Portal eKAI (19 października 2025) relacjonuje przebieg 28. edycji Festiwalu Twórczości Religijnej „Psallite Deo” w Kętach, organizowanego pod patronatem „biskupa” bielsko-żywieckiego. W konkursie muzycznym uczestniczyło 41 wykonawców z Małopolski, Śląska i słowackiego Preszowa, reprezentujących różne formacje – od schól po ludowe zespoły śpiewacze. Program uzupełniły projekcje filmów „o tematyce religijnej i społeczno-moralnej” oraz wystawa w galerii Domu Kultury. Wydarzenie to, podszywające się pod katolicką pobożność, w rzeczywistości promuje modernistyczny synkretyzm i relatywizm religijny.
Demontaż sacrum przez „twórczość religijną”
Organizacja festiwalu w świeckim Domu Kultury zamiast w kościołach czy klasztorach odsłania naturalistyczne podejście do kultu. Pius XI w Quas Primas podkreślał: „królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] i wszystko jedno, czy jednostki, czy rodziny, czy państwa, gdyż ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”. Tymczasem konkursowe kategorie wiekowe (9-11 lat, 12-14 lat itd.) wprowadzają demokratyzację wiary, gdzie wiek i „dojrzałość prezentacji” zastępują kryterium zgodności z depositum fidei.
Komisja artystyczna złożona z pedagogów i „księdza” muzyka oceniała występy przez pryzmat emocjonalnej ekspresji, nie zaś doktrynalnej czystości.
„Cieszymy się, że mogliśmy być świadkami tak pięknych, dojrzałych i pełnych emocji prezentacji”
– to zdanie demaskuje redukcję sacrum do przeżyć estetycznych. Św. Pius X w motu proprio Tra le sollecitudini (1903) wyraźnie nakazywał: „muzyka kościelna musi być święta, musi więc wykluczać wszelką świeckość”. Tymczasem obecność zespołów ludowych („ISKIERKOWA RODZINA”, „GROJCZANIE”) wprowadza elementy folkloru, co stanowi jawną sprzeczność z zasadą nihil innovetur nisi quod traditum est (niczego nie wprowadzać, co nie zostało przekazane).
Ekumeniczna profanacja pod płaszczykiem „otwartości”
Udział protestanckich wykonawców ze Słowacji (Diana Kočišová, Noemi Kováčová) oraz gościnny występ Jany Tomko Ferenčíkovej – laureatki poprzednich edycji – stanowi jawne pogwałcenie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., zabraniającego katolikom „aktywnego uczestnictwa w obrzędach niekatolickich”. Wprowadzenie „kategorii otwartej” dla różnych wyznań to realizacja modernistycznej herezji ekumenizmu potępionej w Syllabusie Piusa IX (pkt 18): „Protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej, w której formie można podobać się Bogu równie jak w Kościele katolickim”.
Festiwal promuje ideę „religijności uniwersalnej” poprzez zestawienie katolickich pieśni z protestanckimi piosenkami uwielbieniowymi. Tymczasem Pius XI w Mortalium animos (1928) ostrzegał: „prawdziwej religii Chrystusowej strzeże tylko Kościół katolicki, poza którym nie można znaleźć ani prawdziwej wiary, ani zbawienia”. Występ chóru „ANGELORUM” z Hecznarowic obok zespołu „KONTRASTY” czy „WŁÓCZYKIJÓW” to performatywne zrównanie sacrum z profanum, sprzeczne z zasadą lex orandi, lex credendi (prawo modlitwy określa prawo wiary).
„Kultura” jako substytut łaski
Rozszerzenie festiwalu o przegląd filmów „o tematyce religijnej i społeczno-moralnej” („Błogosławiona”, „Ja jestem Niepokalane Poczęcie”) wprowadza niebezpieczną substytucję: kultury religijnej zamiast nadprzyrodzonej łaski. Projekcja filmu o rzekomych objawieniach „świętej” Faustyny Kowalskiej – postaci o skrajnie podejrzanej doktrynie potępionej dekretem Świętego Oficjum z 1959 r. – stanowi promocję fałszywego mistycyzmu.
Uroczysta gala w Domu Kultury zamiast Mszy Świętej jako punktu kulminacyjnego demaskuje naturalistyczne fundamenty całego przedsięwzięcia. Jak zauważył Pius XII w Mediator Dei: „Nie można oddawać czci Bogu prawdziwie, chyba że przez Chrystusa, naszego Pana, i nie można oddawać czci Chrystusowi inaczej niż w jedności z Kościołem”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o sprawowaniu Najświętszej Ofiary czy adoracji Najświętszego Sakramentu podczas festiwalu obnaża jego czysto świecki charakter.
Apostolska sukcesja czy artystyczna autokreacja?
Patronat „biskupa” bielsko-żywieckiego nad wydarzeniem budzi poważne wątpliwości kanoniczne. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice naucza: „jawny heretyk nie może być papieżem ani członkiem Kościoła”. Analogicznie, „biskupi” wyświęceni po 1968 r. – bez ważnej formy sakramentalnej – nie mogą sprawować jurysdykcji. Ich obecność na festiwalu legitymizuje więc nie katolicką pobożność, lecz posoborową deformację.
Udział „ks. Stanisława Joneczki” – proboszcza z Kamesznicy i członka jury – w charakterze „muzyka zespołu «Dzień Dobry»” to przykład kleru traktującego kapłaństwo jako rodzaj artystycznej autokreacji. Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis potępiał takich duchownych: „Modernista […] z kapłana staje się zwyczajnym kaznodzieją, mówcą, jakby apostołem nowych czasów”.
Posoborowa kontynuacja rewolucji liturgicznej
Festiwal „Psallite Deo” stanowi konsekwentne rozwinięcie reform posoborowych, które – jak pisał kard. Alfredo Ottaviani w Krytycznej analizie nowej mszy – „odarły liturgię z jej właściwego charakteru przebłagalnej ofiary”. Promowanie „piosenek religijnych” w miejsce gregoriańskich ordinariów mszalnych czy polifonii Palestriny to realizacja modernistycznego postulatu „uwspółcześnienia kultu”.
Absurdalne zestawienie w jednym konkursie scholi dziecięcych („OWIECZKI PANA”), młodzieżowego zespołu („WŁÓCZYKIJE”) i chóru mieszanego „AKORD” z Żywca burzy hierarchiczną strukturę kultu. Pius X w motu proprio przypominał: „Muzyka kościelna musi posiadać w najwyższym stopniu cechy właściwe liturgii, a mianowicie świętość i piękno formy”. Tymczasem festiwalowe prezentacje sprowadzają śpiew ku chwale Bożej do poziomu przeglądu talentów.
Wydarzenia takie jak „Psallite Deo” stanowią przejaw głębszego kryzysu: zastąpienia religii objawionej przez religijność emocjonalną. W obliczu tych faktów, wierni katolicy powinni odrzucić współudział w podobnych profanacjach i trwać przy niezmiennej Tradycji Kościoła – jedynej gwarancji zbawienia dusz.
