Portal LifeSiteNews relacjonuje potwierdzone danymi rządowymi przypadki dzieci urodzonych żywych po nieudanych aborcjach w Nowej Zelandii, pozostawianych bez opieki medycznej na śmierć. Od 2020 roku odnotowano 80 takich przypadków, przy czym rzeczywista liczba może być wyższa. Dzieci w wieku 20-30 tygodni ciąży są owijane w kocyk i trzymane do zgonu, chyba że rodzice zażądają resuscytacji – co zdarza się jedynie w przypadku „chcianych” niemowląt. Jeden ze studentów medycyny pod pseudonimem Nicola zeznał, że obserwował dziecko „zduszone przez dwie godziny, gdy pracownicy służby zdrowia odmawiali interwencji”.
Rytualny mord jako owoc odrzucenia Królestwa Chrystusowego
Opisywane praktyki nie są „skrajnością” systemu, lecz jego logiczną konsekwencją. Już Pius XI w encyklice Quas primas przestrzegał: „Całe społeczeństwo ludzkie musiało być wstrząśnięte, gdyż brakło mu stałej i silnej podstawy” po odrzuceniu panowania Chrystusa. Nowozelandzki parlament, odrzucając w 2020 roku poprawkę nakazującą opiekę nad żywo urodzonymi dziećmi, potwierdził swoją służbę antychrześcijańskiemu kultowi śmierci. Premier Jacinda Ardern, określana przez media jako „ikonka postępu”, osobiście sprzeciwiła się próbom humanitarnego traktowania ofiar aborcji – co doskonale ilustruje duch czasu opisany przez św. Pawła: „Wydał ich Bóg w pożądliwości serc ich” (Rz 1,24 Wlg).
„We wouldn’t do that to an animal. I was horrified” – zeznanie studenta medycyny ukazuje rozdźwięk między pseudohumanitarną retoryką a rytualnym okrucieństwem współczesnej cywilizacji.
Teologiczny wymiar zbrodni: świętokradztwo i apostazja
Każde dziecko zabite w tych mrocznych salach położniczych było nie tylko niewinną istotą ludzką, ale także nosicielem nieskończonej wartości Krzyżowej. Jak nauczał Sobór Trydencki, dusza jest stwarzana bezpośrednio przez Boga (Sess. V, Dekret o grzechu pierworodnym). Porzucone noworodki, zduszone w agonii, to współczesne mactationes składane na ołtarzach Molocha. Gdy minister zdrowia Andrew Little kwestionuje „naukę o dziecku urodzonym po aborcji”, powtarza błąd modernistów potępiony w Lamentabili (1907): „Ewangelie nie dowodzą Bóstwa Jezusa Chrystusa, lecz jest ono dogmatem, który świadomość chrześcijańska wyprowadziła z pojęcia mesjasza” – co stanowi odrzucenie obiektywnej rzeczywistości na rzecz subiektywnej narracji.
Katastrofalne milczenie struktur posoborowych wobec tych praktyk potwierdza diagnozę św. Piusa X z Pascendi: „Moderniści utrzymują i rozwijają… że religia jest wytworem duszy ludzkiej”. Brak reakcji „biskupów” Nowej Zelandii na systematyczne mordowanie niemowląt dowodzi, że stali się jedynie urzędnikami Antykościoła.
Prawo naturalne zdeptane: od „zdrowia” do krwawego rytuału
Nowozelandzkie prawo zezwala na aborcję do 20 tygodni „na żądanie”, a później – za zgodą lekarza ze względów „zdrowotnych”. Ten język jest oszukańczą mimikrą, gdyż jak zauważył Bob McCoskrie z Family First NZ: „Niezależnie od tego, czy nienarodzone dziecko ma 15, 20, 30 czy 40 tygodni w łonie matki, naturalnie będzie walczyć o swoje życie”. Odrzucając poprawkę Simona O’Connora, parlament potwierdził, że „zdrowie” stało się eufemizmem dla barbarzyństwa.
Sobór Watykański II i jego dziedzictwo otworzyły furtkę tej apokalipsie poprzez:
- Relatywizację extra Ecclesiam nulla salus (Dekret o ekumenizmie)
- Milczenie na temat społecznego panowania Chrystusa Króla
- Przyjęcie języka praw człowieka zamiast praw Bożych
Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie błędów: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą” (potępiony błąd nr 15) – co prowadzi prosto do prawnego sankcjonowania najohydniejszych zbrodni.
Duchowy wymiar kaźni: męczeństwo bez chrztu
Najbardziej przerażający aspekt tej hekatomby to duchowe opuszczenie ofiar. Dzieci umierające bez chrztu – według tradycyjnej teologii – skazane są na limbus infantium. Choć Bóg w swej nieskończonej miłosierdziu może im udzielić łaski extra sacramentaliter, to jednak Kościół nie daje żadnej pewności co do ich losu. Ten dramat to owoc:
- Odrzucenia doktryny o konieczności chrztu do zbawienia
- Milczenia „hierarchów” o grzechu aborcji
- Zastąpienia Mszy Świętej Ofiary przez „ucztę zgromadzenia” pozbawioną mocy ekspiacyjnej
Gdy pracownicy szpitali w Canterbury „owijają dziecko w kocyk i trzymają, aż umrze”, dokonują parodii chrześcijańskiej miłosiernej posługi – niczym kapłani Baala składający ofiary z niemowląt w ogniu.
Apel o powrót pod berło Chrystusa Króla
Rozwiązanie tej apokalipsy nie leży w „reformie prawa” czy „edukacji”, ale w publicznym uznaniu królewskiej władzy Naszego Pana Jezusa Chrystusa nad narodami. Jak nauczał Pius XI w Quas primas: „Jeżeli królowie i książęta będą mieć to przekonanie, że wykonują władzę nie tyle z prawa swego, jak z rozkazu i w zastępstwie Boskiego Króla, jak święcie i mądrze będą używać swojej władzy”. Dopóki narody nie upokorzą się przed Majestatem Bożym, dopóty ich szpitale pozostaną rzeźniami, a parlamenty – synagogami szatana.
W obliczu tej otchłani zła, jedyną ucieczką jest powrót do niezmiennej doktryny katolickiej i modlitwa o nawrócenie tych, którzy „wydali się w ręce ludzkie” (Ps 118,18 Wlg). Każde dziecko zabite w nowozelandzkich klinikach woła do Boga o pomstę – a krew Abla wciąż przemawia głośniej niż wszystkie sofizmaty współczesnych Kajfaszów.
Za artykułem:
Babies are being left to die after born-alive abortions in New Zealand (lifesitenews.com)
Data artykułu: 08.11.2025
