Portal Gość Niedzielny (3 listopada 2025) relacjonuje napięcia dyplomatyczne między Nigerią a USA, gdzie Donald Trump zagroził interwencją militarną w odpowiedzi na rzekome przyzwolenie nigeryjskich władz na zabójstwa chrześcijan przez islamistów. Prezydent Bola Tinubu, określany jako „muzułmanin z południowej Nigerii”, odrzucił zarzuty, wskazując na „znaczące rezultaty” w walce z terroryzmem. Doradca Tinubu, Daniel Bwala, zaproponował spotkanie przywódców celem wyjaśnienia „różnic zdań” co do charakteru przemocy. Artykuł powołuje się na dane ACLED, według których tylko 50 z 1923 ataków na cywilów w 2025 roku miało podłoże czysto antychrześcijańskie, podczas gdy większość ofiar to muzułmanie. Całość utrzymana jest w tonie relatywizującym religijny wymiar konfliktu, traktując go jako efekt „złożonej dynamiki sporów o władzę, ziemię i bandytyzm”.
Redukcja prześladowań wiary do kwestii „zarządzania konfliktem”
Komunikat nigeryjskich władz cytowany przez portal brzmi: „Chętnie przyjmiemy pomoc od USA pod warunkiem, że będą one uznawać integralność terytorialną”. To klasyczny przykład naturalizmu politycznego, gdzie sprawa mordów na wyznawcach Chrystusa sprowadzona zostaje do technicznego problemu bezpieczeństwa narodowego. Brakuje tu fundamentalnego odniesienia do lex divina (prawa Bożego), które jednoznacznie nakazuje władzom cywilnym ochronę życia niewinnych i karanie prześladowców religijnych (Księga Wyjścia 22:20; List do Rzymian 13:3-4). Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Władza [Chrystusa] obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem zarówno strona nigeryjska, jak i amerykańska, traktują prześladowania jako pretekst do rozgrywek geopolitycznych, nie zaś jako zdradę fundamentalnego obowiązku władzy doczesnej wobec Króla Wszechświata.
Relatywizm religijny jako narzędzie dyplomacji
Szczególnie jaskrawy jest fragment, w którym doradca Tinubu proponuje, by „omówić i rozstrzygnąć” czy terroryści atakują „tylko chrześcijan czy też wyznawców wszystkich religii oraz niewierzących”. To ewidentne nawiązanie do posoborowego indyferentyzmu, gdzie prawda o męczeństwie chrześcijan rozmywa się w pseudoekumenicznym dialogu. Kościół Katolicki zawsze nauczał, że „poza Kościołem nie ma zbawienia” (Sobór Florencki, 1442), zaś prześladowania wyznawców Chrystusa mają charakter sui generis, jako że dotykają Mistycznego Ciała samego Boga. Tymczasem analityk ACLED Ladd Serwat twierdzi, że przemoc islamistów jest „bezładna” i niszczy „całe społeczności”, co stanowi jawną negację natury dżihadu jako totalnej wojny przeciwko cywilizacji chrześcijańskiej. W świetle Syllabusu Piusa IX (1864), który potępił tezę, że „każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą” (punkt 15), takie stanowisko jest czystą apostazją.
Amerykański mesjanizm jako substytut panowania Chrystusowego
Groźba Donalda Trumpa dotycząca „szybkiej akcji militarnej” ujawnia kolejną herezję współczesnego świata: wiarę w zbawczą moc demokratycznego imperium. Jakkolwiek interwencja w obronie prześladowanych chrześcijan mogłaby być moralnie uzasadniona (pod warunkiem zachowania zasady pomocniczości), to kontekst wypowiedzi amerykańskiego polityka wskazuje na czysto utylitarne motywy. Wspomnienie o umieszczeniu Nigerii na liście „krajów szczególnego zagrożenia” wraz z Chinami czy Koreą Północną dowodzi, że Waszyngton traktuje wolność religijną jako instrument polityki zagranicznej, nie zaś jako nienegocjowalną wartość. Tymczasem Leon XIII w Immortale Dei (1885) przypominał: „Państwo winno (…) religii katolickiej okazywać szczególną cześć, jako jedynej prawdziwej, i otaczać ją opieką”. Wypowiedź Trumpa jest więc klasycznym przykładem laickiego millenaryzmu, gdzie miejsce Chrystusa Króla zajmuje demokratyczny mesjasz.
