Portal Opoka informuje o przyjęciu przez szkocki parlament rezolucji finansowej związanej z Ustawą o wspomaganym samobójstwie. Środki, które mogłyby zostać przeznaczone na leczenie i opiekę hospicyjną, zostaną przekierowane na procedury uśmiercania pacjentów. Parlamentarzyści przyznali rządowi „czek in blanco” na śmierć, ignorując protesty posłów wskazujących na kryzys w opiece społecznej i medycznej. Rządowy sekretarz ds. zdrowia Neil Gray otwarcie przyznał, że finansowanie eutanazji wymagać będzie cięć w innych usługach zdrowotnych. Ustawa, przegłosowana w maju 2025 roku niewielką przewagą głosów, budzi sprzeciw organizacji pro-life, wskazujących na finansową motywację władz.
Naturalistyczna redukcja człowieka do kosztu jednostkowego
Przedstawiona sytuacja w Szkocji stanowi klasyczny przykład reductio ad absurdum modernistycznej cywilizacji śmierci. Jak trafnie zauważył XIX-wieczny francuski mąż stanu: „Nie ma takiego okrucieństwa (…), którego nie popełniłby skądinąd łagodny i liberalny rząd, kiedy zabraknie mu pieniędzy”. Szkockie władze, pod płaszczykiem fałszywego współczucia, wprowadzają mechanizm ekonomicznej selekcji, gdzie życie ludzkie mierzy się wyłącznie w kategoriach kosztów utrzymania.
Parlamentarzyści jak Pam Duncan-Glancy słusznie wskazują na hipokryzję systemu, który nie zapewnia podstawowej opieki osobom niepełnosprawnym (10 tys. pozbawionych możliwości opuszczenia domów), jednocześnie oferując „rozwiązanie” w formie śmierci na żądanie. Jest to jawna realizacja zasad kultury śmierci potępionej przez Piusa XII w przemówieniach do lekarzy (1948-1958), który ostrzegał przed „fałszywym współczuciem przemieniającym się w narzędzie zbrodni”.
Teologiczny wymiar zbrodni
Szkocka ustawa łamie fundamentalne zasady moralne wyłożone w Casti Connubii Piusa XI (1930) i Humani Generis Piusa XII (1950). Legalizacja „wspomaganego umierania” dla 16-latków to bezprecedensowy atak na sacrum vitae – świętość życia, które Kościół zawsze uważał za wyłączną domenę Boga („Dominus dat, Dominus aufert” – Hi 1:21).
Szczególnie oburzający jest fakt, że środki na mordowanie chorych będą pozyskiwane kosztem opieki paliatywnej. Jak wykazały badania cytowane przez Right to Life UK, w Szkocji już dziś 25% potrzebujących nie otrzymuje właściwej opieki hospicyjnej. Przekierowanie funduszy na eutanazję stanowi realizację „diabelskiego planu zastąpienia kultu Boga kultem człowieka” (Pius XI, Divini Redemptoris).
Język jako narzędzie dehumanizacji
Retoryka ustawy – podobnie jak wcześniejszych projektów w Anglii i Walii – posługuje się sofistycznym językiem:
„wspomagane umieranie dla nieuleczalnie chorych dorosłych”
. To typowy przykład „hermeneutyki zdrady”, gdzie pojęcia zostają wypaczone, by ukryć rzeczywistą naturę zbrodni. Jak nauczał św. Augustyn: „Remota itaque iustitia quid sunt regna nisi magna latrocinia?” (Państwo pozbawione sprawiedliwości to tylko wielka banda zbójców).
Sformułowanie „czek in blanco” użyte przez posłankę Duncan-Glancy dosadnie ujawnia totalitarny charakter ustawy, która daje władzom niekontrolowane prawo decydowania o życiu obywateli. To bezpośrednie naruszenie zasady subsidiarity (Pius XI, Quadragesimo Anno), gdzie państwo ma wspierać, a nie zastępować rodzinę w opiece nad chorymi.
Filozoficzne korzenie barbarzyństwa
Decyzja szkockiego parlamentu stanowi logiczną konsekwencję:
- Odrzucenia lex naturalis (św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologiae I-II q.94)
- Przyjęcia utylitaryzmu w wersji Benthama i Milla
- Zastąpienia etyki chrześcijańskiej „prawami autonomii pacjenta”
Jak trafnie diagnozował Pius X w Pascendi Dominici Gregis (1907): „Moderniści (…) prawdę moralną czynią zależną od ludzkiej świadomości”. Szkocka ustawa to kwintesencja modernistycznej herezji, gdzie subiektywne odczucie „cierpienia” staje się nadrzędną wartością wobec obiektywnego dobra życia.
Warto przypomnieć, że już w 1864 roku Pius IX w Syllabus Errorum potępił tezę, że „państwo jako źródło wszystkich praw posiada nieograniczoną władzę” (punkt 39). Szkocki parlament – wierny duchowi rewolucji francuskiej – uzurpuje sobie boskie prerogatywy, decydując o wartości życia ludzkiego.
Milczenie „hierarchów” jako współudział
Najbardziej porażającym aspektem tej sytuacji jest niemal całkowite milczenie lokalnych struktur posoborowych. Gdyby prawowici biskupi (przed 1958 rokiem) zajmowali swe katedry, nie zabrakłoby potępień na miarę listu pasterskiego kard. Hlonda przeciwko eugenice (1935) czy encykliki Sacra Virginitas Piusa XII (1954).
Niestety, współczesna „hierarchia” zaabsorbowana synodalnymi dyskusjami o „inkluzywności” i „dialogu” pozostaje głucha na wołanie najsłabszych. To potwierdza diagnozę św. Piusa X z Lamentabili Sane (1907), że „modernizm prowadzi do całkowitego zanegowania nadprzyrodzonego charakteru Kościoła”.
Katolicka odpowiedź: Caritas contra mundum
W obliczu tego barbarzyństwa jedyną właściwą reakcją jest powrót do zasad wyłożonych w encyklice Quas Primas Piusa XI (1925): „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym”. Tylko uznanie społecznego panowania Chrystusa Króla może powstrzymać falę samobójstw inspirowanych przez państwo.
Organizacje pro-life jak Right to Life UK zasługują na uznanie, lecz ich działalność musi iść w parze z odnową teologiczną. Jak pisał kard. Alfredo Ottaviani w Il Baluardo (1953): „Przeciwko cywilizacji śmierci skuteczny jest tylko Kościół uzbrojony w pełną prawdę, a nie w kompromisy”.
Szkocka tragedia stanowi kolejny dowód, że bez powrotu do integralnej wiary katolickiej żadne reformy systemowe nie zatrzymają marszu ku kulturowej i demograficznej zagładzie Europy. Jak ostrzegał Apokalipsa: „Niech się nie waży nikt kupować ni sprzedawać, kto nie ma znamienia Bestii” (Ap 13,17) – dziś tym znamieniem jest akceptacja kultury śmierci.
Za artykułem:
Szkocja: nie ma pieniędzy na leczenie, będą na wspomagane samobójstwo (opoka.org.pl)
Data artykułu: 03.11.2025
