Portal Tygodnik Powszechny (28 października 2025) publikuje artykuł Zuzanny Radzik pt. „Antysemityzm trzeba traktować śmiertelnie poważnie. Wierzę, że da się to robić, jednocześnie krytycznie patrząc na wojnę w Gazie i politykę Izraela”. Autorka, określana jako „teolożka”, usiłuje rozdzielić krytykę państwa żydowskiego od zjawiska antysemityzmu, powołując się na własne doświadczenia z pobytu w Jerozolimie. Twierdzi, że „antysemityzm w Polsce i w Europie nigdy nie zniknął”, jednocześnie ostrzegając przed używaniem antysemickich klisz przy okazji dyskusji o konflikcie izraelsko-palestyńskim. Całość stanowi klasyczny przykład modernistycznej dialektyki, gdzie pozorna obrona prawdy służy relatywizacji doktrynalnych zasad.
Naturalistyczne zawężenie problemu judaizmu
Artykuł Radzik całkowicie pomija nadprzyrodzoną perspektywę stosunku Kościoła do narodu żydowskiego, sprowadzając dyskusję do płaszczyzny socjologicznej i psychologicznej. Tymczasem Quas Primas Piusa XI jednoznacznie naucza: „Jedynie w Królestwie Chrystusowym znajdą ludy tę pewność, spokój i pokój, których nadaremnie oczekują od przywódców państw”. Brak odniesienia do królewskiej władzy Chrystusa nad narodami czyni wywód autorki jałowym ćwiczeniem w świeckim humanitaryzmie.
W tekście czytamy:
„Mówiąc to, krytykowała elity, które utyskują na głupi lud, a któremu same kilkadziesiąt lat wcześniej antysemityzm suflowały”.
To typowy przejaw modernistycznej pogardy dla ludu, gdzie „ciemny motłoch” przedstawiany jest jako bierny odbiorca elitarnych manipulacji. Kościół zawsze nauczał, że władza pochodzi od Boga (Rzym 13:1), zaś błędy ludu wynikają z braku właściwej katechizacji – nie zaś z jakiejś mitycznej „pamięci kulturowej”.
Fałszywa równość między sacrum a profanum
Radzik popełnia fundamentalny błąd, stawiając znak równości między „krytyką Izraela” a antysemityzmem. Tymczasem już w 1928 roku Święte Oficjum w dekrecie „De Iudaeis” rozróżniało: „Należy odróżniać polityczną działalność syjonistów od religijnego powołania narodu żydowskiego”. Autorka całkowicie ignoruje tę zasadę, mieszając płaszczyznę duchową z doczesną. Co więcej, jej stwierdzenie: „antysemityzm jest wręcz modelem europejskiego rasizmu, matką wszystkich uprzedzeń białej, chrześcijańskiej Europy” – to jawne przeinaczenie nauki Kościoła.
W rzeczywistości to właśnie Lamentabili sane exitu Piusa X potępiło tezę, jakoby „dogmaty, sakramenty i hierarchia były tylko wytworami świadomości chrześcijańskiej” (propozycja 54). Tymczasem cały wywód Radzik opiera się na założeniu, że antysemityzm to konstrukt kulturowy, a nie grzech przeciwko V przykazaniu. Brak jakiegokolwiek odniesienia do katechizmowej definicji grzechu, łaski uświęcającej czy obowiązku miłości bliźniego demaskuje naturalistyczne podstawy argumentacji.
Modernistyczne źródła „teologii” Radzik
W tekście znajdujemy niepokojące stwierdzenie: „Zajmuje się dialogiem chrześcijańsko-żydowskim oraz teologią feministyczną”. To wystarczająca informacja, by zrozumieć ideowe korzenie autorki. Sobór Watykański II nigdy nie miał miejsca w prawdziwym Kościele, zaś tzw. „Nostra aetate” – dokument powstały pod wpływem masonów jak Jules Isaac – stanowi jawną zdradę katolickiej doktryny o „extra Ecclesiam nulla salus”.
