Portal LifeSiteNews (7 listopada 2025) informuje o projekcie ustawy wprowadzanej przez republikanów na Florydzie, mającej rozszerzyć możliwość dochodzenia odszkodowania za śmierć dziecka nienarodzonego w ramach tzw. wrongful death. Projekt definiuje „dziecko nienarodzone” jako „członka gatunku Homo sapiens na każdym etapie rozwoju, przebywającego w łonie matki”, wyłączając jednak pozwy przeciwko matce lub lekarzom działającym w ramach „legalnej opieki medycznej”.
Naturalistyczne zawłaszczenie języka a katolicka ontologia życia
Choć projekt ustawowy używa pozornie jednoznacznego języka biologicznego („Homo sapiens at any stage of development”), jego konstrukcja prawna zdradza akceptację modernistycznej dialektyki, przeciw której ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis. Definicja życia ludzkiego zostaje sprowadzona do poziomu gatunkowej przynależności biologicznej, podczas gdy katolicka nauka głosi nierozerwalną jedność natury biologicznej i duchowej od momentu poczęcia – „animatio immediate” (ożywienie natychmiastowe) według Bulli Apostolicae Sedis Piusa IX.
Ustawa „wyłącza odpowiedzialność za legalną opiekę medyczną”, co w praktyce sankcjonuje aborcję w wyjątkach określonych prawem stanowym.
Jak czytamy w dokumentach Świętego Oficjum z 1884 i 1895 roku: „Żaden powód, nawet ratowanie życia matki, nie usprawiedliwia bezpośredniego przerwania ciąży”. Tymczasem florydzki projekt akceptuje aborcję jako „legalną opiekę medyczną” w wyjątkowych sytuacjach, co stanowi jawne pogwałcenie kanonu 2350 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, nakładającego ekskomunikę latae sententiae na wszystkich uczestników aborcji.
Kapitulacja przed kulturą śmierci w majestacie prawa
Rzekomo „pro-life’owe” inicjatywy prawne, takie jak omawiany projekt, są typowym przejawem infiltracji modernizmu w środowiskach konserwatywnych. Jak ostrzegał Pius XI w encyklice Casti Connubii: „Najohydniejszą zbrodnią jest bez wątpienia ta, która zmierza do zgładzenia niewinnego życia jeszcze w łonie matki”. Tymczasem florydzcy ustawodawcy:
- Uznają zasadność „wyjątków” aborcyjnych, czyniąc z prawa do życia przywilej warunkowy
- Przyjmują świecką definicję „dziecka nienarodzonego” zamiast katolickiego pojęcia infans in utero jako osoby posiadającej duszę nieśmiertelną
- Ograniczają ochronę życia do sfery odszkodowań cywilnych, podczas gdy prawo boskie wymaga karalności aborcji jako zabójstwa
Sprzeczność tę demaskuje już sama struktura projektu: z jednej strony symboliczne uznanie życia prenatalnego, z drugiej – immunitet dla przemysłu aborcyjnego działającego w „ramach prawa”. To klasyczny przykład „diabelstwa pozornego dobra”, o którym pisał św. Ignacy Loyola w Ćwiczeniach Duchownych.
Demaskacja liberalnej mistyfikacji
Retoryka republikańskich sponsorów ustawy („zrównanie ochrony życia przed i po narodzinach”) okazuje się fikcją w świetle katolickiej nauki społecznej:
„Żadna władza świecka nie ma prawa legalizować morderstwa, choćby nawet cały lud się tego domagał” – przypominał Leon XIII w encyklice Libertas Praestantissimum.
Tymczasem florydzka ustawa:
- Akceptuje zasadę „prawnej aborcji” w wyjątkach, co stoi w jaskrawej sprzeczności z niezmiennym nauczaniem Magisterium
- Sprowadza święte prawo do życia do roli przedmiotu roszczeń odszkodowawczych
- Nie przewiduje kar kryminalnych dla lekarzy-aborterów, ograniczając się do cywilnych konsekwencji
Jak trafnie zauważył św. Augustyn: „Lex iniusta non est lex” (Prawo niesprawiedliwe nie jest prawem). Projekt florydzki, choć pozornie kroczący w dobrym kierunku, pozostaje uwikłany w liberalną logikę kompromisu ze złem.
Posoborowa zapaść doktrynalna a świecki „pro-life”
Analizowany projekt ujawnia głębszy problem: całkowitą niewydolność współczesnych ruchów „pro-life”, które:
- Oparły strategię na prawie stanowym zamiast na niezmiennej doktrynie katolickiej
- Zaakceptowały protestancką koncepcję „wyjątków” aborcyjnych
- Zredukowały świętość życia do kwestii legislacyjnych kompromisów
Kardynał Alfredo Ottaviani w Instrukcji o prawie naturalnym (1952) podkreślał: „Żadna ludzka władza nie ma kompetencji do legalizacji czynów sprzecznych z prawem naturalnym”. Tymczasem cała dyskusja wokół florydzkiej ustawy toczy się w paradygmacie świeckiego utylitaryzmu, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar ludzkiego życia.
Katastrofalne skutki braku katolickiego państwa
Sytuacja na Florydzie dowodzi pilnej potrzeby przywrócenia publicznego panowania Chrystusa Króla nad narodami. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas: „Pokój Chrystusowy nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
W państwie katolickim:
- Aborcja podlegałaby karze śmierci jako morderstwo kwalifikowane
- „Wyjątki” aborcyjne zostałyby zakazane pod sankcją ekskomuniki
- Prawna ochrona życia zaczynałaby się od momentu poczęcia bez żadnych wyłączeń
Tymczasem świeckie pseudo-rozwiązania, jak florydzki projekt, pozostają jedynie „płaszczem połatanym” (Iz 30,22) na gangrenie cywilizacji śmierci.
Za artykułem:
Florida bill would allow parents to sue for wrongful death of unborn babies (lifesitenews.com)
Data artykułu: 07.11.2025
