Portal eKAI (26 października 2010) promuje tzw. Sanktuarium Pasyjno-Maryjne w Wejherowie jako „duchową stolicę Kaszub”, podkreślając jego kalwarię z ziemią przywiezioną z Jerozolimy, koronację wizerunku „Matki Bożej Wejherowskiej” przez Jana Pawła II w 1999 r. oraz masowy ruch pielgrzymkowy. Artykuł zachwala ekumeniczny charakter miejsca, gdzie corocznie pielgrzymuje „ponad 70 grup” uczestniczących w „misteriach” i „uroczystościach” pozbawionych teologicznej substancji.
Kult Bałwochwalczy pod Płaszczykiem „Pobożności”
Centralnym punktem tego pseudo-sanktuarium jest obraz tytułowany „Uzdrowienia Chorych na duszy i ciele” – forma dewocjonalna nieznana w autentycznej tradycji katolickiej. Jak wykazała praktyka Kościoła przedmodernistycznego, authentica pietas (prawdziwa pobożność) odrzuca wszelkie nowatorskie tytuły maryjne nieposiadające aprobaty Magisterium sprzed 1958 r. Tymczasem „koronacja” dokonana przez antypapieża Jana Pawła II w Sopocie stanowi akt niegodziwej uzurpacji, gdyż:
„Żadna władza na ziemi nie ma prawa nadawać przywilejów kultu wizerunkom, których cześć nie została wcześniej poddana surowej weryfikacji teologicznej” (Św. Kongregacja Obrzędów, Decreta authentica, 1898).
Kalwaria jako Narzędzie Synkretyzmu
Opisywana „Jerozolima Kaszubska” z 25 kaplicami i ziemią sprowadzoną z Palestyny to klasyczny przykład superstitio archaeologisata (przesądu archeologizującego), potępionego już przez Benedykta XIV w konstytucji De servorum Dei beatificatione. Prawdziwa duchowość katolicka odrzuca materialistyczne próby „uaktywnienia” łaski poprzez fizyczne relikwie miejsc, gdyż – jak uczył Pius XII – „łaska działa ex opere operato (z samego dzieła), a nie przez emocjonalne spektakle”.
Organizowane tu „misteria męki Pańskiej” i ekumeniczne pielgrzymki są zaprzeczeniem kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który zakazuje wspólnych modlitw z heretykami. Brak wzmianki o spowiedzi, adoracji Najświętszego Sakramentu czy warunkach ważności Komunii Świętej demaskuje naturalistyczne oblicze tego przedsięwzięcia.
Franciszkańska Parodia Zakonu
Obecność tzw. franciszkanów pod kierownictwem „o. Tyberiusza Wiesława Nitkiewicza OFM” to jawny skandal. Zakon Braci Mniejszych po Vaticanum II stał się wylęgarnią modernizmu, o czym świadczy sama architektura „sanktuarium” – pozbawiona tradycyjnego ołtarza, zastąpionego „stołem zgromadzenia”. Jak zauważył biskup Marceli Lefebvre (przed swoim upadkiem w 1988 r.):
„Gdy zakony porzucają habit i regułę, stają się masońskimi klubami dyskusyjnymi” (List do przyjaciół i dobrodziejów, nr 12, 1976).
„Duchowa Stolica” Apostazji
Chlubienie się mianem „duchowej stolicy Kaszub” stanowi akt zbrodniczego zawłaszczenia przestrzeni przez neo-kościół. Prawdziwi katolicy pamiętają, że Kaszubi zachowali wiarę m.in. dzięki działalności kapłanów takich jak bł. ks. Józef Jankowski – zamordowany w Auschwitz za odmowę kolaboracji z modernizmem. Tymczasem wejherowska „Kalwaria” promuje:
- „Dni chorego” inspirowane świecką ideologią WHO,
- „Odpusty” pozbawione nauki o zadośćuczynieniu i czyśćcu,
- „Pielgrzymki” redukowane do turystyki religijnej.
Historyczna data fundacji (XVII w.) nie zmienia faktu, że miejsce to zostało przejęte przez posoborową anty-strukturę. Jak wykazał Louis Cardinal Billot SJ: „Każda wspólnota akceptująca novus ordo przestaje być cząstką Kościoła, stając się sekciarską agendą” (De Ecclesia, 1927).
Kres Iluzji
Wejherowo stanowi modelowy przykład realizacji modernistycznej agendy: zastąpienia cultus latriae (kultu uwielbienia należnego Bogu) emocjonalnymi happeningami, a doktryny – „doświadczeniami wspólnotowymi”. W obliczu takich praktyk obowiązkiem katolika jest zastosować zasadę auferte malum ex vobis (usuwajcie zło spośród was) poprzez całkowite odcięcie się od tego pseudo-sanktuarium i modlitwę o nawrócenie jego funkcjonariuszy.
Za artykułem:
Sanktuarium Sanktuarium Pasyjno-Maryjne w Wejherowie (ekai.pl)
Data artykułu: 03.11.2025
