Portal Catholic News Agency (5 listopada 2025) przedstawia śmierć „kardynała” Dominika Duki jako odejście „jednego z ostatnich kardynałów z byłej Czechosłowacji”, chwaląc jego „ortodoksję w wierze katolickiej” oraz walkę z komunizmem. Artykuł wylicza zasługi duchownego: tajne święcenia w 1970 roku, 15-miesięczne więzienie za działalność duszpasterską, przyjaźń z Václavem Havlem, negocjacje restytucji majątku kościelnego oraz sprzeciw wobec ideologii gender. Pominięto jednak kluczowe kwestie doktrynalne, które demaskują Dukę jako produkt posoborowej deformacji Kościoła.
„Tajne święcenia” w czasach apostazji
Przedstawienie przyjęcia „tajnych święceń” w 1970 roku jako przejawu heroizmu to czysty modernistyczny sentymentalizm. W rzeczywistości Duka został wyświęcony w okresie, gdy posoborowa rewolucja liturgiczna i doktrynalna osiągała apogeum. Jak czytamy w dekrecie Lamentabili sane exitu Świętego Oficjum z 1907 roku:
„Dogmaty, sakramenty i hierarchia (…) są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” – to błąd potępiony jako herezja modernizmu (propozycja 54).
Fakt, że Duka przyjął święcenia już po wprowadzeniu Novus Ordo Missae (1970) i reformie sakramentów, stawia pod znakiem zapytania ważność jego kapłaństwa. Pius XII w konstytucji Sacramentum Ordinis (1947) jednoznacznie określił materię i formę święceń, które zostały zniekształcone w posoborowych „rytuałach”.
Kompromis z komunizmem czy walka o Królestwo Chrystusa?
Chwalenie Duki za „negocjacje w sprawie restytucji majątku kościelnego” to przejaw mieszczańskiego redukcjonizmu, który sprowadza misję Kościoła do kwestii materialnych. Gdzie było jego wołanie o publiczne uznanie praw Króla Chrystusa nad narodem czeskim? Pius XI w encyklice Quas Primas nauczał nieodwołalnie:
„Państwa nie tylko nie mogą się obejść bez Boga, lecz winny jawnie wyznawać Jego imię (…). Władza naszej Stolicy postanowiła, że biskup (…) który został złożony z urzędu lub ekskomunikowany przez (…) odstępców od wiary (…) nie będzie uważany za złożonego z urzędu.”
Tymczasem Duka, zamiast ekskomunikować komunistycznych zbrodniarzy jak Miloš Zeman (z którym utrzymywał przyjazne relacje), wybrał drogę dialogu i kompromisu. To klasyczny przykład hermeneutyki ciągłości, potępionej już przez św. Piusa X w encyklice Pascendi jako „synteza wszystkich herezji”.
Pseudo-ortodoksja w służbie rewolucji
Artykuł zachwyca się tym, że Duka „przeciwstawiał się głównemu nurtowi” w kwestiach gender, jednak pomija jego milczenie wobec innych kluczowych herezji posoborowych:
- Czy publicznie odrzucił błędną „wolność religijną” z soborowej deklaracji Dignitatis humanae, sprzeczną z encykliką Quanta cura Piusa IX?
- Czy potępił ekumeniczne modlitwy w Asyżu, będące jawnym bałwochwalstwem?
- Czy odrzucił współudział w „mszach” nowego rytu, które Pius XII określił jako „znieważenie Tajemnicy” (konstytucja Mediator Dei)?
Jego rzekoma „ortodoksja” ograniczała się do wybiórczych kwestii obyczajowych, podczas gdy akceptował fundament posoborowej apostazji. Jak trafnie zauważył arcybiskup Marcel Lefebvre – którego zresztą Duka publicznie krytykował – „nowa msza jest budowlą wyrastającą na heretyckich fundamentach”.
Msza za zabójcę czy obrona życia?
Wspomniane „sprawowanie mszy za rodzinę Charliego Kirka” we wrześniu 2025 roku to akt czystej politycznej instrumentalizacji liturgii. Zamiast wykorzystać tę okazję do głoszenia konieczności pokuty i zadośćuczynienia, Duka wpisał się w amerykańskie spory ideologiczne, zapominając, że – jak uczy Sobór Trydencki – „msza jest przede wszystkim ofiarą przebłagalną za grzechy żywych i umarłych”.
Co więcej, jego udział w „Marszach dla Życia” był pustą gestykulacją, skoro równocześnie utrzymywał komunię z heretyckimi strukturami posoborowymi, które od dekad tolerują aborcjonistów przyjmujących „komunię” (np. Nancy Pelosi czy Joe Biden).
Interreligijny dialog jako droga do apostazji
Chwalenie Duki przez środowiska żydowskie za „walkę z antysemityzmem” powinno być dzwonkiem alarmowym dla katolika. Pius XI w encyklice Mit brennender Sorge ostrzegał:
„Kto (…) religię Chrystusową (…) stawia na równi z innymi religiami (…) zaprzecza wiary w Boga, w Objawienie, w Słowo Boże.”
Tymczasem Duka – jak większość posoborowych hierarchów – traktował judaizm jako „starszych braci w wierze”, co jest jawnym zaprzeczeniem dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus.
Epitafium dla współczesnego Kajfasza
Śmierć „kardynała” Duki to symboliczny koniec pewnej epoki – epoki posoborowych iluzji, w których „konserwatyści” udawali obrońców wiary, podczas gdy faktycznie budowali „kościół” na ruinach katolickiej Tradycji. Jak pisał św. Pius X w liście apostolskim Notre charge apostolique:
„Prawdziwi przyjaciele ludu nie są ani rewolucjonistami, ani innowatorami, lecz tradycjonalistami.”
Dominik Duka nie był ani tradycjonalistą, ani rewolucjonistą – był funkcjonariuszem systemu, który z katolicyzmem ma tyle wspólnego, co Republika Weimarska z Cesarstwem Rzymskim. Jego życie to przestroga, że nawet „dobre intencje” w nieważnych sakramentach i fałszywym kościele prowadzą na manowce.
Za artykułem:
Influential Czech cardinal who suffered for faith under communism passes away (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 05.11.2025
