Ideologiczna dekonstrukcja płci w wywiadzie z Karoliną Wigurą
Portal „Tygodnik Powszechny” (7 listopada 2025) prezentuje rozmowę z Karoliną Wigurą, w której socjolożka wspomina dzieciństwo: „Byłam straszliwie chudym dzieckiem. Właściwie nie było wiadomo, co to jest: dziewczynka czy chłopiec. I to mi bardzo odpowiadało. Do pewnego stopnia grałam tym: dziś jestem dziewczynką, jutro chłopcem”. Wywiad wpisuje się w promocję płynności płciowej, całkowicie sprzecznej z katolicką ontologią osoby ludzkiej.
Bunt przeciw naturze jako „autentyczność”
„Gra płcią” przedstawiona przez Wigurę nie jest niewinnym wspomnieniem dziecięcej niedookreśloności, lecz ideologicznym manifestem odrzucającym obiektywny porządek stworzenia. Kościół katolicki zawsze nauczał, że płeć jest integralnym elementem osoby, wpisanym w naturę ludzką przez Stwórcę (Rdz 1,27). Jak stwierdzał Pius XI w encyklice Casti Connubii: „Człowiek nie jest panem swoich podstawowych właściwości, lecz tylko szafarzem woli Bożej”.
Portal „Tygodnika”, powołując się na takich autorów jak Olga Tokarczuk czy Czesław Miłosz – których pisma często kontestowały katolicką antropologię – legitymizuje rewolucję gender. Jest to jawne pogwałcenie potępienia modernizmu przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (1907), który w punkcie 58 odrzuca tezę, że „moralność polega na akumulacji bogactw i zaspokajaniu przyjemności”.
Fałszywy paradoks powołania
Wspomnienie o dziecięcych pragnieniach zakonnych („Chciałam być zakonnicą”) służy tu jedynie jako kontrast dla późniejszego wyboru ideologicznego. Kościół wymaga od kandydatów do życia konsekrowanego klarownej tożsamości oraz zdrowia psychicznego (kanon 642 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.). Tymczasem prezentowana postawa voluntatis ambiguitas (dwuznaczność woli) wykluczałaby rozeznanie powołania.
Naturalizm jako nowa religia
Brak jakiegokolwiek głosu krytycznego w materiale dowodzi, że „Tygodnik Powszechny” stał się tubą neo-gnostyckiego indywidualizmu. Artykuł milczy o kluczowych katolickich zasadach:
„Ciało jest świątynią Ducha Świętego” (1 Kor 6,19), a nie „pustym znakiem” do dowolnej interpretacji. Jak przypominał Pius XII w przemówieniu do położników (1951): „Płeć determinuje całe życie duchowe i społeczne osoby”.
Konsekwencje doktrynalne
Promocja płynności płciowej stanowi bezpośrednie odrzucenie nauczania Leona XIII z encykliki Libertas praestantissimum (1888), gdzie papież potępił „wolność jako prawo do czynienia wszystkiego, co się podoba”. Jest to także naruszenie kanonu 1399 KPK z 1917 r., zakazującego propagowania książek „nawołujących do niemoralności”.
Symptom apostazji czasów ostatecznych
Przedstawienie Wigury jako „autorytetu moralnego” wpisuje się w projekt dekonsekracji rzeczywistości, gdzie każdy bunt przeciw naturze staje się cnotą. Jak ostrzegał św. Paweł: „Będziecie mieli religię pozorną, wyparłszy się jej istoty” (2 Tm 3,5). W świetle Syllabusu błędów Piusa IX (pkt 15) otwarta afirmacja swawoli płciowej kwalifikuje się jako herezja „indyferentyzmu religijnego”.
W czasach, gdy struktury okupujące Watykan milczą wobec tego przewrotu, jedyną odpowiedzią katolika pozostaje resistendum in fide (opór w wierze) według przykazania Chrystusa Króla: „Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz” (Mt 10,34).
Za artykułem:
Karolina Wigura: Chciałam być zakonnicą (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 07.11.2025
