Portal eKAI (9 listopada 2025) relacjonuje wystąpienie „arcybiskupa większego” struktur greckounickich Światosława Szewczuka, który podczas liturgii w święto Michała Archanioła stwierdził: „Dzisiaj przeżyliśmy kolejną noc najsilniejszego ataku balistycznego na Ukrainę od początku wojny. A sam fakt, że żyjemy i świętujemy ten dzień, jest znakiem niewidzialnej ochrony Archanioła Michała i wszystkich sił niebieskich nad naszą wspólnotą”. Schizmatycki zwierzchnik unitów połączył retorykę militarną z pseudoteologiczną narracją, głosząc że „aniołowie, archaniołowie, trony, władze, panowania, moce i wszystkie inne rangi niebiańskich sił bezcielesnych” mają „objawić dzisiaj to zwycięstwo, na które tak bardzo czeka nasz naród”.
Polityczny mesjanizm zastępujący nadprzyrodzony cel Kościoła
Wykorzystanie święta liturgicznego do legitymizacji działań wojennych stanowi rażące naruszenie zasady „Dajcie więc Cesarowi to, co należy do Cesarza, a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22,21). Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – oto jedyna droga do zbawienia narodów”. Tymczasem Szewczuk redukuje rolę Kościoła do kapelana wojskowego, błogosławiącego ludobójcze zmagania zamiast głosić pokutę i nawrócenie. Jego słowa: „Szczególnie wzywamy niebiańskie wojska do pomocy naszej ukraińskiej armii” dowodzą całkowitego pomieszania porządku naturalnego i nadprzyrodzonego – jak gdyby zastępy anielskie były oddziałami szturmowymi do dyspozycji sztabów wojskowych.
„Apostoł nie jest nosicielem informacji – jest nosicielem mocy Bożej, ponieważ Słowo Boże oznacza zarówno wiadomość, jak i działanie – moc, którą ten zwiastun przynosi ze sobą”
To zdanie demaskuje kluczowy błąd modernizmu potępiony w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907): przejście od depozytu wiary do subiektywnego doświadczenia „mocy”. Św. Pius X w Pascendi wskazywał, że modernistyczna koncepcja „apostoła” jako nosiciela dynamicznej energii zamiast niezmiennej doktryny prowadzi do religijnego emocjonalizmu. W tym kontekście szczególnie bluźnierczo brzmią próby łączenia Ewangelii z relacjami z pól bitewnych: „Chrystus mówi, że Bóg widział zwycięstwo dobra nad złem. I ten moment doświadczenia zwycięstwa, który miał miejsce w Niebie, jest ogłaszany na ziemi”. Teza ta sprzeciwia się nauce o mysterium iniquitatis (2 Tes 2,7) – ostateczne zwycięstwo nad szatanem nastąpi dopiero przy Paruzji, a nie w ramach przemijających konfliktów zbrojnych.
Schizmatycka eklezjologia i fałszywa angelologia
Stwierdzenie, że „Kościół Chrystusowy składa się (…) z jednej wspólnoty – Kościoła aniołów i ludzi” pomija kluczowy aspekt widzialnej jedności prawdziwego Kościoła założonego przez Chrystusa. Jak nauczał Sobór Watykański I (1870): „Prawdziwy Kościół Chrystusowy (…) to Kościół katolicki, rządzony przez następcę Piotra i biskupów pozostających z nim w łączności” (Constitutio dogmatica Pastor aeternus). Tymczasem struktury unickie pozostające w komunii z antypapieżem są poza owczarnią Chrystusa.
Angelologiczne spekulacje Szewczuka sięgają absurdu, gdy próbuje łączyć działania militarne z hierarchiami anielskimi: „Dziękujemy Archaniołowi Michałowi (…) że czujemy ich obecność. Żyjemy – i to już jest powód, aby podziękować za niewidzialną ochronę”. Tymczasem Pismo Święte wyraźnie ostrzega przed kultem aniołów (Kol 2,18), a św. Tomasz z Akwinu przypomina, że „aniołowie są wysłannikami Boga dla tych, którzy mają posiąść zbawienie” (Summa Theologiae I, q. 113, a. 4) – nie zaś politycznymi sojusznikami w wojnach narodowych. Opowieść o „niewidzialnej ochronie” przywodzi na myśl magiczne myślenie potępione przez Syllabus Piusa IX (1864), który odrzucał twierdzenia, jakoby „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (pkt 55).
Wojna jako miejsce „objawienia” – herezja historiografii zbawienia
Najcięższym teologicznym przewinieniem Szewczuka jest próba wpisania konkretnego konfliktu zbrojnego w ekonomię zbawienia: „Słowo o zwycięstwie Ukrainy – dobra nad złem – wyszło z Jego ust”. To jawny przykład herezji narodowego mesjanizmu, który Kościół zawsze potępiał. Jak przypomina encyklika Quas primas: „Wszyscy ludzie (…) podlegają absolutnie Jezusowi Chrystusowi”, nie zaś partykularnym interesom narodowym. Stwierdzenie, że Bóg „zesyła Słowo zwycięstwa Ukrainy” stawia pod znakiem zapytania uniwersalność zbawczej misji Kościoła, sprowadzając Boga do roli narodowego talizmanu.
Równie niebezpieczna jest teza o „doświadczeniu zwycięstwa, które miało miejsce w Niebie” rzutowanym na wydarzenia militarne. To próba zawłaszczenia eschatologicznego tryumfu Chrystusa dla doraźnych celów politycznych – praktyka znana z herezji millenarystycznych potępionych przez Piusa XI w Divini Redemptoris. Tymczasem prawowierna angelologia katolicka uczy, że walka Archanioła Michała z szatanem (Ap 12,7) ma charakter uniwersalny i eschatologiczny, nie dający się sprowadzić do pojedynczych konfliktów historycznych.
Kult mocy zamiast kultu Boga w duchu i prawdzie
Centralnym motywem wystąpienia Szewczuka jest obsesyjne powracanie do kategorii „mocy” – „moc Słowa Bożego”, „doświadczenie mocy”, „apostoł jest nosicielem mocy”. To symptomatyczne dla modernistycznej redukcji religii do psychologicznego przeżycia mocy, co św. Pius X w Pascendi diagnozował jako „przeniesienie wiary z dziedziny rozumu w dziedzinę uczucia”. Tymczasem prawdziwy kult aniołów polega na naśladowaniu ich w doskonałym posłuszeństwie Bogu (Ps 103,20), nie zaś na instrumentalnym przyzywaniu jako „sił specjalnych”.
Największym jednak brakiem wystąpienia jest całkowite pominięcie konieczności pokuty, nawrócenia i zadośćuczynienia za grzechy – zarówno osobiste, jak i narodowe. Jak przypominał prorok Joel: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem (…) Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty!” (Jl 2,12-13). Bez tego wezwania cała „teologia wojskowa” Szewczuka staje się jedynie bluźnierczym usprawiedliwieniem dla przemocy, dalekim od prawdziwego ducha Ewangelii.
Za artykułem:
09 listopada 2025 | 07:06Abp Szewczuk: żyjemy – i to jest znak niewidzialnej ochrony Michała Archanioła nad Ukrainą (ekai.pl)
Data artykułu: 09.11.2025