Milczenie o źródłach kryzysu: odrzucenie społecznego panowania Chrystusa
Najcięższym zarzutem wobec komentowanego artykułu jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonej diagnozy sytuacji. Nigeria – podobnie jak cały współczesny świat – cierpi nie z powodu „niewydolności państwa” (jak twierdzi analityk Cheta Nwanze), ale z powodu systemowego odrzucenia społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Gdy w 1960 roku Nigeria uzyskiwała niepodległość, jej konstytucja odrzuciła katolicką zasadę unicuique suum, wprowadzając rozdział religii od państwa i relatywizując prawdy wiary. Skutkiem jest dzisiejsza anarchia, gdzie – jak zauważył Pius XI – „odmawiający uznania królewskiej władzy Chrystusa szybko popadają w niewolę błędu lub namiętności” (Quas Primas). Brakuje tu także odniesienia do obowiązku misyjnego Kościoła: żadna interwencja militarna nie zastąpi ewangelizacji, która jest jedynym lekarstwem na islamski fanatyzm.
Neo-kościół jako współwinny dramatu
W tle relacji widać tragiczną konsekwencję apostazji posoborowego establishmentu. Gdy w 2024 roku sekta watykańska pod przywództwem „papieża” Leona XIV podpisała z Nigeryjską Radą Islamską porozumienie o „braterstwie ludzkim”, zdradzono tym samym nigeryjskich męczenników. Jak bowiem wierni mają bronić swej wiary, gdy samo „zwierzchnictwo” w Rzymie całuje Koran i neguje wyłączność zbawienia w Kościele Katolickim? To właśnie ta zdrada pozwoliła Tinubu na cyniczne oświadczenie, że „władze starają się zapewnić wyrównaną reprezentację muzułmanów i chrześcijan” – co w praktyce oznacza dalszą marginalizację jedynej prawdziwej religii. W świetle encykliki Mortalium Animos Piusa XI (1928), która zakazała katolikom udziału w ekumenicznych zgromadzeniach, takie działania są czystą apostazją.
Katastrofalne skutki modernizmu teologicznego
Artykuł niepostrzeżenie promuje modernistyczną herezję ewolucji dogmatów, gdy przytacza opinię, że „przemoc o podłożu islamistycznym jest częścią złożonej dynamiki konfliktów”. To echo tez potępionych w dekrecie Lamentabili (1907), gdzie św. Pius X potępił tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58). W rzeczywistości źródłem konfliktu jest bunt przeciwko prawowitej władzy Chrystusa Króla, czego dowodzi choćby fakt, że nigeryjscy biskupi z prawowitej linii sukcesji apostolskiej (przed 1958 rokiem) od dziesięcioleci ostrzegali przed islamizacją kraju. Tymczasem posoborowe „konferencje episkopatów” zajmowały się promocją „dialogu” i „zrównoważonego rozwoju”, porzucając obowiązek obrony owczarni. Efektem są tysiące zamordowanych chrześcijan i powszechna apostazja.
W obliczu tych faktów, groźba Trumpa o „odcięciu wsparcia” dla Nigerii brzmi jak groteskowa parodia prawdziwego rozwiązania. Jak bowiem zauważył Pius XI: „Pokój Chrystusowy nie zajaśnieje narodom, dopóki władcy i narody publicznie nie uznają królewskiej władzy Zbawiciela”. Dopóki Nigeria nie zostanie poświęcona Najświętszemu Sercu Jezusa i Niepokalanemu Sercu Marji, dopóty żadne interwencje militarne czy programy rozwojowe nie przyniosą trwałego pokoju. Tymczasem współczesny świat – w tym autorzy komentowanego artykułu – wolą dyskutować o „zrównoważonej reprezentacji wyznaniowej” niż uznać oczywisty fakt: tylko Chrystus Król jest Panem historii, a wszelkie próby budowy pokoju bez Niego są z góry skazane na porażkę.
Za artykułem:
Nigeria: Prezydent Tinubu gotowy spotkać się z Trumpem (gosc.pl)
Data artykułu: 03.11.2025
