Portal Vatican News relacjonuje działania inicjatywy „Nasza droga do Boga”, promującej dwujęzyczne materiały katechetyczne dla muzułmanów w Europie. Projekt sponsorowany przez organizację „Pomoc Kościołowi w Potrzebie” ma rzekomo odpowiadać na „potrzeby” migrantów, pragnących poznać chrześcijaństwo. W rzeczywistości jest to jednak kolejny przejaw apostazji posoborowej sekty, która pod płaszczykiem ewangelizacji prowadzi dzieło systematycznej destrukcji katolickiej doktryny.
Naturalistyczne wypaczenie misji Kościoła
Irmina Nockiewicz, współtwórczyni projektu, deklaruje: „Nie ma tu prozelityzmu ani regularnej misji. To ludzie sami przychodzą, chcą poznać Jezusa, Maryję, świętych”. Już w tym zdaniu ujawnia się zdrada nadprzyrodzonego celu Kościoła. Pius XI w encyklice Quas Primas nauczał nieodwołalnie: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] nie tylko same narody katolickie […] lecz panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan”. Tymczasem inicjatywa „Nasza droga do Boga” redukuje ewangelizację do dialogu kultur, gdzie „każdy może włączyć się we wspólną modlitwę”, co jest jawnym zaprzeczeniem słów Chrystusa: „Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie” (Łk 11,23).
„Pokazuje, że parafia nie tylko dostrzega migrantów, ale tworzy dla nich przestrzeń, w której mogą poczuć się, jak w swojej rodzinie. Tak realizuje się Ewangelia — prosto i zarazem głęboko”
To zdanie demaskuje prawdziwy cel przedsięwzięcia: nie nawrócenie dusz na jedyną prawdziwą wiarę, lecz stworzenie multikulturowego centrum społecznego. Święty Pius X w Lamentabili sane potępił podobne błędy, stwierdzając: „Kościół nie jest prawdziwym i doskonałym społeczeństwem wolnym” (propozycja 19). Ewangelia realizuje się przez głoszenie całej prawdy, a nie przez „gościnność” wobec błędów.
Teologiczne bankructwo „dialogu życia”
Ks. Romuald Szczodrowski z Anglii chwali się praktyką „dialogu życia” z sikhami i wyznawcami islamu, podczas gdy Pius XI w Mortalium animos stanowczo ostrzegał: „Kościół katolicki niczego nie pragnie goręcej, jak by wszyscy ludzie z błędów powstawszy, do niego powrócili. Jednakże bynajmniej nie wolno mu brać udziału w tych przedsięwzięciach”. Wspólna modlitwa z heretykami i poganami jest zdradą misji założonej przez Chrystusa.
Dr Norbert Neuhaus z Niemiec opowiada o muzułmanach doświadczających rzekomego „wyzwolenia” od zasad islamu, co miałoby być równoznaczne z nawróceniem. To klasyczny przykład naturalistycznej redukcji łaski. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice nauczał, że prawdziwe nawrócenie wymaga „wiary wyraźnej w artykuły konieczne”, a nie jedynie emocjonalnego uniesienia. Tymczasem w relacji Neuhausa brak jakiejkolwiek wzmianki o konieczności wyrzeczenia się błędów islamu czy przyjęcia dogmatów katolickich.
Niebezpieczeństwo nieważnych sakramentów
Artykuł wspomina o „przygotowaniu kandydatów do chrztu i bierzmowania” w ramach projektu. Należy z całą mocą podkreślić, że w strukturach posoborowych ważność sakramentów pozostaje poważnie wątpliwa. Pius XII w konstytucji Sacramentum Ordinis określił nienaruszalne wymogi ważności święceń, które zostały świadomie naruszone w posoborowym „obrządku” Pawła VI. Co więcej, sama formuła chrztu używana w sekcie posoborowej bywa często nieważna poprzez pominięcie trynitarnej formuły.
„We Francji liczba dorosłych przygotowujących się do chrztu z roku na rok się podwaja. W tym roku już 17.784 dorosłych katechumenów przyjęło chrzest, z czego 7 procent pochodziło z islamu”
Te statystyki są bezwartościowe z perspektywy katolickiej. Jak bowiem zauważył św. Augustyn: „Nieważny jest chrzest, który udzielany jest poza Kościołem” (Contra Cresconium). W sytuacji, gdy nie ma pewności co do ważności święceń „księży” posoborowych oraz intencji spełnienia tego, co czyni Kościół, wszystkie te „nawrócenia” pozostają jedynie teatralnym gestem.
Liturgiczna zapaść i protestantyzacja
Ks. Tomasz Stolarski z Katowic zachwyca się „Mszami świętymi po angielsku dla międzynarodowej diaspory”, co stanowi jawne pogwałcenie zasad liturgicznych. Pius V w bulli Quo primum tempore zabronił jakichkolwiek zmian w rycie Mszy Świętej, pod karą ekskomuniki. Tymczasem posoborowa „msza” jest jedynie protestancko zainspirowaną ucztą pamiątkową, co potwierdza kardynał Ottaviani w swoim słynnym Krytycznym Studium Novus Ordo Missae.
Opisywane „łzy w oczach” uczestników są typową emocjonalną reakcją charakterystyczną dla sekt protestanckich, nie zaś owocem autentycznej łaski. Prawdziwa pobożność katolicka, jak uczy św. Ignacy Loyola, opiera się na „wielkim rozróżnieniu duchów”, a nie na sentymentalnych uniesieniach.
Systemowa apostazja w działaniu
Cały projekt „Nasza droga do Boga” stanowi klasyczny przykład realizacji potępionych błędów modernizmu. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis demaskował takie działania jako „próbę pogodzenia wiary z nauką poprzez podporządkowanie pierwszą drugiej”. W tym przypadku mamy do czynienia z próbą pogodzenia katolicyzmu z islamem poprzez zredukowanie religii do wspólnoty kulturowej.
Sobór Watykański II w Nostra aetate otworzył furtkę dla tego typu synkretyzmu, sprzeniewierzając się nauczaniu Grzegorza XVI w Mirari vos: „Od tej wolności polegającej na zupełnej swawoli […] rozpłomienia się ta żarłoczna żądza nowości, która pociąga niektórych ku takim przewrotnościom”. Opisywany katechizm jest logiczną konsekwencją tej apostazji.
Kończąc, należy przypomnieć nieodwołalne słowa Leona XIII w Satis cognitum: „Kościół Chrystusowy jest jeden i ten sam na wieki. Kto się od niego oddala, schodzi na manowce”. Wszelkie próby „dostosowania” wiary do współczesnych mód są zdradą Krzyża i prowadzą jedynie do zatracenia dusz.
Za artykułem:
„Nasza droga do Boga” – katechizm, który łączy języki, kultury i serca (vaticannews.va)
Data artykułu: 10.11.2025
