Portal EWTN News (29 października 2025) informuje o wystąpieniu „papieża” Leona XIV podczas audiencji generalnej z okazji 60. rocznicy soborowego dokumentu Nostra aetate. „Antypapież” potępił antysemityzm, twierdząc, że „Kościół nie toleruje antysemityzmu i walczy z nim w oparciu o samą Ewangelię”. Ceremonii towarzyszyli przedstawiciele judaizmu, islamu, buddyzmu oraz innych religii, w tym hinduizmu, sikhizmu, zaratusztrianizmu i taoizmu. Leon XIV wezwał do wspólnego działania na rzecz „łagodzenia ludzkiego cierpienia, troski o planetę i przywracania nadziei”, szczególnie w kontekście rozwoju sztucznej inteligencji. Całość stanowi jaskrawą ilustrację teologicznego bankructwa posoborowej sekty.
Zdrada misji Kościoła: od ewangelizacji do synkretycznego klubu dyskusyjnego
Spektakl w „Placu Świętego Piotra” odsłania istotę posoborowej rewolucji: systemowe odrzucenie nakazu misyjnego Chrystusa na rzecz naturalistycznej religii człowieczeństwa. Leon XIV, kontynuując dzieło swoich modernistycznych poprzedników, ogłasza:
„Każda z naszych religii może przyczynić się do łagodzenia ludzkiego cierpienia i troski o nasz wspólny dom, naszą planetę Ziemię”.
To jawne odrzucenie Unam sanctam Bonifacego VIII („Poza Kościołem nie ma zbawienia ani odpuszczenia grzechów”) oraz encykliki Mortalium animos Piusa XI, która stanowczo potępiała „fałszywe pojęcie braterstwa” z innowiercami. Jak czytamy w dokumencie z 1928 roku:
„Kościół katolicki nie może w żaden sposób współpracować z tymi, którzy odrzucają naukę chrześcijańską. (…) Jedność może zaistnieć tylko wtedy, gdy wszyscy przyjmą wiarę katolicką i uznają zwierzchnictwo Kościoła”
Nostra aetate: masoneria w sutannie
Chwalony dokument soborowy to dzieło masońskiej infiltracji, doskonale wpisujące się w Plan Alta Vendita z 1819 roku, który nakazywał „przeniknąć do wnętrza Kościołów, by w końcu Kościół katolicki znalazł się w objęciach rewolucji”. Nostra aetate realizuje to zadanie poprzez:
1. Relatywizację prawdy objawionej – stwierdzenie, że „Kościół nie odrzuca niczego, co w innych religiach jest prawdziwe i święte” (art. 2) zaprzecza dogmatowi Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia).
2. Zdradę mesjańskiej misji – milczenie o konieczności nawrócenia Żydów na katolicyzm łamie nakaz św. Pawła: „Głoszę Ewangelię, nie wstydząc się, bo jest mocą Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego, najpierw Żyda, potem Greka” (Rz 1,16).
3. Teologiczny sabotaż – twierdzenie, że żydowskie korzenie chrześcijaństwa usprawiedliwiają współczesny dialog, ignoruje fakt, iż Synagoga odrzuciwszy Mesjasza stała się „synagogą szatana” (Ap 2,9; 3,9).
Leon XIV posuwa się jeszcze dalej, ogłaszając: „Nostra aetate otworzyła nowy horyzont spotkania, szacunku i duchowej gościnności”. To jawna herezja potępiona w Syllabusie błędów Piusa IX (propozycja 77-79), który odrzuca tezę, jakoby „w obecnych czasach nie jest już rzeczą pożyteczną, by religia katolicka uważana była za jedyną religię państwową”.
Antysemityzm jako płaszczyk dla apostazji
Gdy „papież” mówi: „Kościół nie toleruje antysemityzmu”, posługuje się typowo modernistycznym chwytem:
1. Wykorzystuje słuszne potępienie nienawiści (które Kościół zawsze głosił)
2. Nadaje mu ideologiczne znaczenie, gdzie walka z „antysemityzmem” usprawiedliwia
– relatywizację judaizmu jako równoległej drogi zbawienia
– milczenie o konieczności ewangelizacji Żydów
– praktyczne uznanie talmudycznej antyewangelii
Św. Pius X w liście do kard. Merry del Val (25 stycznia 1904) precyzował: „Kościół zawsze potępiał nienawiść wobec Żydów jako sprzeczną z chrześcijańską miłością. Lecz nie może uznać żydowskiej niewiary za równą łasce chrztu”. Tymczasem Leon XIV, cytując soborowy dokument, twierdzi:
„Kościół, «pamiętny o dziedzictwie, które dzieli z Żydami i kierowany nie względami politycznymi, lecz duchową miłością wynikającą z Ewangelii, ubolewa nad nienawiścią, prześladowaniami, przejawami antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez kogokolwiek kierowane były przeciwko Żydom»”.
