Portal eKAI (9 listopada 2025) relacjonuje z satysfakcją „gruntowny remont” XVII-wiecznego kościoła w Istebnej-Kubalonce, finansowany z rządowego programu „Polski Ład”. Wychwalane działania konserwatorskie – wymiana gontów, impregnacja szalowania i renowacja „sygnaturki” – to klasyczny przykład posoborowego redukcjonizmu, gdzie sacrum zostało zredukowane do zabytkowej skorupy pozbawionej nadprzyrodzonej treści.
Materializm skryty pod płaszczem „troski o dziedzictwo”
„Dzięki tym pracom obiekt został zabezpieczony na kolejne lata”
Ta fraza demaskuje istotę przedsięwzięcia: dla struktur posoborowych świątynia to jedynie „obiekt” – martwy zabytek, a nie żywy organizm Ciała Mistycznego Chrystusa. Jakże odmiennie brzmią słowa Piusa XI w Divini cultus sanctitatem: „Kościoły są domami Boga żywego, gdzie przebywa z ludźmi Jego chwała”. Tymczasem w relacji brak najmniejszej wzmianki o zabezpieczeniu tego, co najistotniejsze: ważności sakramentów, czystości doktryny czy stanu łaski u „księdza” Roberta Szczotki.
Kolaboracja z masońskim państwem
Przyznanie się do finansowania z programu „Polski Ład” stanowi jawną demonstrację współpracy neo-kościoła z antykatolickim reżimem. Już Leon XIII w Immortale Dei przypominał: „Państwo winno religii nie tylko opiekę, ale i oparcie prawne”, co w żadnym razie nie usprawiedliwia przyjmowania funduszy od władz jawnie zwalczających Królestwo Chrystusowe. To nie „odbudowa”, lecz profanacja – pieniądze pochodzące z podatków płaconych przez aborterów i bluźnierców służą konserwacji budowli, w której sprawowane są niegodne parodie Mszy.
Historyczne korzenie apostazji
Warto prześledzić dzieje tego „zabytku”: przeniesiony w latach 1957-1958 – a więc w samym zaraniu rewolucji posoborowej – stał się symbolicznym pomnikiem apostazji. Przez 18 lat pełnił funkcję muzealną (1949-1967), co doskonale oddaje modernistyczne podejście do wiary jako eksponatu archeologicznego. Nawet data erygowania „parafii” w 1983 r. mówi wiele – to czas pełnej konsolidacji antykościoła Jana Pawła II.
„Wewnątrz zachowało się ciekawe wyposażenie o cechach ludowego baroku”
To zdanie najlepiej streszcza duchową nędzę całego przedsięwzięcia. Dla modernistów liczy się folklor („ludowy barok”), a nie teologiczna poprawność czy kult Boga w duchu i prawdzie. Gdzie wzmianka o zgodności ołtarza z wymogami De defectibus? O orientacji liturgicznej? O tabernakulum godnym Przenajświętszego Sakramentu? Milczenie w tych kwestiach jest wymowne.
Pseudoduchowni jako urzędnicy konserwacji
Warto zwrócić uwagę na rolę „ks.” Szymona Tracza – „diecezjalnego konserwatora zabytków”. To symptomatyczne, że w neo-kościele funkcje kapłańskie sprowadzono do poziomu urzędnika ochrony zabytków. Gdzież tu ślad rozumienia kapłaństwa według św. Pawła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9:16)? W całym tekście ani słowa o głoszeniu prawdy, nawracaniu dusz czy obronie depozytu wiary – tylko techniczne dywagacje o „tradycyjnych technikach ciesielskich”.
Największym grzechem tego remontu jest milczenie o najważniejszym: że w tym „kościele” nie sprawuje się Ofiary Mszy Świętej, tylko protestancko-masońską „wieczerzę”. Że „komunia” rozdawana jest na rękę przez świeckich. Że ambona stała się miejscem głoszenia herezji ekumenizmu. O tym eKAI dyskretnie milczy, bo całe przedsięwzięcie służy utrwaleniu wielkiego oszustwa – że betonowe bunkry i drewniane chatki posoborowia to ciągle „Kościół katolicki”.
Na koniec warto przypomnieć słowa Piusa XII z Mediator Dei: „Niech nikt nie ośmiela się pod pozorem szacunku dla sztuki usuwać z domu Bożego tego, co święta tradycja ustanowiła”. W Kubalonce zachowano wprawdzie zewnętrzną formę, ale wyrzucono Ducha – i żadna ilość rządowych dotacji tego nie naprawi.
Za artykułem:
09 listopada 2025 | 12:39Konserwacja zabytkowego kościoła na Kubalonce (ekai.pl)
Data artykułu: 09.11.2025
