Portal eKAI (7 lutego 2018) relacjonuje wypowiedzi „arcybiskupa” Wojciecha Polaka, który w obliczu kryzysu w relacjach polsko-żydowskich na tle nowelizacji ustawy o IPN nawołuje do kontynuowania dialogu, modlitwy o pojednanie oraz „wzajemnej delikatności”. „Prymas” podkreśla znaczenie dorobku Dnia Judaizmu i cytuje wypowiedź naczelnego rabina Michaela Schudricha o potrzebie uwzględniania „wrażliwości” obu stron.
Naturalizm zastępujący nadprzyrodzony cel Kościoła
Komentowany artykuł ujawnia całkowitą redukcję misji Kościoła do poziomu humanitarnego aktywizmu, gdzie salus animarum (zbawienie dusz) zostało zastąpione kultem „wzajemnego zrozumienia”. „Abp” Polak deklaruje:
„My nie jesteśmy po to, by rozwiązywać kwestie polityczne czy prawne ale jako wierzący, Żydzi i chrześcijanie, jesteśmy po to, by modlić się, by pojednanie i dialog między nami był wzmocniony naszym wołaniem do Pana Boga”
– co stanowi jawne zaprzeczenie nakazowi Chrystusa: „Euntes ergo docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti” („Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” – Mt 28,19).
Koncepcja „modlitwy wspólnej z niewierzącymi w jednego Boga” jest potępiona przez św. Piusa X w Lamentabili Sane (1907) jako część modernistycznej herezji:
„Wiara, jako przyzwolenie umysłu, opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (propozycja 25 potępiona)
. Tymczasem prawowita nauka Kościoła głosi: „Extra Ecclesiam nulla salus” (Poza Kościołem nie ma zbawienia – Sobór Florencki, 1442).
Relatywizacja prawdy historycznej w służbie politycznego oportunizmu
Artykuł promuje fałszywą symetrię między cierpieniami Polaków a żydowskim Holokaustem, co stanowi bezczelne naruszenie IV przykazania. Pod pozorem „wzajemnej delikatności” ukrywa się milczące przyzwolenie na:
1. Kłamstwo o współodpowiedzialności Polaków za zbrodnie III Rzeszy – podczas gdy naród polski był pierwszą ofiarą niemieckiego ludobójstwa (6 mln obywateli zamordowanych, w tym 3 mln Żydów polskich).
2. Relatywizację religijnego charakteru antysemityzmu – przedstawianego jako abstrakcyjny „grzech”, a nie konkretny skutek odrzucenia Mesjasza (por. J 8,44: „Wy jesteście z ojca diabła”).
„Abp” Polak powołuje się przy tym na autorytet „św. Jana Pawła II” – postaci, która publicznie całowała koran (Damassk, 2001) i nazywała Żydów „starszymi braćmi w wierze”, co Pius XI w Quas Primas (1925) określił jako zdradę królewskiej godności Chrystusa:
„Jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję… zostali odcięci od ciała Kościoła bez ekskomuniki”
.
Duchowa zdrada w imię „dialogu”
Apel o „niezrywanie dialogu” pozostaje w jaskrawej sprzeczności z nauczaniem Piusa IX z Syllabusa błędów (1864):
– Błąd 15: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem światła rozumu” (potępiony).
– Błąd 77: „W naszej epoce nie jest już rzeczą pożądaną, aby religia katolicka była uznana za jedyną religię państwa, z wyłączeniem jakiegokolwiek innego kultu” (potępiony).
Tymczasem „Dzień Judaizmu” – prezentowany w artykule jako osiągnięcie – stanowi formalną apostazję, gdyż umieszcza religię odrzucającą Bóstwo Chrystusa na równi z jedyną prawdziwą wiarą. Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice:
„Jawny heretyk nie może być papieżem ani członkiem Kościoła”
– co dotyczy wszystkich uczestników tego bluźnierczego ekumenizmu.
Strukturalny modernizm w działaniu
Język artykułu zdradza wszystkie cechy modernistycznej infiltracji:
– Subiektywizacja prawdy: „przekonania, które oddalają” zamiast obiektywnych błędów doktrynalnych
– Kult uczuć: „wrażliwość żydowska”, „odczucia Polaków” jako nadrzędne wobec prawdy historycznej
– Fałszywy mistycyzm: „duch modlitwy i dialogu” zastępujący łaskę uświęcającą
– Synkretyzm: „Żydzi i chrześcijanie” jako równorzędne „wspólnoty wierzących”
W świetle kanonu 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917) publiczne odstępstwo od wiary poprzez relatywizację dogmatów prowadzi do ipso facto utraty urzędu kościelnego. Tym samym wszelkie działania „abp” Polaka i całej konferencji „episkopatu” stanowią nie tylko nieważne, lecz wręcz świętokradcze.
Katolicka alternatywa: Veritatem facere in caritate
Prawowita postawa katolika wobec Żydów musi opierać się na:
1. Modlitwie o nawrócenie niewierzących – zgodnie z nakazem Chrystusa (Mt 5,44).
2. Świadectwie niezmiennej doktryny – bez relatywizacji czy „dialogu” (Jud 1,3: „contendite pro fide” – „walczcie o wiarę”).
3. Ochronie prawdy historycznej – bez ustępstw wobec politycznej poprawności.
4. Odrzuceniu fałszywej ekumenicznej duchowości – która obraża Boga, mieszając prawdę z błędem.
Jak nauczał Pius XI w Quas Primas:
„Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – nie tylko narody katolickie, lecz także wszystkich niechrześcijan”
. Tylko pełne poddanie się władzy Chrystusa Króla – a nie paktowanie z błędem – przyniesie prawdziwe pojednanie narodów.
Za artykułem:
Dialog polsko-żydowski nie może zostać bezmyślnie zerwany (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
