Portal LifeSiteNews (8 listopada 2025) informuje o planowanym przez „papieża” Leona XIV nadzwyczajnym konsystorzu kardynałów w dniach 7-8 stycznia 2026 roku. Rzekomy następca św. Piotra ma podobno rozważać „kluczowe kwestie stojące przed Kościołem”, co – w świetle niezmiennej doktryny katolickiej – oznacza kolejny etap institucionalizowania apostazji w sekcie posoborowej.
Uzurpacja władzy w „neo-kościele”
Sam fakt zwołania konsystorzu przez antypapieża stanowi jawne pogwałcenie prawa Bożego. Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papież jawny heretyk przestaje sam w sobie być Papieżem i głową Kościoła”. Tymczasem „kolegium kardynalskie” składa się z nominatów kolejnych uzurpatorów, począwszy od Jana XXIII, co czyni całe przedsięwzięcie kanonicznie nieważnym i pozbawionym nadprzyrodzonej legitymacji.
„Holy Father Leo XIV has in mind to convene an Extraordinary Consistory…”
Użycie tytułu „Ojciec Święty” wobec osoby publicznie głoszącej herezje (jak ekumenizm czy wolność religijną) to bluźniercza parodia. Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypominał: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – zarówno jednostki, jak i państwa – które wyrzekły się i nie chcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem posoborowy establishment systematycznie odcina się od Social Reign of Christ the King (Społecznego Panowania Chrystusa Króla).
Duchowa kontynuacja rewolucji Franciszka
Próba przedstawiania Leona XIV jako „konserwatysty” w stosunku do Franciszka to iluzja dialektyczna. Artykuł przyznaje, że jego poprzednik zwołał zaledwie dwa konsystorze, podczas których:
- W 2014 roku kardynał Walter Kasper głosił herezję o komunii dla rozwiedzionych „w nowych związkach”
- W 2022 roku skupiono się na demontażu struktury Kurii Rzymskiej, przygotowując grunt pod całkowite zeświecczenie zarządzania sekta
Jak zaznacza relacja: „Kasper’s address is said to have laid the groundwork for Francis’ 2016 apostolic exhortation Amoris Laetitia”. To potwierdza, że najwyższe „urzędy” w posoborowiu służą systemowemu wprowadzaniu błędów, a nie – jak w prawdziwym Kościele – ich zwalczaniu. Nawet tzw. konserwatywni „kardynałowie” jak Gerhard Müller ograniczali się do pauzyzujących protestów, by ostatecznie uznać autorytet heretyckiego dokumentu.
Teatr pseudoreform w służbie modernizmu
Porównanie z rzekomymi „konsystorzami” Jana Pawła II (6 w 27 lat) i Benedykta XVI (0 w 8 lat) ma stworzyć iluzję „powrotu do normalności”. W rzeczywistości wszystkie posoborowe gremia – niezależnie od tempa zmian – pracują nad realizacją tego samego programu: zastąpienia Kościoła Chrystusowego „humanitarną organizacją pozarządową” (Pius XI, Divini Redemptoris).
Brak jakiejkolwiek wzmianki w artykule o:
- Obowiązku publicznego wyznawania wiary (Profession of Faith)
- Grzechu herezji i apostazji jako głównego problemu „Kościoła” posoborowego
- Konkretów doktrynalnych mających być przedmiotem obrad
wykazuje, że chodzi wyłącznie o mediacyjne widowisko mające legitymizować dalszą destrukcję. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko interpretacją faktów religijnych przez ludzki umysł” – co idealnie opisuje metodologię nowego konsystorza.
„Konserwatyzm” jako narzędzie przewrotu
Wspomnienie w tekście o „conservative cardinals” takich jak Müller demaskuje prawdziwy cel struktur posoborowych: konserwowanie pozorów przy równoczesnym niszczeniu substancji. Niemiecki „kardynał” mógł wprawdzie mówić: „I can not change the doctrine of the Church”, ale jednocześnie pozostawał funkcjonariuszem antykościelnego systemu, który tę doktrynę systematycznie unieważniał.
„BREAKING: Pope Leo plans to hold extraordinary consistory of cardinals in January”
Ta dziennikarska sensacja przypomina doniesienia o naradach kierownictwa sekty protestanckiej. Prawdziwy Kościół nie potrzebuje „nadzwyczajnych spotkań”, gdyż – jak nauczał Pius XII – „posiada niezmienny depozyt wiary, z którego czerpie nieustannie pewność swej nauki”. Tymczasem neo-kościół co kilka lat wznawia „dyskusje” o podstawowych prawdach wiary, udowadniając swoją ideologiczną pustkę.
Wezwanie do wierności
W obliczu tych wydarzeń katolicy winni pamiętać słowa św. Pawła: „Non est nobis colluctatio adversus carnem et sanguinem, sed adversus principes et potestates” („Nie toczymy walki przeciw ciału i krwi, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom” – Ef 6,12). Udział w jakichkolwiek strukturach posoborowych – czy to jako „wierni”, czy „duchowni” – stanowi współpracę z antykościołem.
Jedyną odpowiedzią na ten kryzys jest trwanie przy „wiarze raz podanej świętym” (Jud 1,3) poprzez:
- Uczestnictwo wyłącznie w ważnych Mszach Świętych
- Odrzucenie posoborowych „sakramentów”
- Modlitwę o nawrócenie heretyków i apostatów
Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat! (Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus rozkazuje!) – tylko pod Jego panowaniem Kościół odzyska jedność i świętość.
Za artykułem:
Pope Leo XIV to convene extraordinary consistory of cardinals in January: report (lifesitenews.com)
Data artykułu: 08.11.2025