Kardynał Alfredo Ottaviani w 1963 roku ostrzegał: „Dialog z niewierzącymi prowadzi do relatywizmu i zatracenia prawdy objawionej”. Radzik doskonale ilustruje to niebezpieczeństwo, pisząc: „Każdy w Polsce i w Europie [powinien traktować antysemityzm poważnie]. I wierzę, że da się to robić, jednocześnie krytycznie patrząc na wojnę w Gazie czy politykę Izraela”. To klasyczny przykład modernistycznej „syntezy przeciwieństw”, gdzie prawda miesza się z błędem pod płaszczykiem rzekomej „złożoności sytuacji”.
Antysemityzm bez Chrystusa Króla
Najpoważniejszym błędem artykułu jest całkowite pominięcie Chrystusa jako jedynego Zbawiciela wszystkich narodów. Pius XI w Quas Primas nauczał nieomylnie: „Jeżeli kiedy ludy prywatnie i publicznie uznają nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłyną na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Tymczasem Radzik proponuje czysto świeckie rozwiązania: ostrożność językową, edukację antydyskryminacyjną, krytyczną samoanalizę.
Gdzie jest wezwanie do nawrócenia? Gdzie przypomnienie, że Żydzi – podobnie jak wszyscy ludzie – potrzebują chrztu i wiary w Chrystusa dla zbawienia? Brak tych fundamentalnych prawd czyni cały wywód jedynie moralizatorską paplaniną w stylu oświeceniowych filozofów. Co więcej, autorka posuwa się do stwierdzenia: „antysemityzm jest matką wszystkich uprzedzeń białej, chrześcijańskiej Europy” – co stanowi jawny atak na cywilizację łacińską ukształtowaną przez Kościół.
Krytyka Izraela w świetle prawa naturalnego
Kościół zawsze uznawał prawo narodów do obrony swoich granic. Już Leon XIII w Immortale Dei nauczał, że „władza państwowa pochodzi od Boga” i ma obowiązek strzec dobra wspólnego. Tymczasem w artykule czytamy: „Widać okupację, czuć. Również słychać we wspomnieniach izraelskich rówieśników”. To subiektywne odczucia przedkładane są nad obiektywne prawo narodów do samostanowienia.
Co charakterystyczne, autorka nie wspomina ani słowem o terroryzmie Hamasu, który według tradycyjnej nauki Kościoła stanowi ciężkie naruszenie prawa naturalnego. Pius XII w przemówieniu z 1956 roku podkreślał: „Żaden cel polityczny nie usprawiedliwia ataków na ludność cywilną”. Tymczasem Radzik stosuje typowo modernistyczną taktykę: potępia ogólnikowo „wojnę w Gazie”, nie wskazując konkretnych winnych, co otwiera drogę do relatywizacji zła.
Podsumowanie: humanitaryzm zamiast Ewangelii
Cały artykuł stanowi modelowy przykład posoborowego przejścia od teologii do socjologii. Zamiast głosić konieczność nawrócenia Żydów i pogan, autorka proponuje „ważenie słów” i „krytyczne podejście do siebie”. Zamiast przypominać o grzechu i potrzebie odkupienia – mówi o „kodach kulturowych” i „rasizmie”.
Najjaskrawiej widać to w zakończeniu tekstu: „Z każdym rasizmem należy obchodzić się bardzo ostrożnie, bo wpuszczony w nasze życie, zostanie”. To czysto naturalistyczne ujęcie, gdzie grzech zastępowany jest terminologią psychospołeczną. Brak jakiegokolwiek odniesienia do sakramentu pokuty, modlitwy wynagradzającej czy kultu Serca Jezusowego – tradycyjnych środków zwalczania nienawiści – demaskuje prawdziwe oblicze tego „dialogu”.
W świecie bez Chrystusa Króla nawet najlepsze intencje stają się narzędziem rewolucji. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści mieszają prawdę z błędem, by stopniowo przyzwyczaić ludzi do przyjmowania kłamstwa”. Artykuł Radzik to jedynie kolejny krok w tym zgubnym kierunku.
Za artykułem:
Czemu z podejrzliwością patrzę na wzmożenie w krytyce Izraela? Antysemityzm nie zniknął (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
