„W Bibliotece Watykańskiej spoczywa jeden z jej najcenniejszych skarbów: «Ewangelia z Qaraqosh», bogato iluminowany rękopis syryjski z XIII wieku” – donosi portal ekumenicznej agendy, przemilczając heretyckie pochodzenie dokumentu. Komentowany artykuł z 8 listopada 2025 roku, opublikowany przez strukturę podszywającą się pod katolicką agencję, gloryfikuje schizmatycki manuskrypt jako „arcydzieło średniowiecznej sztuki chrześcijańskiej”, podczas gdy w rzeczywistości stanowi on pomnik apostazji wschodnich sekt.
Teologiczny skandal w sercu okupowanej kurii
Rękopis oznaczony sygnaturą „Vat. Syr. 559” powstał w 1220 roku w klasztorze Mar Mattai – bastionie monofizyckiej herezji syryjskiego „kościoła” jakobickiego, od wieków formalnie ekskomunikowanego przez Magisterium. Jak przypomina bulla „Cum ex Apostolatus Officio” Pawła IV, „jakikolwiek Biskup, nawet jeśli pełni funkcję Arcybiskupa, Patriarchy lub Prymasa (…) odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w jakąś herezję: promocja lub wyniesienie (…) będą nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”. Tymczasem portal bezkrytycznie powtarza ekumeniczne kłamstwa o „wierze chrześcijan Qaraqosh”, którzy w rzeczywistości od VII wieku trwają w schizmie i herezji.
Fałszywa pobożność w służbie synkretyzmu
Iluminacje rękopisu, przedstawiające rzekome sceny z życia Chrystusa, służyły utrwaleniu monofizyckiej herezji, która – jak potępił Sobór Chalcedoński (451) – neguje pełnię ludzkiej natury Zbawiciela.
„Pisany estragelo syryjskim, manuskrypt gromadzi fragmenty czterech Ewangelii używane w syryjskim roku liturgicznym”
– zachwyca się autor, zapominając, że syryjska „liturgia” jest nieważna z powodu braku ważnych święceń kapłańskich wśród schizmatyków. Jak uczy św. Robert Bellarmin: „Jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru (…) nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu” (De Romano Pontifice). Ta sama zasada dotyczy „biskupów” i „kapłanów” odrzucających prawowitego Następcę Piotra.
Historyczna zdrada Piusa XI
Przekazanie manuskryptu „papieżowi” Piusowi XI w 1937 roku stanowi część szerszego planu modernistycznej infiltracji. Już w encyklice „Quas Primas” z 1925 roku ten sam antypapież wprowadzał heretycką koncepcję „królestwa Chrystusa” obejmującego niekatolików, sprzeczną z dogmatem „Extra Ecclesiam nulla salus”. Przyjęcie schizmatyckiego „daru” przez modernistyczną klikę było symbolicznym aktem zdrady, poprzedzającym apostazję Vaticanum II. Jak ostrzegał św. Pius X w „Lamentabili sane”: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia (…) są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” – co dokładnie wcielają w życie dzisiejsi ekumeniści.
Kulturowy synkretyzm jako narzędzie destrukcji
Opisywane przez portal „odbudowy” kościołów w Mosulu po ISIS służą taktyce zastępowania katolicyzmu multireligijną hybrydą. Wymowny jest fakt, że rękopis ozdobiono „złoconym krzyżem na czarnej skórze” – symbolika doskonale oddająca ducha neo-kościoła: pozór chrześcijaństwa okryty całunem apostazji. Tymczasem prawdziwa pobożność katolicka, jak przypomina Pius XI w „Quas Primas”, polega na tym, by „Chrystus panował w umyśle człowieka (…) w woli, która powinna słuchać praw i przykazań Bożych; (…) w sercu, które (…) ma Boga nade wszystko miłować”.
Triumfalistyczny ton artykułu demaskuje prawdziwy cel struktury podszywającej się za Kościół: zastąpienie jedynej prawdziwej Wiary synkretyczną karykaturą, gdzie schizma staje się „dziedzictwem”, herezja „tradycją”, a zdrada „dialogiem”. W obliczu tej bluźnierczej farsy, katolicy pozostają wierni słowom Psalmisty: „Odrzuciłem wszystkie kłamliwe drogi” (Ps 119, 128 Wlg).
Za artykułem:
The Gospel of Qaraqosh: 13th-century Syriac manuscript preserved in Vatican Library (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 08.11.2025
