Portal „Tygodnik Powszechny” (28 października 2025) prezentuje tekst o. Wacława Oszajcy SJ pt. „Szkoda czasu na przeżywanie żałoby”, gdzie autor postuluje porzucenie żałoby na rzecz „marzenia o wiecznym życiu”, sugerując bezpośrednie przejście od Święta Zmarłych do świąt Bożego Narodzenia jako „znak czasu”. Oszajca powołuje się na „wszechświat z pamięcią” oraz kolędę „Kolęda dla nieobecnych” wykonywaną w kościołach „wbrew zakazom władz kościelnych”, gloryfikującą przekonanie, że zmarli „będą żyć wiecznie” w innej postaci. Tekst stanowi klasyczny przykład modernistycznej subwersji eschatologii katolickiej.
Naturalistyczna redukcja tajemnicy śmierci
„Zamiast trząść się ze strachu przed śmiercią, lepiej ulec marzeniu o wiecznym życiu” – pisze Oszajca. To zdanie demaskuje rdzeń herezji: negację grzechu pierworodnego i konieczności Odkupienia. Katolicka doktryna uczy, że mors est stipendium peccati (Rz 6,23) – śmierć jest zapłatą za grzech. Strach przed śmiercią nie wynika z biologicznego lęku, lecz z poznania swojej grzesznej kondycji. Jak nauczał św. Augustyn: „Nawet dzieci drżą przed śmiercią i umierają ze strachu, choć nie wiedzą, co to śmierć. Czyż nie jest to skutek grzechu pierworodnego?” (De peccatorum meritis et remissione).
Propozycja zastąpienia żałoby „marzeniem” to ewidentne odrzucenie ex opere operato sakramentów i modlitwy za zmarłych. Kościół zawsze nakazywał: „Memento mori” – pamiętaj o śmierci, abyś strzegł się grzechu (Katechizm Rzymski, I, 6, 6). Tymczasem Oszajca, powołując się na „naukowców”, głosi gnostycką wizję wszechświata jako „pamięci”, co jest jawnym przejawem panteizmu potępionego w Syllabusie błędów (pkt 1): „Bóg jest identyczny z naturą rzeczy”.
Bluźniercza profanacja liturgii
Autor aprobuje wykonywanie w kościołach piosenki „Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole / Daj nam wiarę, że to ma sens” – mimo zakazów władz kościelnych. To nie tylko akt nieposłuszeństwa, ale bałwochwalczy synkretyzm. Święta liturgia nie jest miejscem dla świeckich utworów, zwłaszcza gdy relatywizują one rzeczywistość czyśćca i konieczność modlitwy za zmarłych.
„Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat (…) Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole / Daj nam wiarę, że to ma sens / Że nie trzeba żałować przyjaciół / Że gdziekolwiek są, dobrze im jest / Bo są z nami, choć w innej postaci”
Te słowa są teologiczną trucizną:
1. Negują potrzebę modlitwy za zmarłych – podczas gdy Sobór Trydencki (sesja XXV) zdefiniował, że „dusze przebywające w czyśćcu są wspomagane przez ofiary mszy świętych, modlitwy, jałmużny i inne dzieła pobożne”.
2. Przemilczając stan czyśćca, sugerują automatyczne „wieczne życie” po śmierci – co jest jawnym pelagianizmem.
3. Mieszają porządek liturgiczny – Adwent ma charakter pokutny, a nie „radości” z powodu „innej postaci” zmarłych.
Zdrada misji Kościoła
Oszajca pisze: „Uroczystość Narodzenia Pańskiego we wschodniej teologii i liturgii nosi nazwę Paschy Zimowej (…) narodziny i śmierć mają wspólny mianownik – życie”. To klasyczny przykład hermeneutyki zerwania, gdzie chrześcijaństwo redukuje się do naturalistycznej filozofii. Tymczasem Pius XI w Quas Primas nauczał: „Ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki. On jest zaiste źródłem zbawienia dla jednostek i dla ogółu”.
Autor całkowicie pomija:
– Obowiązek publicznego kultu Chrystusa Króla
– Konieczność zadośćuczynienia za grzechy przez modlitwę i pokutę
– Rzeczywistość Sądu Ostatecznego (Mt 25:31-46)
– Potrzebę łaski uświęcającej do osiągnięcia życia wiecznego
Symptom apostazji posoborowej
Tekst Oszajcy to nie izolowany eksces, lecz owoc systemowej apostazji zapoczątkowanej przez „sobór” watykański II. Już w 1907 r. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili potępiło błąd: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (pkt 22).
Dziś „jezuita” (należący do sekty posoborowej) otwarcie głosi:
– Relatywizację eschatologii (mieszając prawdy wiary z „tradycjami religii niechrześcijańskich”)
– Pogardę dla władzy kościelnej („wbrew zakazom władz kościelnych”)
– Kult „nowoczesności” (powoływanie się na „naukowców” przeciw Magisterium)
Jak trafnie diagnozował Pius X w Pascendi: „Moderniści mieszają wszystko: filozofię z wiarą, naukę z teologią, fakty z dogmatami”.
Katolicka odpowiedź: Memento Mori
Prawdziwa pobożność katolicka polega na:
1. Codziennym rozważaniu „czterech rzeczy ostatecznych” (śmierć, sąd, niebo, piekło) – jak nakazywał św. Ignacy Loyola w Ćwiczeniach Duchownych.
2. Ofiarowaniu Mszy Świętych i modlitw za dusze w czyśćcu – co jest opus caritatis (dziełem miłosierdzia).
3. Zachowaniu ścisłego rozdziału okresów liturgicznych: surowego Adwentu od radosnego Bożego Narodzenia.
4. Odrzuceniu wszelkich form synkretyzmu z „tradycjami religii niechrześcijańskich”.
„Ci, którzy nie chcą myśleć o śmierci w życiu, będą zmuszeni myśleć o życiu w śmierci” – św. Jan Bosco
Tekst Oszajcy to nie tylko atak na eschatologię – to manifest antropocentrycznego buntu przeciw Królestwu Chrystusa. Jedyne lekarstwo to powrót do niezmiennej doktryny wyrażonej w bulli Benedictus Deus Benedykta XII, która definiuje stany dusz po śmierci, oraz do praktyk potwierdzonych przez świętych: różańca za zmarłych, nabożeństw wypominkowych i modlitwy „Requiem aeternam dona eis, Domine”.
Za artykułem:
Wszystkich Świętych: dlaczego żyjących szukamy wśród umarłych? (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
