Portal eKAI (4 listopada 2025) relacjonuje akcję zbierania 65 tys. zł przez „stowarzyszenie” ochrony dziedzictwa narodowego na renowację zabytkowych nagrobków w Kielcach. Współorganizatorami są „wolontariusze” oraz władze miejskie, które dołożą kolejne 51 tys. zł. „Cmentarze – swoiste muzea na świeżym powietrzu” – określa nekropolie Krzysztof Myśliński, prezes organizacji. W całej inicjatywie nie ma ani słowa o modlitwie za zmarłych, obowiązku Mszy Świętych czy stanie łaski dusz w czyśćcu cierpiących.
Materializm zastępujący nadprzyrodzoność
Redukcja cmentarza do „muzeum pod gołym niebem” odsłania naturalistyczną mentalność organizatorów. Jak zauważa Pius XI w Quas Primas: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo […] państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Tymczasem autentyczna katolicka pobożność wymaga, by cmentarz był przede wszystkim territorium Ecclesiae (terenem Kościoła), gdzie kapłan sprawuje Ofiarę za dusze wiernych zmarłych.
„W Kielcach, głównie w obrębie cmentarza Starego (z 1804 r.) zachowało się blisko tysiąc nagrobków sprzed 1939 r.”
Milczenie o duchowych aspektach śmierci jest wymowne. Żaden z 200 „wolontariuszy” nie rozdaje modlitewników, nie organizuje Mszy, nie nawołuje do pokuty za zmarłych. W myśl kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. świeccy nie mogą organizować akcji na terenie poświęconym bez nadzoru prawowitego kapłana. Tu mamy do czynienia z czysto świecką inicjatywą udającą działalność charytatywną.
Kult dziedzictwa narodowego ponad Królestwem Chrystusa
Nazwa „Stowarzyszenie Ochrony Dziedzictwa Narodowego” mówi wszystko. Jak przypomina Pius IX w Syllabusie błędów (pkt. 39): „Państwo jako źródło wszystkich praw posiada władzę nieograniczoną”. Włączenie władz miejskich jako współfinansującego odsłania charakter tej pseudo-katolickiej inicjatywy. „Miasto Kielce dołoży do kwesty 51 tysięcy złotych” – czytamy. To jawne pogwałcenie zasady Libertas Ecclesiae (wolności Kościoła), gdzie władza świecka ma służyć Kościołowi, a nie współtworzyć jego substytuty.
Restauracja nagrobka Chrystusa Króla przy wejściu na cmentarz to szczególne bluźnierstwo. Jak można „odnawiać” wizerunek Chrystusa Króla, gdy równocześnie odrzuca się Jego panowanie nad narodami? Pius XI wprost naucza: „Jeżeliby ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój” (Quas Primas). Tymczasem w Kielcach „Chrystus Król” staje się elementem krajobrazu miejskiego.
Teologia kamienia zamiast teologii Krzyża
Artykuł z upodobaniem rozwodzi się nad detalami technicznymi: „wykonanych zostało z nietrwałych materiałów, jak np. piaskowiec”, „specyfiką kieleckich nekropolii jest nagromadzenie oryginalnych elementów żeliwnych”. To symptomatyczne dla posoborowej mentalności, gdzie kult dziedzictwa zastępuje kult Boga. Św. Paweł przypomina: „Jeśli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania” (1 Kor 15:19).
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jeżeli nie jest świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Dusze czyśćcowe wołają o Mszę Świętą, a nie o odnowione epitafia.
Przypadek Kielc pokazuje, jak „struktury okupujące Watykan” prowadzą wiernych ku całkowitej dezorientacji. Gdy zabraknie prawdziwej Ofiary, pozostaje tylko pusta estetyka kamiennych pomników – grobów pobielanych, o których mówił Zbawiciel (Mt 23:27).
Za artykułem:
kielecka 65 tys. zł. zebrali wolontariusze podczas kwesty na kieleckich cmentarzach (ekai.pl)
Data artykułu: 04.11.2025
