Portal Gość Niedzielny relacjonuje wywiad Anthony’ego Hopkinsa dla The New York Times, w którym aktor opowiada o rzuceniu alkoholizmu dzięki „głosowi boskości” oraz swoim relatywistycznych poglądach na wiarę. Hopkins określa siebie jako „niereligijnego w sensie instytucjonalnym”, wierzącego w „boskość” rozumianą jako „siła życia wewnątrz nas”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do Objawienia, sakramentów czy konieczności przynależności do Kościoła katolickiego. Cytowany artykuł bezkrytycznie promuje indywidualistyczną duchowość oderwaną od depozytu wiary.
Naturalistyczne fałszerstwo łaski
Hopkins opisuje swoje „nawrócenie” w kategoriach czysto psychologicznych: „Pragnienie picia po prostu zostało mi zabrane, znikło. Nie mam żadnych teorii, oprócz tego, że to boskość, albo jakaś moc, którą wszyscy w sobie mamy”. To klasyczny przykład modernistycznej redukcji nadprzyrodzoności do subiektywnych przeżyć, potępionej przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907):
„Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (propozycja 22 potępiona).
Głos wewnętrzny, który aktor słyszy („To już koniec. Teraz możesz zacząć żyć”), nie ma nic wspólnego z prawdziwym działaniem łaski uświęcającej, która zawsze prowadzi do poznania prawd wiary i życia sakramentalnego. Jak przypomina Pius XI w Quas primas: „Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie, Czcigodni Bracia, aby wierni życie urządzili i ułożyli, iżby ono odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla”.
„Bóg” bez Objawienia: herezja panteizmu
Aktor deklaruje: „Nie jestem religijny w sensie instytucjonalnym, ale wierzę w coś większego. Dla mnie to Bóg, duch życia. Kiedy przestajesz walczyć i zaczynasz słuchać, dzieją się cuda”. To jawny panteizm, potępiony już w pierwszej tezie Syllabusa błędów Piusa IX: „Bóg jest identyczny z naturą rzeczy, a więc podległy zmianom. Inaczej mówiąc: Bóg powstaje w człowieku i świecie”.
Brak choćby śladu katolickiego rozumienia Boga jako Trójjedynego, transcendencji czy konieczności wiary objawionej. Hopkinsowska „boskość” to idol oświeceniowego deizmu, zgodny z modernistycznym postulatem ewolucji dogmatów. Jak przestrzega Lamentabili: „Nauka chrześcijańska była z początku żydowską, lecz na skutek stopniowego rozwoju stała się najpierw Pawłową, następnie Janową, aż wreszcie grecką i powszechną” (propozycja 60 potępiona).
Kult samorealizacji zamiast zbawienia
Centralnym motywem narracji Hopkinsa jest „ciekawość życia”, „tańczenie póki gra muzyka” i „nie branie życia zbyt poważnie”. W wywiadzie ani razu nie pada słowo „grzech”, „zbawienie” czy „sąd ostateczny”. Zastępuje je psychologiczny żargon: „wdzięczność”, „pokora”, „wolność od kontroli”.
To perfidne przesunięcie akcentu z nadprzyrodzonego celu człowieka na doczesną samorealizację, zgodne z modernistyczną tezą potępioną w Lamentabili: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (propozycja 20 potępiona). Tymczasem Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 21) definiuje jasno: „Jeśliby ktoś mówił, że Chrystus Jezus został przez Boga dany ludziom jako Odkupiciel, w którym mają pokładać nadzieję, a nie także jako prawodawca, którego mają słuchać – niech będzie wyklęty”.
Milczenie o Kościele i sakramentach
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite pominięcie konieczności przynależności do Kościoła katolickiego dla zbawienia. Gdy Hopkins mówi o wizycie w kościele katolickim, nie ma mowy o spowiedzi, Eucharystii czy kierownictwie duchowym. „Młody ksiądz” z relacji aktora ogranicza się do biernego wysłuchania, nie głosząc prawdy o jedynym Zbawicielu.
To doskonały przykład apostazji milczenia, o której Pius XI pisał w Quas primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Portal Gość Niedzielny, powołujący się na katolicką tradycję, nie zauważa tej zdrady – lub celowo ją przemilcza.
Sztuka jako substytut religii
Hopkins kończy wywiad bluźnierczą tezą: „Sztuka nie ma celu. Nie zmienia świata, nie naprawia go. Ale może ocalić duszę”. To jawna herezja pelagiańska, sugerująca możliwość samozbawienia przez twórczość. Tymczasem Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 2) definiuje: „Jeśliby ktoś mówił, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem przez własne uczynki (…) bez łaski Bożej – niech będzie wyklęty”.
Modernistyczna redukcja religii do „doświadczenia artystycznego” została przewidziana przez św. Piusa X w encyklice Pascendi: „Dla modernisty religia i dogmat mają swoje źródło w pewnym popędzie czy potrzeby serca. Stąd wypływa ich zasadniczy fenomen, który on zwie wiarą”.
Zatrute źródło „duchowości bez dogmatów”
Przedstawiona w artykule wizja wiary to klasyczny produkt posoborowego relatywizmu, gdzie „boskość” staje się workiem na dowolne uczucia, a Kościół – jedną z wielu „instytucji”. Jak przestrzega Pius IX w Quanta cura: „Błądziłby bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi, jako Człowiekowi, władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi, gdyż Chrystus otrzymał od Ojca nieograniczone prawo nad wszystkim, co stworzone”.
Publikacja takiego materiału przez portal deklarujący katolicyzm to zdrada misji ewangelizacyjnej. Zamiast wskazać Hopkinsowi drogę do prawdziwego Kościoła i sakramentów, autor bezkrytycznie promuje herezję samozbawienia. Ten duchowy chaos jest owocem odrzucenia encykliki Quas primas i detronizacji Chrystusa Króla. Jak przypomina ostatni prawowity papież Pius XII: „Nie ma zbawienia poza Kościołem. Nie ma nadziei na życie wieczne dla tych, którzy nie trwają w łonie tego Kościoła” (Mystici Corporis, 1943).
Za artykułem:
NYT: Anthony Hopkins o rzuceniu nałogu i zwróceniu się do Boga (gosc.pl)
Data artykułu: 30.10.2025
