Portal eKAI (4 listopada 2025) informuje o rytuale sprawowanym przez „biskupa” Marka Marczaka w kaplicy Sekretariatu KEP, określanym jako „msza za zmarłych pracowników”. Podczas obrzędu odczytano nazwiska byłych funkcjonariuszy posoborowej administracji, w tym „abp.” Bronisława Dąbrowskiego, „bp.” Zygmunta Choromańskiego i „bp.” Tadeusza Pieronka. Ceremonia ukazuje całkowite zerwanie z katolicką teologią modlitwy za zmarłych, sprowadzonej do świeckiego wspomnienia „zasłużonych”.
Zanegowanie rzeczywistości czyśćca
Relacjonowana ceremonia stanowi jawne pogwałcenie dekretu Świętego Oficjum z 1893 roku, który nakazuje modlitwy pro remissione peccatorum (dla odpuszczenia grzechów). Tymczasem homilia „bp.” Marczaka ogranicza się do mglistych stwierdzeń o „dojrzewaniu do życia wiecznego” i „przemienianiu pracy na drogę zbawienia”. Brak jakiegokolwiek nawiązania do:
- Konieczności stanu łaski u żyjących ofiarujących Mszę
- Rzeczywistości czyśćca jako miejsca oczyszczenia (potwierdzonego na Soborze Florenckim)
- Obowiązku zadośćuczynienia za grzechy zmarłych
„Czy jest pomocą dla ciebie do tego dojrzewania do życia wiecznego? Czy może ci to zastępuje dążenie do życia wiecznego?” – pytał rzekomy hierarcha.
To typowo modernistyczne przemilczenie kluczowych prawd wiary potępione zostało przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (punkt 58): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” – co w praktyce prowadzi do relatywizacji eschatologii.
Bałwochwalczy kult funkcjonariuszy systemu
Wykaz „modlonych się za” obejmuje czołowych architektów apostazji w Polsce:
- „Abp” Bronisław Dąbrowski – główny negocjator z komunistami, łamiący kanon 2334 CIC z 1917 r. zakazujący kolaboracji z wrogami Kościoła
- „Bp” Tadeusz Pieronek – notoryczny propagator ekumenizmu potępionego w Mortalium animos Piusa XI
- „Bp” Alojzy Orszulik – współtwórca układów z PRL, sprzecznych z zasadami Syllabusa błędów (punkty 39-40)
Jak naucza św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Jawny heretyk nie może być członkiem Kościoła, a tym bardziej pełnić w nim jakichkolwiek funkcji”. Tymczasem sekta posoborowa czyni z apostatów przedmiot publicznej czci.
Profanacja pojęcia Ofiary Mszy Świętej
Najcięższym przestępstwem jest określanie tego rytuału jako „Mszy Świętej”. Pius XII w encyklice Mediator Dei podkreślał, że „Ofiara eucharystyczna jest przede wszystkim przebłaganiem za grzechy”. Tymczasem:
- Brak wzmianki o charakterze przebłagalnym (expiatorio) i błagalnym (impetratorio) Ofiary
- Pominięcie wymiaru zadośćuczynienia (satisfactio) za grzechy zmarłych
- Zredukowanie liturgii do psychologicznej autorefleksji
To potwierdza tezę św. Piusa X z Lamentabili (punkt 24), że moderniści „wypaczają niezmienny sens dogmatów”.
Demonstracja władzy neo-kościelnej biurokracji
Sama instytucja „Sekretariatu KEP” stanowi herezję przeciwko konstytucji Pastor aeternus Vaticanum I. Jak uczy Leon XIII w Satis cognitum, Kościół to mistyczne Ciało Chrystusa z widzialną Głową w Biskupie Rzymskim, nie zaś federacja diecezji zarządzana przez urzędników. Wymienienie wśród „modlących się” przedstawicieli zgromadzeń zakonnych (o. Adam Schulz SJ, ks. Wacław Rusinek SDB) ukazuje głęboki kryzys życia konsekrowanego, które – jak potępia Pius IX w Syllabusie (punkt 53) – zostało poddane „administracji i przyjemności władzy świeckiej”.
Ta ceremonia to nie błędna liturgia, lecz manifestacja całkowitego zerwania z katolicką eschatologią. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Dlatego każdy katolik winien odrzucić tę pseudo-liturgię jako przejaw synagogi szatana (Ap 2,9).
Za artykułem:
warszawa Sekretarz generalny Episkopatu sprawował mszę za zmarłych pracowników Sekretariatu KEP (ekai.pl)
Data artykułu: 05.11.2025