To zdrada teologii zastąpienia wyrażonej przez św. Pawła: „Jeśli zaś wy jesteście Chrystusowi, to jesteście też potomstwem Abrahama i zgodnie z obietnicą – dziedzicami” (Ga 3,29). Jak zauważa o. Maria Eugène od Dzieciątka Jezus OCD: „Nowy Lud Boży nie jest kontynuacją, ale rzeczywistością eschatologiczną zastępującą niewierny Izrael” („La Vierge Marie dans le dessein de Dieu”, 1954).
Planetarna religia Antychrysta
Najbardziej wymowny jest skład uczestników tego bluźnierczego zgromadzenia:
– Reprezentanci religii politeistycznych (hinduizm)
– Wyznawcy sekty założonej przez Guru Nanaka (sikhizm)
– Kapłani zaratusztriańskiego kultu ognia
– Nauczyciele taoistycznej magii
Gdy „papież” wzywa: „Nasze tradycje uczą prawdy, współczucia, pojednania, sprawiedliwości i pokoju”, realizuje dokładnie przepowiedzianą przez św. Piusa X wizję: „Kościoła ludzkiego, pozbawionego hierarchii i sakramentów, który zaprzeczałby wszystkiemu, co nadprzyrodzone” (Encyklika Pascendi).
Milczenie o Królestwie Chrystusowym
W całym przemówieniu brakuje jakiejkolwiek wzmianki o:
1. Obowiązku publicznego uznania władzy Chrystusa Króla nad narodami („Quas primas” Piusa XI)
2. Nadprzyrodzonym charakterze Kościoła jako jedynej Arce zbawienia
3. Konkretnych grzechach prowadzących do katastrof jak huragan Melissa (interpretowanego przez tradycyjną teologię jako dopust Boży)
Zamiast tego Leon XIV proponuje ekologiczno-technokratyczną utopię, gdzie religie mają „odbudowywać nadzieję” poprzez walkę ze zmianami klimatu i regulację AI. To spełnienie proroctwa z Lamentabili sane exitu św. Piusa X (1907), który potępił tezę, jakoby „prawda zmieniała się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (propozycja 58).
Duchowa pustka posoborowego rytuału
Finałowe „modlitewne milczenie” z udziałem heretyków i pogan stanowi akt formalnej współpracy ze złem, potępiony przez Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 (kan. 1258). Jak uczy św. Tomasz z Akwinu: „Uczestnictwo w obrzędach niewiernych jest grzechem śmiertelnym, gdyż daje pozór aprobaty dla ich błędów” (Summa II-II, q.94, a.1).
Tymczasem Leon XIV twierdzi: „Modlitwa ma moc przemienić nasze postawy, myśli, słowa i czyny”. To klasyczny przykład modernistycznej mistyfikacji – pusty gest pozbawiony:
– Wezwania imienia Jezus (Dz 4,12)
– Prośby o nawrócenie błądzących
– Uznania konieczności Chrztu dla zbawienia
Teologia bankructwa
Całe wydarzenie potwierdza diagnozę kard. Alfredo Ottavianiego z Intervention podczas Soboru (1965): „Dokumenty soborowe otwierają drogę do całkowitego zrelatywizowania doktryny katolickiej i przyjęcia religii uniwersalnej, która będzie nową formą panteistycznego humanizmu”.
Gdy „papież” mówi o „walce z antysemityzmem w oparciu o Ewangelię”, dokonuje zwykłego oszustwa. Prawdziwa Ewangelia nakazuje:
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,15-16)
Nie ma w niej miejsca na dialog prowadzący do synkretyzmu, który św. Pius X nazwał „otchłanią, w której pogrąży się wszelka religijność” (Encyklika Pascendi).
Konsekwencje doktrynalne
Udział Leona XIV w tym spektaklu stanowi jawną herezję materialną, potwierdzającą tezę sedewakantystyczną o pustym tronie Piotrowym. Jak uczy bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV:
„Jeśliby się okazało, że jakikolwiek biskup, nawet pełniący funkcję arcybiskupa, patriarchy czy prymasa, lub kardynał Kościoła rzymskiego, czy nawet rzymski papież (…) popadł w herezję przed wyborem na papieża – wybór taki jest nieważny, nielegalny i bezskuteczny”
W świetle niezmiennego Magisterium, omawiane wydarzenie to nie „krok ku pokojowi”, ale akt apostazji potwierdzający słowa Apokalipsy: „A Bestia, którą widziałeś, była i nie ma jej, ma wyjść z Czeluści, ale ma iść na zagładę” (Ap 17,8).
Za artykułem:
Pope Leo XIV: ‘The Church does not tolerate antisemitism’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 29.10.2025
