Portal Opoka publikuje refleksję ks. Rafała Hołubowicza pt. „Bóg działa w ciszy”, która pod pozorem duchowej głębi propaguje typowo modernistyczne redukcje wiary do subiektywnego doświadczenia. Autor, powołując się na czytania o wyjściu Izraela z Egiptu (Mdr 18,14-16; 19,6-9) i przypowieść o natrętnej wdowie (Łk 18,1-8), konstruuje teologię sprzeczną z katolickim depozytem wiary.
Cicha apostazja za fasadą pobożnych frazesów
Ks. Hołubowicz pisze: „Bóg nie potrzebuje zewnętrznego rozgłosu, nie robi wokół siebie wielkiego zamieszania, nie walczy hałasem”. To klasyczny przykład modernistycznego relatywizmu, który ignoruje liczne świadectwa Pisma o publicznym charakterze Bożych interwencji: od grzmotów na Synaju (Wj 19,16) po głos z nieba podczas Przemienienia (Mt 17,5). Kościół zawsze nauczał, że Christus Rex domaga się publicznego uznania swego panowania, jak przypomina Pius XI w encyklice Quas primas: „Wszyscy książęta i władcy (…) mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”.
„Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8)
Autor cytuje powyższe słowa Chrystusa, ale pomija kluczowy kontekł eschatologiczny. Wiara, o której mówi Zbawiciel, to nie mgliste „zaufanie”, lecz przyjęcie całego objawienia przekazanego przez Magisterium. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice precyzuje: „Prawdziwa wiara to przyzwolenie rozumu na prawdy objawione ze względu na autorytet Boga objawiającego”. Tymczasem ks. Hołubowicz redukuje wiarę do psychologicznej postawy, co jest jawnym nawrotem potępionego modernizmu (Lamentabili, pkt 25).
Naturalistyczna wizja modlitwy
Refleksja autora zawiera dodatkowo heretycką koncepcję modlitwy: „Modlitwa wdowy jest wołaniem serca, które wie, że nie ma już dokąd pójść. To modlitwa człowieka, który już nie polega na sobie”. To czysty pelagianizm! Kościół naucza, że skuteczność modlitwy zależy od życia w łasce uświęcającej, a nie od psychologicznej desperacji. Św. Alfons Liguori w Modlitwa – klucz do zbawienia przypomina: „Modlitwa grzesznika, który nie chce porzucić grzechu, jest wołaniem nie do nieba, lecz ku potępieniu”.
Teologiczne bankructwo posoborowej duchowości
Cały artykuł stanowi modelowy przykład duchowej pustki posoborowia. Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Konieczności łaski do zbawienia (Sobór Trydencki, sesja VI)
- Obiektywnej skuteczności sakramentów (Sobór Florencki)
- Pośrednictwa Kościoła w ekonomii zbawczej (Bonifacy VIII, Unam Sanctam)
- Konsekwencji grzechu pierworodnego (Sobór Trydencki, sesja V)
Zamiast tego otrzymujemy synkretyczną mieszankę psychologizmu i naturalizmu, gdzie Bóg staje się terapeutą zaspokajającym emocjonalne potrzeby, a nie Sędzią sprawiedliwym wymagającym nawrócenia. To duchowy odpowiednik opium dla ludu, które Pius X potępił w encyklice Pascendi jako „próbę pogodzenia wiary z nowoczesnym duchem”.
Kryzys wiary czy jego świadome niszczenie?
Ks. Hołubowicz pyta retorycznie: „Czy przyjmiemy Bożą odpowiedź (…) gdy będzie inna niż oczekiwaliśmy?”. To perfidna manipulacja mająca przygotować wiernych na przyjęcie sprzecznych z wiarą „nowinek”. Jak przypomina św. Wincenty z Lerynu w Commonitorium: „Wiara katolicka musi być przekazywana w taki sposób, aby to, co było wyznawane zawsze, wszędzie i przez wszystkich, zachowało swój sens i znaczenie”.
Publikacje tego typu demaskują prawdziwe oblicze struktur posoborowych – nie są one kontynuacją Kościoła Chrystusowego, lecz laboratorium religijnego synkretyzmu. Jak trafnie zauważył św. Pius X w Liście Apostolskim Notre charge apostolique: „Modernizm to ściek, do którego spłynęły wszystkie herezje”.
Za artykułem:
Bóg działa w ciszy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 12.11.2025
