Warszawski „arcybiskup” Adrian Galbas, podczas pseudo-liturgicznych obchodów czterdziestej pierwszej rocznicy śmierci Jerzego Popiełuszki, przedstawił wypaczoną wizję prawdy, całkowicie oderwaną od katolickiej doktryny. Jego homilia, naszpikowana modernistycznymi frazesami i cytatami z heretyckich dokumentów posoborowych, stanowi jaskrawy przykład apostazji współczesnej hierarchii okupującej struktury kościelne.
Teologiczne zafałszowanie pojęcia prawdy
„Abp” Galbas otwarcie sprzeniewierza się katolickiemu rozumieniu prawdy, redukując ją do pustych definicji filozoficznych: „Prawda to zgodność słowa z rzeczywistością (…). To cnota, która polega na tym, by okazywać się jednoznacznym w swoich czynach”. Tymczasem Veritas Domini manet in aeternum (Ps 117:2) – Prawda Pańska trwa na wieki, będąc nierozerwalnie złączona z Osobą Chrystusa Króla, który sam oświadczył: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas: „Jedynie w Królestwie Chrystusowym możliwy jest trwały pokój między narodami”. Galbas pomija całkowicie nadprzyrodzony wymiar prawdy, sprowadzając ją do cnót społecznych i psychologicznej szczerości.
„Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina kilka wykroczeń przeciwko prawdzie”
To zdanie demaskuje duchową pustkę głoszącego. Powołanie się na posoborowy „katechizm” z 1992 roku (KKK 2482-2487) – dokument jawnie sprzeczny z tradycyjnym nauczaniem, np. w kwestii wolności religijnej – jest aktem zdrady doktrynalnej. Prawowierny katolik odwołuje się do Katechizmu Rzymskiego św. Piusa X lub dzieł takich jak Explanation of the Baltimore Catechism ks. Spirago, które jednoznacznie potępiają wszelkie formy relatywizmu.
Kult fałszywego „męczennika”
Galbas bezczelnie nazywa Popiełuszkę „męczennikiem za prawdę”, podczas gdy prawdziwe męczeństwo wymaga śmierci za wiarę katolicką („Ecclesia nullum recipit sine martyrio sanctum”, św. Augustyn). Tymczasem Popiełuszko:
- Był kapłanem wyświęconym w 1972 r. według wątpliwych posoborowych rytów, które mogą unieważniać sakrament
- Głosił idee „solidarności” przesiąknięte socjalistycznym duchem, sprzeczne z encykliką Quas primas o królewskiej władzy Chrystusa
- Jego „męczeństwo” nie zostało potwierdzone żadnym cudem, wymaganym przez tradycyjne procedury kanonizacyjne
Wspomnienie przez „abpa” słów Popiełuszki: „Życie w prawdzie jest najtrudniejszym, ale i najpiękniejszym obowiązkiem człowieka” – to czysty naturalizm! Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (potępiona teza 22).
Demokratyczny bałwochwalczy kult
„W demokracji słowo zastępuje siłę, na co wskazuje choćby znaczenie słowa +parlament+”
To zdanie obnaża modernistyczne uwielbienie dla systemów masońskich. Kościół zawsze nauczał, że jedyną prawowitą formą rządów jest monarchia podporządkowana prawu Bożemu. Leon XIII w Immortale Dei stanowczo potępił demokrację: „Władza nie pochodzi od ludu, lecz od Boga”. Tymczasem Galbas bezwstydnie głosi herezję, że „w demokracji ma być inaczej”, otwarcie sprzeciwiając się Syllabusowi błędów Piusa IX, który potępia tezę, jakoby „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (teza 55).
Bluźniercza instrumentalizacja Pisma Świętego
Szczytem bezczelności jest próba uzasadnienia rewolucyjnych tez cytatami z Ewangelii: „Żaden prawdziwy chrześcijanin nie może więc wzywać do ksenofobii (…). Chrześcijaństwo nie potrzebuje nawet wezwań do tolerancji, gdyż ma poprzeczkę postawioną znacznie wyżej, właśnie na poziom przykazania miłości nieprzyjaciół”. To jawne wypaczenie słów Chrystusa! Jak przypomina św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 25, a. 6): „Miłość nieprzyjaciół nie wyklucza karania ich za grzechy przez władzę publiczną”. Tymczasem neo-kościół głosi herezję uniwersalnego zbawienia, potępioną przez Piusa IX w Quanto conficiamur moerore.
Teologia wygodnego konformizmu
Galbas, cytując Popiełuszkę („Gdyby ks. Jerzy nie ukochał tak bardzo prawdy (…), żyłby do dzisiaj”), nieświadomie demaskuje prawdziwe oblicze posoborowej hierarchii – kasty konformistów, dla których przeżycie ważniejsze jest niż obrona wiary. Prawdziwi męczennicy, jak św. Tomasz More, woleli śmierć niż kolaborację z heretycką władzą. Tymczasem współcześni „biskupi” negocjują z rządami antykatolickich reżimów, zdradzając tym samym Chrystusa Króla.
Relatywizm jako fundament neo-kościoła
Najgroźniejszym elementem homilii jest akceptacja relatywizmu: „Żyjemy w świecie tzw. prawdy subiektywnej (…). Według niej wszystko zależy już nie od tego, co się zdarzyło, ale od tego jak ja patrzę na to co się zdarzyło”. Choć Galbas próbuje dystansować się od tej postawy, sam ją legitymizuje, używając języka filozofii Nietzschego. Jak przypomina dekret Lamentabili sane (teza 58): „Prawda nie jest niezmienna bardziej niż sam człowiek, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” – to jedna z głównych herezji modernizmu, ekskomunikowana przez św. Piusa X.
Homilia „abpa” Galbasa to klasyczny przykład posoborowej apostazji – mieszanina półprawd, filozoficznego bełkotu i jawnych herezji, podanych w opakowaniu pseudoreligijnej retoryki. Jedyne antidotum na tę truciznę to powrót do niezmiennej doktryny katolickiej i odrzucenie całej struktury neo-kościoła, który dawno przestał być narzędziem zbawienia, a stał się synagogą szatana.
