Portal „Gość Niedzielny” (30 października 2025) relacjonuje wznowienie rozmów pokojowych między Afganistanem a Pakistanem pod auspicjami Turcji i Kataru. Tekst koncentruje się na technicznych aspektach konfliktu – staraniach dyplomatycznych, wzajemnych oskarżeniach o wspieranie terrorystów z Tehrik-i-Taliban Pakistan (TTP) oraz groźbach otwartej wojny. Zabrakło fundamentalnego pytania: czy jakiekolwiek porozumienie między islamskimi reżimami może przynieść trwały pokój, gdy odrzuca się jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi?
Naturalistyczne złudzenia międzynarodowej dyplomacji
„Rozmowy w Stambule miały zapewnić trwałość zawieszenia broni, uzgodnionego wcześniej w Katarze. Nastąpiło ono po ponad tygodniu krwawych walk przygranicznych, w wyniku których zginęły dziesiątki osób”
Ta relacja ujawnia ślepotę na nadprzyrodzony wymiar konfliktów. ONZ ogranicza się do liczenia ciał, podczas gdy Summa Theologica (II-II, q. 40) jednoznacznie określa warunki wojny sprawiedliwej: słuszną przyczynę, właściwy autorytet i słuszną intencję. Tymczasem żadna ze stron nie posiada auctoritas legitima, gdyż zarówno talibowie, jak i władze Pakistanu odrzucają prawowite panowanie Chrystusa Króla nad narodami. Pius XI w encyklice Quas primas (1925) nauczał niezmiennie: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Bez uznania społecznego panowania Naszego Pana wszelkie „zawieszenia broni” pozostają kruche jak domek z kart.
Teologiczna geneza konfliktu: bunt przeciw porządkowi nadprzyrodzonemu
Źródło problemu nie tkwi w geopolityce, lecz w odrzuceniu jedynej prawdziwej religii. Gdy komentowany tekst wspomina o „fundamentalistycznym prawie islamskim”, pomija kluczowy fakt: zarówno szariat, jak i świeckie kodeksy są jedynie ludzkimi wytworami oderwanymi od Lex Aeterna. Jak przypomina Syllabus Piusa IX (1864), potępiający błąd: „Państwo, jako będące źródłem i początkiem wszystkich praw, posiada pewne prawa, którym nic nie stoi na przeszkodzie” (pkt 39).
Tymczasem Leon XIII w Immortale Dei (1885) wykładał: „Państwo, tak samo jak każdy inny społeczny organizm, składa się z ludzi, którzy jako stworzenia Boga i Jego obraz, winni są poddać się i ulegać porządkowi, jaki On ustanowił”. Napięcia na linii Kabul-Islamabad są nieuchronną konsekwencją bałwochwalczego kultu Allaha, który Pius XI w Miserentissimus Redemptor (1928) nazwał „śmiertelnym wrogiem odkupionej ludzkości”.
Masoneria jako ukryty architekt „pokojowych inicjatyw”
Nieprzypadkowo mediatorami występują Turcja i Katar – państwa od wieków zaangażowane w niszczenie chrześcijańskiego porządku. Stolica Apostolska ostrzegała przed tym już w bulli In eminenti (1738), potępiając loże masońskie jako „spiski przeciwko Kościołowi i władzom świeckim”. „Pokojowe rozmowy” w Stambule – historycznym centrum antychrześcijańskich knowań – wpisują się w scenariusz zastąpienia Pax Christiana fałszywym ładem globalistycznym.
Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiło modernistyczny błąd: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (pkt 58). To właśnie ta herezja legła u podstaw dialogów między wyznawcami fałszywych religii, które Pius IX w Syllabusie nazwał „obłędną ścieżką” (pkt 15-18).
Milczenie o prześladowanych chrześcijanach: współudział w męczeństwie
Najcięższym zarzutem wobec komentowanego tekstu jest całkowite przemilczenie losu katolików w Afganistanie i Pakistanie. Według raportów Pomocy Kościołowi w Potrzebie, w samym tylko 2024 roku zamordowano tam 148 chrześcijan, a ponad 2000 zmuszono do konwersji na islam. Tymczasem „Gość Niedzielny” powtarza bezrefleksyjnie propagandową narrację o „islamistycznej grupie TTP”, jakby islam głównego nurtu był rozwiązaniem problemu!
Św. Pius X w encyklice Editae saepe (1910) przypominał: „Kościół zawsze wiedział, że bramy piekielne go nie przemogą, że krwią męczenników staje się silniejszy”. Brak najmniejszej wzmianki o prześladowaniach współbraci w wierze demaskuje świeckie, antychrześcijańskie nastawienie autorów, którzy – jak ostrzegał Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907) – ulegli „zgubnej manii pozyskiwania uznania świata”.
Jedyna droga do prawdziwego pokoju
Dopóki narody nie uznają Regnum Christi – społecznego panowania Chrystusa Króla – wszelkie „porozumienia pokojowe” pozostaną farsą. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim, jeżeli pragną powagę swą nienaruszoną utrzymać”.
Tymczasem komentowany artykuł, podobnie jak cała świecka dyplomacja, ignoruje jedyne lekarstwo na wojny – nawrócenie narodów na jedyną prawdziwą wiarę. Bez odwołania się do Najświętszego Serca Jezusa i Niepokalanego Serca Marji, bez publicznego uznania władzy Namiestnika Chrystusowego (którego Stolica pozostaje nieobsadzona od śmierci Piusa XII w 1958 r.) – ludzkość skazana jest na piekło wojen i rewolucji. Pax Christi in regno Christi – oto jedyna formuła prawdziwego pokoju.
Za artykułem:
Afganistan i Pakistan wznowią rozmowy pokojowe w Stambule (gosc.pl)
Data artykułu: 30.10.2025
