Portal eKAI (12 października 2025) relacjonuje obchody XXV Dnia „Papieskiego” w Ełku, gdzie w „Sanktuarium” Miłosierdzia Bożego odbyła się „Msza św.” pod przewodnictwem „bpa” Dariusza Zalewskiego. Wydarzenie, opatrzone hasłem „Św. Jan Paweł II – Prorok nadziei”, zgromadziło stypendystów Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” oraz kandydatów na „nadzwyczajnych szafarzy Komunii św.”. Całość stanowi jaskrawy przykład posoborowej apostazji, gdzie kult człowieka zastępuje cześć należną Chrystusowi Królowi.
Bluźniercza sakralizacja heretyka
„Św. Jan Paweł II w swoim życiu i posłudze był prorokiem nadziei”
To zdanie „bpa” Zalewskiego stanowi bezpośrednie pogwałcenie kanonu 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który nakłada ekskomunikę latae sententiae na czczących publicznie heretyków. Jan Paweł II, jako autor Redemptor hominis (1979), gdzie określił człowieka „drogą Kościoła” w miejsce Chrystusa Odkupiciela, oraz inicjator Asyżu 1986 – jawnym odstępcą od wiary katolickiej.
„Kaznodzieja” posoborowej sekty posunął się do zrównania funkcji prorockiej z „przypominaniem, że nadzieja nie zawodzi” – co jest reductionem ad absurdum (sprowadzeniem do absurdu) biblijnego pojęcia proroctwa. „Prophetiae non sunt judicandae secundum privatum interpretationem” („Proroctw nie należy tłumaczyć według prywatnego rozumienia” – 2 P 1,20) – przypomina Sobór Trydencki (Sesja IV). Tymczasem Wojtyła przedstawiany jest jako „prorok” edukacji seksualnej („Teologia ciała”), dialogu z szatanistami (Asyż) i negacji Extra Ecclesiam nulla salus („Poza Kościołem nie ma zbawienia”).
Kult człowieka jako substytut religii
„Fundacja DNT daje mi wspaniałych przyjaciół, którzy cenią sobie te same wartości, co ja” – wyznaje cytowana stypendystka Olga. To zdanie demaskuje naturalistyczną istotę posoborowych instytucji, gdzie „wartości” zastępują łaskę uświęcającą, a „przyjaźń” eklezjalną komunię.
„Bycie stypendystką oznacza dla mnie to, żeby budować żywy pomnik św. Jana Pawła II i pamiętać o jego nauczaniu”
Kardynał Pie podkreślał: „Nie ma nic bardziej przeciwnego jedności Kościoła niż pomniki ludzkie” („Le Syllabus”, 1865). Tymczasem Fundacja DNT realizuje masoński plan zastąpienia kultu Najświętszego Serca Jezusa bałwochwalczym kultem człowieka, co Pius XI potępił w Quas Primas (1925): „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”.
Profanacja sakramentów w służbie rewolucji
Szokującym akcentem ceremonii było „błogosławieństwo” kandydatów na „nadzwyczajnych szafarzy Komunii św.”. Instytucja ta – jak wykazał abp Marcel Lefebvre w They Have Uncrowned Him (1988) – stanowi narzędzie niszczenia kapłaństwa poprzez laicyzację funkcji sakramentalnych.
Rytuał „udzielenia błogosławieństwa” przez „bpa” Zalewskiego to parodia katolickiej liturgii. Sobór Trydencki definiuje: „Caput sacerdotii est ordinis sacramentum” („Szczytem kapłaństwa jest sakrament święceń” – Sesja XXIII). Tymczasem posoborowie wprowadza protestancki model „posługujących”, gdzie każdy ochrzczony może rozdawać Ciało Pańskie – co Pius XII potępił w Mediator Dei (1947) jako świętokradzką praktykę.
Fałszywe miłosierdzie jako narzędzie relatywizmu
Wspólna „Koronka do Bożego Miłosierdzia” w pseudo-sanktuarium poświęconym fałszywej mistyczce Faustynie Kowalskiej odsłania kolejny modernistyczny front. Kult „Miłosierdzia Bożego” w wersji Wojtyły-Sopoćki to teologiczne oszustwo mające zastąpić katolicką naukę o sprawiedliwości i piekle.
Św. Pius X w Lamentabili (1907) potępił zdanie 64: „Nauka o śmierci Chrystusa dla odkupienia ludzi nie jest nauką ewangeliczną, lecz tylko Pawłową”. Tymczasem DNT promuje dokładnie tę herezję – przekonanie, że Bóg „nie pamięta grzechów” bez wymogu prawdziwej pokuty. Kardynał Ottaviani ostrzegał: „Nowa teologia miłosierdzia to brama dla uniwersalistycznej apostazji” („Il baluardo”, 1953).
Neokościół jako antyteza Królestwa Chrystusowego
Całość wydarzenia potwierdza diagnozę św. Piusa X z Pascendi Dominici Gregis (1907): „Moderniści zastępują wiarę w Boga wiarą w człowieczeństwo przyszłe”. „Dzień Papieski” to perfidne narzędzie inżynierii społecznej, gdzie:
- Świętość zastąpiono celebryctwem
- Ofiarę Mszy – zgromadzeniem
- Kapłaństwo – „posługą”
- Naukę katolicką – „wartościami”
Kardynał Alfredo Ottaviani w „Allocution to the Pilgrims of Nantes” (1963) przewidział tę apostazję: „Kościół posoborowy będzie organizacją pozarządową zajmującą się promocją człowieka, gdzie krzyż zostanie zastąpiony logo ONZ”.
XXV edycja tego bluźnierczego spektaklu dowodzi, że sekta posoborowa nie jest nawet „nowym kościołem”, lecz masońską organizacją parasolową realizującą plan Alberta Pike’a z 1871 roku: „Zniszczyć wszystkie religie poprzez synkretyzm, by wprowadzić kult Lucyfera”.
Jedyną odpowiedzią wiernych musi być nieugięte trwanie przy „Ecclesia immaculata” (Kościół nieskalany) – gdzie Chrystus Król panuje przez niezmienną doktrynę, tradycyjną Mszę i prawowitych pasterzy zachowujących „integram fidei veritatem” (całkowitą prawdę wiary).
Za artykułem:
12 października 2025 | 23:16XXV Dzień Papieski w EłkuW niedzielę, 12 października, w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Ełku odbyła się uroczysta Msza św. z okazji XXV Dnia Papieskiego. W tym roku hasł… (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
