Portal eKAI (23 października 2025) relacjonuje wystąpienie „biskupa” Damiana Muskusa OFM, który podczas uroczystości ku czci Jana Pawła II w Pobiedniku Małym głosił rewolucyjną tezę o rzekomej „świętości” posoborowego antypapieża. „Duchowny” stwierdził, że „pytania o świętość papieża Polaka uświadamiają nam, że świętość nie jest rzeczywistością dostępną dla herosów, dla nadludzi, ale wykuwa się w zmaganiach, w dylematach, a nawet w błądzeniu”.
Deformacja pojęcia świętości
Sedno herezji tkwi w całkowitym odwróceniu katolickiego rozumienia świętości. Sanctitas (świętość) według niezmiennego nauczania Kościoła to heroiczność cnót teologalnych i moralnych, potwierdzona cudami dokonanymi za wstawiennictwem Sługi Bożego (Benedykt XIV, De Servorum Dei beatificatione). Tymczasem Muskus redukuje ją do subiektywnego „zmagania” i „błądzenia”, co stanowi jawną negację dogmatu o konieczności łaski uświęcającej do zbawienia (Sobór Trydencki, sesja VI, kan. 22).
„Istotą świętości nie jest nadludzka doskonałość, ale wędrówka przez życie w zaufaniu miłości Boga i otwarciu na Jego łaskę”
To stwierdzenie demaskuje modernistyczną mentalność mówcy. Święty Pius X w Lamentabili sane exitu potępił dokładnie tę tezę w punkcie 25: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw”. Kościół zawsze nauczał, że świętość wymaga certitudo fidei (pewności wiary), a nie mglistego „zaufania”.
Antykatolicka kanonizacja
Muskus pomija fundamentalny fakt: tzw. kanonizacja Wojtyły dokonana przez bergoglia w 2014 r. jest nieważna z przyczyn formalnych i materialnych. Żaden antypapież nie posiada władzy kluczy (Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice), zaś sam „Jan Paweł II” propagował herezje ekumenizmu i wolności religijnej, potępione w Syllabusie błędów Piusa IX (punkty 15-18, 77-79). Jego udział w modlitwach pogańskich w Asyżu (1986) stanowi akt apostazji według kanonu 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
„Biskup” posoborowy posuwa się do bluźnierczego stwierdzenia:
„Czy Jan Paweł II popełniał błędy? Nie można tego wykluczyć […] Czy to świadczy przeciwko jego świętości? Absolutnie nie”
To jawne odrzucenie nauczania Leona XIII w Exeunte iam anno: „Zbawiciel nasz polecił św. Piotrowi i jego następcom paść owce i baranki swoje pod takim warunkiem, żeby miłowali Go najgoręcej i żeby tę miłość okazywali przez zachowanie Jego przykazań”. Żaden heretyk nie może być świętym, gdyż – jak uczy św. Paweł – „bez wiary nie można podobać się Bogu” (Hbr 11,6).
Naturalizm zastępuje łaskę
Cała argumentacja Muskusa opiera się na modernistycznej redukcji nadprzyrodzoności do naturalnego humanizmu. Gdy mówi: „Najważniejsze […] jest to, byśmy nie zapomnieli, że pytania o świętość są przede wszystkim pytaniami o miłość”, dokonuje przewrotnego rozdzielenia miłości od prawdy. Tymczasem Pius XI w Quas Primas nauczał: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] i wszystko jedno, czy jednostki, czy rodziny, czy państwa, gdyż ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”.
Milczenie o publicznym panowaniu Chrystusa Króla przy jednoczesnym gloryfikowaniu apostaty jest symptomatyczne dla całej sekty posoborowej. Jak zauważył św. Pius X w Pascendi, moderniści celowo pomijają „wszelkie wzmianki o nadprzyrodzoności”, by zastąpić religię „uczuciem czysto ludzkim”.
Demontaż autorytetu
Wystąpienie krakowskiego „biskupa” stanowi klasyczny przykład posoborowej strategii:
- Relatywizacja dogmatów przez pseudointelektualne „pytania”
- Zastąpienie obiektywnych kryteriów świętości subiektywnymi „doświadczeniami”
- Stworzenie pozorów głębi poprzez odwołania do rzekomej „miłości” pozbawionej treści doktrynalnej
Kardynał Alfredo Ottaviani w Intervention podczas Vaticanum II ostrzegał: „Odrzucenie prawdy objawionej prowadzi nieuchronnie do kultu człowieka i jego rzekomych osiągnięć”. Kult „świętego” Wojtyły jest właśnie takim bałwochwalstwem – czcią oddawaną architektowi rewolucji posoborowej, który otworzył drzwi wszystkim herezjom naszych czasów.
Prawdziwi katolicy muszą odrzucić tę farsę „kanonizacji” i pamiętać słowa Piusa XII: „Święci nie są produktem zgniłego świata, lecz jego najostrzejszym wyrzutem” (Przemówienie z 20 lutego 1946). W czasach powszechnej apostazji jedyną drogą pozostaje wierność niezmiennemu Depositum Fidei i odrzucenie wszelkich innowacji neo-kościoła.
Za artykułem:
23 października 2025 | 03:00Bp Muskus: nie bójmy się pytań o świętość Jana Pawła IIPytania o świętość papieża Polaka uświadamiają nam, że świętość nie jest rzeczywistością dostępną dla herosów, dla na… (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
