zgromadzenie Salwatorianów (SDS) – założone w 1881 r. przez masona Franciszka Jordana – od dawna promuje modernistyczne innowacje. Ich udział w „ekumenicznym nabożeństwie” potwierdza słowa św. Piusa X z encykliki Pascendi: „Moderniści usiłują zniszczyć wszystkie instytucje katolickie, a gdy to zrobią, łatwo już wprowadzić religię człowieka”. Brak reakcji ze strony „biskupa” Gregera dowodzi kompletnego zerwania z zasadą władzy kościelnej wyrażoną w kanonie 222 §1 Kodeksu z 1917 r., nakazującej biskupom „czuwać nad czystością wiary i obyczajów”.
Finansowy pragmatyzm zamiast duchowej misji
Apel prezes Chorąży o „wsparcie finansowe i rzeczowe” odsłania materialistyczne oblicze całego przedsięwzięcia. Św. Wincenty à Paulo w Traktacie o miłości Boga przypominał: „Pierwszym celem dzieł miłosierdzia jest doprowadzenie dusz do Boga, a dopiero drugim – ulżenie ciału”. Tymczasem struktury posoborowe zamieniły hospicja w przedsiębiorstwa usługowe, gdzie liczy się bilans finansowy, nie zaś stan łaski u pacjentów.
Edukacyjne zatruwanie młodzieży
Włączenie 56 szkół w program propagujący ekumenizm i naturalizm stanowi jawne naruszenie kanonu 1374 Kodeksu z 1917 r., zakazującego katolickiej młodzieży uczestnictwa w stowarzyszeniach „o charakterze bezbożnym, antychrześcijańskim lub podejrzanym”. Pius XI w Divini illius Magistri podkreślał: „Edukacja musi być nierozerwalnie związana z nadprzyrodzonym celem człowieka”. „Pola Nadziei” to klasyczny przykład apostasis a fide (odstępstwa od wiary) poprzez zastąpienie katolickiej eschatologii świeckim sentymentalizmem.
