Portal Opoka informuje o decyzji prezydenta USA Donalda Trumpa, który ustalił limit przyjęć uchodźców na rok fiskalny 2026 na poziomie 7,5 tys. osób – co stanowi radykalne obniżenie w porównaniu z 125 tys. za poprzedniej administracji. Wyjątek stanowią Afrykanerzy z RPA, których przypadki mają być traktowane priorytetowo ze względu na rzekomą dyskryminację, co władze RPA stanowczo odrzucają. Polityka Waszyngtonu odsłania prymat interesu państwowego nad katolicką zasadą powszechnego miłosierdzia.
Interes narodowy kontra prawo nadprzyrodzone
W oficjalnym uzasadnieniu Biały Dom wskazuje, że przyjęcie uchodźców jest „usprawiedliwione względami humanitarnymi albo leży w interesie narodowym”. Ta dychotomia demaskuje naturalistyczną redukcję polityki międzynarodowej do kalkulacji utylitarnych, całkowicie oderwanych od nadprzyrodzonego porządku. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem decyzja Trumpa – choć słusznie kwestionująca multikulturalizm – pozostaje więźniem laickiej koncepcji suwerenności, gdzie ratio status zastępuje uniwersalne obowiązki chrześcijańskiej miłości.
priorytetowo mają być przyjmowani uchodźcy z mniejszości afrykanerskiej w RPA. Jak argumentował, ta biała społeczność pada ofiarą dyskryminacji w zamieszkanej w większości przez czarnoskórą ludność RPA
Selektywne traktowanie grup etnicznych – nawet słusznie wskazujących na prześladowania – odsłania ideologiczne uwikłanie w rasową politykę tożsamości. Kościół katolicki zawsze potępiał zarówno dyskryminację, jak i odwrotny rasizm, przypominając, że „w Chrystusie nie ma Greka ani Żyda” (Kol 3,11). Brak jednoznacznego odwołania do religijnego charakteru prześladowań (np. mordowanych chrześcijan w Nigerii czy Sudanie) dowodzi, że administracja amerykańska kieruje się kalkulacjami elektoratu, nie zaś obiektywną oceną cierpienia.
Milczenie o prześladowaniach religijnych: apostazja Zachodu
Najcięższym zarzutem wobec całej debaty jest systemowe pominięcie kwestii religijnych prześladowań. Podczas gdy sekta posoborowa pod wodzą „papieża” Leona XIV forsuje dialog z reżimami islamskimi, miliony chrześcijan giną na Bliskim Wschodzie i w Afryce. Jak przypominał Pius IX w Syllabusie błędów: „Kosciół nie tylko nie jest wrogiem postępu nauk przyrodniczych i teologicznych, lecz przeciwnie – wspiera je i popiera” (pkt 57). Tymczasem współczesne mocarstwa – w tym USA – traktują prześladowania wyznawców Chrystusa jako marginalny problem „wolności wyznania”, nie zaś jako casus belli wymagający interwencji.
Polityka Trumpa wpisuje się w szerszy trend relatywizacji cierpienia na podstawie etniczno-politycznej przynależności. Podczas gdy Afrykanerzy zasługują na ochronę jako „biali ofiary czarnej większości”, los irakijskich czy syryjskich chrześcijan – mordowanych za wiarę – nie budzi podobnego zaangażowania. To jawna zdrada munus regale Christi (urzędu królewskiego Chrystusa), który obejmuje wszystkie narody bez wyjątku.
Demontarz katolickiej doktryny o państwie
Amerykańska decyzja uderza w samo serce katolickiej nauki o państwie, która – jak uczył św. Robert Bellarmin – wymaga od władz świeckich uznania zwierzchnictwa Chrystusa Króla w sferze publicznej. W myśl bulli Piusa IX Quanta cura oraz Syllabusu błędów, państwo nie może ograniczać się do roli „strażnika interesów narodowych”, lecz musi aktywnie wspierać ordo christianorum (porządek chrześcijański). Tymczasem administracja Trumpa, podobnie jak wszystkie współczesne rządy, traktuje uchodźców wyłącznie przez pryzmat kryteriów utylitarnych: przydatności gospodarczej, zgodności kulturowej lub politycznego rozgrywu.
Kardynał Alfredo Ottaviani w swej pracy Il baluardo przestrzegał: „Gdy państwo przestaje być narzędziem królestwa Chrystusowego, staje się narzędziem królestwa ciemności”. Brak w amerykańskiej polityce jakiegokolwiek odniesienia do prawa naturalnego, obowiązku miłosierdzia czy ochrony prześladowanych za wiarę dowodzi całkowitej dominacji masonskiej ideologii państwa świeckiego.
Kryzys Zachodu: odrzucenie królestwa Chrystusowego
Spór o limity uchodźców jest jedynie symptomem głębszej choroby: systemowego odrzucenia społecznego panowania Chrystusa. Jak diagnozował św. Pius X w encyklice Notre charge apostolique, współczesne narody popadły w „ateizm praktyczny, który jest zaprzeczeniem królestwa Jezusa Chrystusa na ziemi”. Skutkiem jest nie tylko egoizm narodowy, ale także wypaczenie samej koncepcji pomocy humanitarnej, która – oderwana od nadprzyrodzonego celu – staje się narzędziem inżynierii społecznej.
Katolicka odpowiedź na kryzys uchodźczy musi zaczynać się od publicznego uznania królewskiej godności Chrystusa i przywrócenia Jego prawa w życiu narodów. Dopóki państwa – w tym USA – nie złożą hołdu Regi saeculorum immortali (Królowi wieków nieśmiertelnemu), ich polityka pozostanie jedynie grą interesów pozbawioną moralnego kompasu.
Za artykułem:
Trump drastycznie ogranicza liczbę uchodźców. Wyjątkiem prześladowani Afrykanerzy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 30.10.2025
