Portal LifeSiteNews relacjonuje, iż parlamentarzyści kanadyjscy przegłosowali 170 do 164 głosów śledztwo etyczne wobec liberalnego premiera Marka Carneya. Inicjator badania, poseł konserwatywny Michael Barrett, argumentował konieczność "transparentności" wobec podejrzeń o konflikt interesów wynikający z prywatnych inwestycji szefa rządu w spółki objęte federalną regulacją. Chodzi o udziały w Coca-Coli, Tesli, Netflixie oraz korporacji Brookfield zarządzanej przez byłych współpracowników Carneya. Premier przebywał w Singapurze podczas głosowania, pozostawiając swe "ślepe trusty" pod kontrolą komisji etyki.
Finansowe zamglenia jako symptom kryzysu legitymizacji władzy
Spór wokół Carneya odsłania głębszy problem: upadek idei służby publicznej na ołtarzu kapitalistycznej mentalności zysku. Podczas gdy poseł Barrett mówi o "standardach oczekiwanych przez Kanadyjczyków", dokumenty wskazują na systemową schizofrenię: premier inwestujący w korporacje, których działania następnie reguluje. Jak trafnie zauważa relacja, Carney posiadał opcje na akcje Brookfield Asset Management Ltd. o wartości 6,8 miliona dolarów tuż przed objęciem urzędu – firmy aktywnie promującej klimatyczną agendę "net zero", którą rząd forsuje legislacyjnie.
"Should a Prime Minister have investments in tax havens? I would say no. They should be paying taxes like everyone else, not using accounting tricks that the wealthy rely on to avoid paying their fair share" – stwierdził Barrett podczas debaty.
Katolicka nauka społeczna versus liberalny relatywizm
Analiza tego skandalu przez pryzmat niezmiennej doktryny katolickiej ukazuje fundamentalną sprzeczność z zasadą bonum commune (dobra wspólnego). Już Leon XIII w Rerum novarum (1891) piętnował wyzysk i koncentrację kapitału, zaś Pius XI w Quadragesimo anno (1931) ostrzegał przed "potworną władzą ekonomicznego despotyzmu". Tymczasem sytuacja Carneya stanowi klasyczny przykład symbiozy władzy politycznej z oligarchią finansową, gdzie decyzje legislacyjne stają się instrumentem prywatnej akumulacji zysków.
Krytycznym pominięciem w całym dyskursie jest milczenie o nadprzyrodzonym porządku moralnym. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas (1925): "Niechajże więc królują w państwach książęta i rządcy, uznając sami i innym nakazując czcić panowanie Chrystusowe". Brak takiego odniesienia w kanadyjskiej debacie dowodzi, że spór ogranicza się do technokratycznych rozliczeń, całkowicie pomijając objowiązek władzy wobec Prawa Bożego.
Posoborowy nihilizm jako gleba korupcji
Działania premiera Carneya wpisują się w logikę modernistycznego zerwania z transcendentnym wymiarem polityki. Gdy Quas primas jednoznacznie stwierdza, że "wszystkie stosunki w państwie układać się winny na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich", współczesna demokracja liberalna redukuje etykę do proceduralnego konformizmu. Carney – były dyrektor Banku Anglii i specjalny wysłannik ONZ ds. klimatu – personifikuje tę technokratyczną pseudo-religię, gdzie "ślepe trusty" zastępują sumienie, a "konflikty interesów" stają się tematem komisji zamiast grzechami wołającymi o pomstę do nieba.
Szczególnie wymowne jest zaangażowanie premiera w klimatyczną agendę ONZ podczas posiadania udziałów w firmach energetycznych. To potwierdza diagnozę Piusa X z encykliki Pascendi dominici gregis (1907), który demaskował modernizm jako "syntezę wszystkich herezji" łączącą relatywizm doktrynalny z utylitaryzmem moralnym. W przypadku Carneya obserwujemy perfekcyjną symbiozę ekologicznego mesjanizmu z korporacyjnym wyzyskiem – co stanowi kwintesencję posoborowej "teologii wyzwolenia" w wersji neoliberalnej.
Demaskacja języka jako narzędzia ideologii
Retoryka używana w debacie parlamentarnej zasługuje na teologiczną dekonstrukcję. Określenie "ślepe trusty" (blind trusts) to semantyczna zasłona dymna – jak gdyby formalne przekazanie kontroli nad majątkiem mogło usprawiedliwić sam fakt posiadania przez władcę interesów sprzecznych z dobrem poddanych. Tymczasem już święty Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 77) nauczał, że "handel sam w sobie ma coś haniebnego" gdyż "kieruje się ku zyskowi doczesnemu", zaś władza ma obowiązek strzec sprawiedliwości wymiennej.
Równie znaczące jest przemilczenie katolickiej nauki o grzechu strukturalnym. Gdy poseł Barrett mówi o "oszustwach podatkowych bogatych", nie wskazuje na radix omnium malorum avaritia (1 Tm 6,10 – "korzeniem wszelkiego zła jest chciwość"). To właśnie potępiona przez Piusa IX w Syllabusie błędów (1864) herezja liberalizmu, która oddziela ekonomię od moralności, prowadzi do takich patologii.
Konkluzja: Kryzys władzy jako konsekwencja apostazji
Sytuacja premiera Carneya nie jest odosobnionym incydentem, lecz objawem głębszej duchowej choroby trawiącej Zachód. Odkąd narody wyrzekły się publicznego panowania Chrystusa Króla (Pius XI, Quas primas), polityka stała się areną walki interesów, a nie realizacją Bożego porządku. Kanadyjska debata – skupiona na mechanizmach "konfliktu interesów", lecz głucha na nakaz instaurare omnia in Christo (Ef 1,10 – "wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie") – stanowi wymowny przykład tej apostazji.
W świetle katolickiej doktryny, jedynym remedium jest publiczne uznanie królewskiej władzy Chrystusa nad narodami, czego domagał się Pius XI: "Jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój". Dopóki Kanada – podobnie jak inne narody – trwa w buncie przeciw temu porządkowi, nawet najlepsze "ślepe trusty" pozostaną jedynie świeckimi odpustami dla sumień skażonych duchem tego świata.
Za artykułem:
Canadian MPs order ethics investigation into Mark Carney’s corporate interests (lifesitenews.com)
Data artykułu: 29.10.2025
