Portal eKAI (6 listopada 2025) relacjonuje wystąpienie „bpa” Romana Pindla podczas jubileuszu Technikum Mechanicznego w Bielsku-Białej, gdzie – powołując się na ewangeliczną przypowieść o zagubionej owcy – głosił naturalistyczną wizję „wartości człowieka” oderwaną od nadprzyrodzonego porządku łaski. Wykładnia pomija całkowicie konieczność przynależności do Kościoła Katolickiego dla osiągnięcia zbawienia, co stanowi jawny przejaw herezji indifferentizmu potępionej w Quanto conficiamur Piusa IX (1863).
Ewangelia zredukowana do humanitarnego frazesu
W homilii cytowanej przez portal, „bp” Pindel interpretuje słowa Chrystusa o zagubionej owcy (Łk 15,1-10) w kluczu psychologicznego pocieszenia:
„Niech Wam towarzyszą także słowa dziś czytanej ewangelii, które niosą pociechę i wsparcie dla tych, którym nie wyszło, zagubili się, zbyt późno zaczęli się uczyć i myśleć o przyszłości. Każdy z nas jest drogi w oczach Bożych”.
Takie ujęcie unicestwia nadprzyrodzony wymiar przypowieści, która – jak wyjaśniał św. Robert Bellarmin w De justificatione – obrazuje konieczność nawrócenia i powrotu do owczarni Kościoła, nie zaś subiektywne „poczucie wartości”. Katechizm Rzymski (1566) jednoznacznie precyzuje: „Zbawienie znajduje się tylko w prawdziwej owczarni, której bramą jest Chrzest św., a Pasterzem – Następca Piotra”.
Synkretyzm hagiograficzny jako narzędzie dechrystianizacji
Szczególnie obraźliwa dla katolickiej wrażliwości jest gloryfikacja żydowskiego nauczyciela o. Chadama, przedstawionego jako wzór formacji duchowej:
„Był to człowiek, który całe życie dziękował swojemu nauczycielowi – Żydowi, który w jednoizbowej szkole uczył wszystkie dzieci, także religii katolickiej. To właśnie dzięki jego pasji młody Augustyn pokochał Pismo Święte”.
To jawne przekroczenie kanonu 1399 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), zabraniającego współpracy religijnej z niewiernymi. Jak ostrzegał św. Pius X w Notre charge apostolique (1910): „Każda próba pojednania doktryny liberalizmu z nauką Kościoła musi być uznana za zdradę Boga i ludzi”. Tymczasem „duchowny” posoborowy przedstawia żydowskiego mentora jako inspirację dla życia zakonnego, co stanowi bluźnierczą analogię do herezji mariawitów potępionych w Tribus circiter (1906).
Edukacja oderwana od katolickiego porządku
Wystąpienie pełne jest modernistycznych sloganów o „gruntownym wykształceniu” i „mądrości życiowej”, całkowicie pomijając de fide obowiązek kształcenia młodzieży w duchu encykliki Divini illius Magistri Piusa XI (1929):
„Niech Wasz czas w szkole będzie wypełniony troską o gruntowne wykształcenie i o mądrość życiową, która jest woźnicą cnót ludzkich”.
Gdzie jest nawiązanie do Regiminis Ecclesiae universalis św. Piusa X, który nakazywał, by „cała edukacja młodzieży płynęła ze źródła wody żywej, jakim jest nauka Kościoła”? Przemilczenie to demaskuje prawdziwy cel posoborowej „duszpasterszczyzny”: zastąpienie formacji katolickiej świeckim coachingiem.
Teologia bez Krzyża, łaski i sądu
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest finałowe zdanie:
„A jeśli komuś w życiu coś się nie udało – niech pamięta, że w oczach Boga nikt nie jest stracony”.
To jawna negacja dogmatu o wiecznym potępieniu potwierdzonego na Soborze Laterańskim IV (1215) i w Unigenitus Klemensa XI (1713). Jak przypominał o. Feliks Sardà y Salvany w Liberalizm jest grzechem (1884): „Demagogia głosząca, że Bóg nie potępi nikogo, to najpodlejsza przynęta szatana, by dusze zanurzyć w grzechu”.
Cała homilia „bpa” Pindla to kwintesencja posoborowej herezji: Bóg-milczący akompaniator ludzkich porażek zamiast Sędziego sprawiedliwego, Krzyż zastąpiony terapią akceptacji, a Katechizm – podręcznikiem motywacji. W obliczu takiej degrengolady pozostaje powtórzyć za Leodem X w Exsurge Domine (1520): „Niech powstanie Piotr i sądzi swoje owce”.
Za artykułem:
06 listopada 2025 | 15:53Bp Pindel: każdy z nas jest drogi w oczach Bożych (ekai.pl)
Data artykułu: 06.11.2025
