Portal eKAI relacjonuje uroczystości pogrzebowe Jana Turnaua, określanego jako „publicysta, teolog, człowiek dialogu”, które odbyły się 7 listopada 2025 r. w kościele sióstr wizytek w Warszawie. Ceremonii przewodniczył „kardynał” Kazimierz Nycz, który nazwał zmarłego „wielkim orędownikiem ekumenizmu”. W homilii „ks. Kazimierz Sowa” porównał Turnaua do „biblijnego Jonasza”, podkreślając jego zaangażowanie w „dialog ekumeniczny” i współtworzenie „Ekumenicznego Przekładu Przyjaciół” Nowego Testamentu. Wspomnienia wygłosili m.in. Zbigniew Nosowski z „Więzi” oraz Adam Michnik, redaktor naczelny „Gazety Wyborczej”. Całość stanowi jawną manifestację ideologicznego przejęcia przestrzeni sakralnej przez modernistyczną herezję.
Fałszywa eklezjologia w służbie synkretyzmu
Centralnym motywem uroczystości było gloryfikowanie tzw. ekumenizmu – herezji jednoznacznie potępionej przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis jako „ohyda spustoszenia w miejscu świętym”. „Kardynał” Nycz otwarcie sprzeniewierzył się obowiązkom pasterza, wychwalając działalność sprzeczną z kanonem 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który zabrania katolikom uczestnictwa w nabożeństwach heretyckich. Tymczasem Turnau współorganizował „modlitwy ekumeniczne” z przedstawicielami sekt protestanckich i prawosławnych, co św. Pius X określił jako „monstrualne zrównanie religii prawdziwej z fałszywymi” (Encyklika Editae saepe).
„Byłeś wspaniałym ojcem i towarzyszem” – powiedziała córka Joanna Turnau.
Ta sentymentalna narracja całkowicie pomija fakt, iż prawdziwa miłość ojcowska wymagałaby ostrzeżenia dzieci przed zgubnymi konsekwencjami synkretyzmu religijnego. Jak przypominał papież Pius IX w Syllabusie błędów: „Dobrą nadzieję należy żywić co do wiecznego zbawienia wszystkich tych, którzy wcale nie przebywają w prawdziwym Kościele Chrystusowym” (propozycja potępiona nr 17).
„Ekumeniczny” Przekład Biblii jako narzędzie deformacji depozytu wiary
Współtworzony przez Turnaua Ekumeniczny Przekład Przyjaciół Nowego Testamentu stanowi jawne pogwałcenie zasad hermeneutyki katolickiej. Sobór Trydencki w dekrecie o Wulgacie (1546 r.) jednoznacznie zastrzegł: „Nemo audat vel praesumat sacram Scripturam rejicere” („Nikt nie może odrzucać Pisma Świętego”). Tymczasem dzieło to powstało jako efekt kompromisu z heretyckimi wspólnotami, co nieuchronnie prowadzi do relatywizacji tekstu natchnionego. Jak ostrzegał św. Pius X: „Moderniści pod pozorem postępu i wyższej wiedzy niszczą wiarę w nieomylność i boskie pochodzenie Pisma Świętego” (Encyklika Pascendi).
Krytyka „z miłości” jako maska apostazji
Retoryka „ks. Sowy” o rzekomo „miłosiernej krytyce” Kościoła uprawianej przez Turnaua odsłania typowo modernistyczną strategię: „Kościół należy przedstawić jako sprzeciwiający się dobru i prawdzie, by przygotować umysły do jego odrzucenia” (Św. Pius X, Pascendi). Publicysta „Gazety Wyborczej” systematycznie podważał katolicką doktrynę m.in. w kwestiach:
- Nauki o nieomylności papieża (obalanej przez historyczne anegdoty)
- Obowiązku jedności liturgicznej (promując „duchową różnorodność”)
- Zakazu komunii dla rozwodników (opowiadając się za „pastoralną elastycznością”)
Taką postawę św. Pius X określił jako „herezję modernizmu polegającą na ciągłym dostosowywaniu depozytu wiary do du<cza czasów” (Dekret Lamentabili sane exitu, propozycje potępione 21-22, 52, 59).
„Naczelny ekumenista RP i wierny katolik, który tak bardzo kochał Kościół, że go krytykował” – stwierdził Zbigniew Nosowski.
To klasyczne zastosowanie sofizmatu „abusus non tollit usum” (nadużycie nie znosi użytku), gdzie pod płaszczykiem „reformy” dokonuje się faktycznego odrzucenia nieomylnego Magisterium. Jak przypomina papież Pius VI w konstytucji Auctorem fidei: „Żaden katolik może rościć sobie prawo do krytykowania tego, co Stolica Apostolska uznała za nienaruszalne”.
Towarzystwo wątpliwych autorytetów
Obecność Adama Michnika – ikony postkomunistycznego antyklerykalizmu – podczas katolickiej liturgii pogrzebowej stanowi symboliczne dopełnienie apostazji. Już Leon XIII w encyklice Humanum genus (1884 r.) przestrzegał przed sojuszami z wrogami Kościoła: „Nie można jednocześnie służyć Bogu i masonerii”. Tymczasem środowiska skupione wokół „Więzi” i Klubu Inteligencji Katolickiej od dekad systematycznie niszczą katolicką tożsamość, promując:
- Relatywizm doktrynalny pod płaszczykiem „dialogu”
- Laicyzację przestrzeni publicznej (w imię „neutralności światopoglądowej”)
- Demontż katolickiej etyki społecznej (poprzez „otwartość na różnorodność”)
Elegia dla modernistycznej rewolucji
Cała uroczystość stanowiła liturgiczne uwznioślenie idei potępionych przez wieczne Magisterium Kościoła. Odwołanie do poezji „ks. Jana Twardowskiego” – znanego z teologicznych dwuznaczności i sentymentalnego redukcjonizmu – tylko podkreśliło religijny synkretyzm wydarzenia. Jak trafnie ujął to papież Pius XI w encyklice Mortalium animos: „Fałszywi ekumeniści, pragnąc zgody za wszelką cenę, zdradzają sprawę jedności prawdziwej”.
W kontekście eschatologicznym pogrzeb Jana Turnaua ujawnił głębię duchowej katastrofy posoborowego establishmentu. Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Każdy, kto popadł w herezję, automatycznie traci jakąkolwiek jurysdykcję i godność kościelną”. Dlatego uczestnictwo „hierarchów” w tym spektaklu apostazji stanowi tylko potwierdzenie, że przemawiali nie jako pasterze, lecz jako funkcjonariusze antykościoła.
Za artykułem:
07 listopada 2025 | 04:00Pogrzeb Jana Turnaua, „naczelnego ekumenisty RP” (ekai.pl)
Data artykułu: 07.11.2025
