Korupcja jako symptom odrzucenia porządku nadprzyrodzonego
W komentowanym tekście portal Gość Niedzielny relacjonuje kolejny rozdział afery związanej ze sprzedażą państwowej działki pod budowę Centralnego Portu Komunikacyjnego. Podczas gdy politycy PiS domagają się dymisji Henryka Smolarza z KOWR i ujawnienia umowy sprzedaży, a prokuratura wszczęła śledztwo w sprawie „przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych”, cała dyskusja toczy się w czysto naturalistycznych kategoriach, całkowicie pomijając podstawowy wymiar moralny tej sprawy.
Posłowie PiS przekazali, że rozpoczynają kontrolę poselską w KOWR; domagają się wglądu w dokumenty dotyczące sprzedaży działki pod budowę CPK oraz upublicznienia umowy sprzedaży. Ich zdaniem KOWR „kłamał i oszukiwał instytucje publiczne”
Brak katolickiej perspektywy w ocenie nadużyć władzy
Zarzuty o kłamstwo i oszustwo powinny być rozpatrywane nie tylko przez pryzmat prawa karnego, ale przede wszystkim przez lumen Revelationis (światło Objawienia). Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas: „Prawa Boże winny być podstawą i kamieniem węgielnym państwa; inaczej buduje się na piasku”. Tymczasem zarówno oskarżający, jak i oskarżeni funkcjonują w ramach świeckiego paradygmatu, gdzie jedynym punktem odniesienia są przepisy ustanowione przez zmienną wolę ludzką.
Paweł Jabłoński z PiS stwierdza: „Z +przedziwnych powodów+ KOWR nie wykonuje umownego prawa odkupu tej działki”. To zdanie doskonale ilustruje mentalność współczesnych polityków – skupionych na formalno-prawnych aspektach transakcji, całkowicie ślepych na wymiar moralny. Czy ktoś pyta, czy sprzedaż była zgodna z zasadą sprawiedliwości? Czy cena odzwierciedlała justum pretium (słuszną cenę)? Czy w ogóle państwo ma moralne prawo pozbywać się ziemi należącej do Narodu?
Modernistyczna redukcja do wymiaru doczesnego
W całym materiale uderza całkowity brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Zasady wspólnego dobra
- Katolickiej nauki społecznej
- Obowiązku przestrzegania VII Przykazania
- Grzechu przeciwko sprawiedliwości
Jan Kanthak oskarża: „KOWR (…) kłamał, oszukiwał instytucje publiczne (…), podając informacje, że rzekomo ta działka miałaby być objęta różnego rodzaju roszczeniami, co okazało się całkowitym, wierutnym kłamstwem”. To typowy przykład redukcji moralności do kwestii proceduralnych. W katolickim ujęciu każde kłamstwo jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu, niezależnie od tego, czy służy „oszustwu instytucjonalnemu”, czy innym celom.
Instytucjonalny kryzys jako owoc laicyzacji
Opisywana afera stanowi jedynie symptom głębszej choroby – całkowitego odrzucenia zasady Regnum Christi (Królestwa Chrystusa) w życiu publicznym. Gdy w 1925 roku Pius XI ustanawiał uroczystość Chrystusa Króla, wyraźnie wskazywał: „Jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”.
W prezentowanej sprawie widzimy dokładne przeciwieństwo tego ideału:
- Walkę frakcji politycznych (PiS vs KO) zamiast współpracy dla dobra wspólnego
- Podejrzenia o korupcję zamiast przejrzystości
- Działania ex post zamiast prewencji moralnej
Świeckie sądownictwo jako namiastka sprawiedliwości
Wątpliwości budzi samo postępowanie prokuratury, która „wszczęła śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych”. W katolickim porządku prawnym, opisanym m.in. w bulli Piusa IX Quanta cura, państwo nie może być najwyższym arbitrem moralności. Tymczasem cały dyskurs toczy się wokół rzekomej „patologii” pojmowanej jako naruszenie procedur, nie zaś jako wykroczenie przeciwko prawu naturalnemu.
Rzecznik Prokuratury Okręgowej w Warszawie prok. Piotr Antoni Skiba informował w poniedziałek, że wszczęte zostało śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych z KOWR Oddział w Warszawie w związku z podejrzeniem działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
To zdanie doskonale ilustruje naturalistyczne zawężenie sprawiedliwości do wymiaru czysto materialnego. W katolickiej perspektywie każde nadużycie władzy jest przede wszystkim obrazą Boga, który jest źródłem wszelkiej władzy (Rz 13,1).
CPK – pomnik modernistycznej pychy
Sam projekt Centralnego Portu Komunikacyjnego, z budżetem 131,7 mld zł, zasługuje na krytykę z katolickiej perspektywy. Czy ta faraoniczna inwestycja służy rzeczywistemu dobru Narodu, czy jest przejawem hybris (pychy) współczesnych władz? W czasach, gdy rodziny nie mogą pozwolić sobie na podstawowe potrzeby, a katolickie wartości są systematycznie rugowane z przestrzeni publicznej, wydawanie takich kwot na „lotnisko przyszłości” przypomina biblijną wieżę Babel.
Pius XI w Quas primas przestrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Afera wokół działki pod CPK jest jedynie logiczną konsekwencją tego odrzucenia Bożego porządku.
Milczenie jako współudział
Najbardziej porażające w całej sprawie jest milczenie polskich „hierarchów”. Gdzie są pasterskie napomnienia? Gdzie wezwania do nawrócenia i zadośćuczynienia? Milczenie to jest złowrogim świadectwem apostazji posoborowego establishmentu, który dawno porzucił obowiązek głoszenia całej prawdy.
Jak pisał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Pasterze winni być strażnikami wiary, a gdy milczą, stają się współwinnych zguby dusz”. W obliczu opisanych nadużyć, brak głosu sprzeciwu ze strony polskich „biskupów” jest jeszcze cięższą winą niż sama korupcja.
Za artykułem:
Czy działka pod CPK może być łatwo odkupiona po cenie sprzedaży? (gosc.pl)
Data artykułu: 29.10.2025
