Portal LifeSiteNews (12 listopada 2025) relacjonuje incydent na Uniwersytecie w Manchesterze, gdzie lewicowi aktywiści zakłócili „vigil for Charlie Kirk” zorganizowany przez „Manchester pro-life society”. Grupa około 120 kontrprotestujących, noszących flagi skrajnie lewicowej Antify, agresywnie atakowała uczestników, krzycząc wulgarne hasła proaborcyjne, rzucając przedmiotami i profanując wizernek zamordowanego działacza. Organizatorzy podkreślają, że policja musiała ich eskortować, by zapewnić bezpieczeństwo.
Humanitaryzm bez Boga – fundament kryzysu
Relacjonowane wydarzenie odsłania teologiczną nicość świeckiego ruchu „pro-life”, który redukuje świętość życia jedynie do poziomu biologicznego przetrwania. Choć uczestnicy czuwania słusznie potępiają zabójstwo Kirka i nienarodzonych, ich argumentacja zawiera się w ciasnych ramach „praw człowieka” i „wolności słowa” – pojęć wywodzących się z oświeceniowego buntu przeciwko regnum Christi (królestwu Chrystusa).
„Violence cannot become the norm. Be that in these protests or in Kirk’s assassination. No one has the autonomy to take someone else’s life away” – stwierdza liderka „pro-life society” Inge-Maria Botha.
Ta humanitarna retoryka, choć słuszna w swej podstawowej warstwie, ignoruje nadprzyrodzony wymiar życia jako daru Bożego. Brakuje w niej odniesienia do Quas Primas Piusa XI, gdzie papież naucza: „Nie można sprzeciwić się, że jarzmo moje słodkie jest a brzemię moje lekkie. O, jakiegoż zażywalibyśmy szczęścia, jeżeliby poszczególni ludzie i rodziny i państwa pozwoliły się rządzić Chrystusowi”. Bez uznania Chrystusa Króla wszelka obrona życia staje się jedynie świeckim aktywizmem.
Syndrom posoborowego relatywizmu
Fakt, że „pro-life society” musiała korzystać z ochrony policyjnej przed motłochem niosącym flagi Antify, stanowi wymowny symbol bankructwa społeczeństwa odrzucającego społeczne panowanie Chrystusa. Jak nauczał św. Pius X w Lamentabili sane exitu: „Kościół jest wrogiem postępu nauk przyrodniczych i teologicznych” – co w praktyce oznacza odrzucenie wszelkich ideologii wywodzących się z rewolucji francuskiej, w tym lewicowego terroryzmu.
Przemilczanym wątkiem jest tu systemowa apostazja brytyjskich struktur pseudokościelnych. Gdyby hierarchia przedsoborowa istniała w Anglii, biskup Manchesteru ekskomunikowałby nie tylko profanatorów, ale i wszystkich wspierających aborcję – zgodnie z kanonem 2338 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. Tymczasem współczesni „biskupi” anglikańscy i posoborowi od dziesięcioleci milcząco akceptują ludobójstwo nienarodzonych.
Kult człowieka zamiast czci Boga
W całym zdarzeniu uderza skrajna degrengolada moralna lewicowych aktywistów, którzy nie tylko naśmiewają się z morderstwa, ale wręcz świętują śmierć ojca rodziny. To bezpośredni owoc „zeświecczenia czasów obecnych, tzw. laicyzmu, jego błędów i niecnych usiłowań” (Pius XI, Quas Primas). Gdy społeczeństwo odrzuca Dekalog i Najświętszą Ofiarę, zastępując je „prawami reprodukcyjnymi” i „autonomią cielesną”, nieuchronnie degeneruje się do poziomu pogańskiego okrucieństwa.
„[Protesters were] yelling that abortion is their salvation” – relacjonuje Lois McLatchie Miller.
To bluźniercze zestawienie aborcji ze zbawieniem ukazuje demoniczny charakter rewolucji obyczajowej. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi Dominici gregis, moderniści redukują religię do „uczucia” i „doświadczenia”, co prowadzi do bałwochwalczego kultu ludzkich namiętności. W tym przypadku – krwawego kultu Molocha podszytego feministyczną retoryką.
Bezsilność „pro-life” bez metafizyki
Deklaracja Bothy: „When an individual knows you’re pro-life and they come up to you and they’re able to have those conversations, it just opens the debate up” – odsłania naiwność ruchu pozbawionego teologicznych fundamentów. Dialog z siłami zła jest niemożliwy, o czym nauczał już św. Pius V w bulli Regnans in Excelsis ekskomunikującej heretycką Elżbietę I.
Prawdziwa obrona życia wymaga nie tylko protestów, ale przede wszystkim:
- Publicznego uznania Chrystusa Króla przez narody (Pius XI, Quas Primas)
- Przywracania prawa Bożego w systemach prawnych
- Nieustającej ekspiacji przez Najświętszą Ofiarę Mszy
- Konsekwentnego odrzucenia wszelkich form antykoncepcji i „związków” sodomickich
Duchowa pomyłka „pro-life”
Relacja LifeSiteNews, choć słusznie piętnująca lewicową agresję, nie dostrzega kluczowego wymiaru konfliktu. Współczesny ruch „pro-life” często ogranicza się do obrony życia prenatalnego, milcząco akceptując:
- Eugenikę prenatalną („selekcję embrionów”)
- Sztuczną antykoncepcję
- In vitro
- Eutanazję „terminalną”
To „redukcja misji Kościoła do naturalistycznego humanitaryzmu” potępiona przez św. Piusa X w Lamentabili. Bez powrotu do integralnej doktryny katolickiej – w tym potępienia wolności religijnej (Syllabus błędów, pkt 15-18) i potępienia rozdziału Kościoła od państwa (pkt 55) – jakakolwiek obrona życia skazana jest na porażkę.
„Nie odbiera rzeczy ziemskich Ten, który daje Królestwo niebieskie!” (Pius XI, Quas Primas)
Agresja Antify stanowi jedynie symptom głębszej choroby: cywilizacji odrzucającej Boga. Dopóki narody nie uznają władzy Chrystusa Króla, dopóty przemoc i barbarzyństwo będą narastać. Jedynym ratunkiem jest powrót do katolickiego integralizmu, gdzie prawo Boże kształtuje życie społeczne, a Najświętsza Ofiara jest centrum kultury.
Za artykułem:
EXCLUSIVE: Antifa activists disrupt pro-life vigil for Charlie Kirk in the UK (lifesitenews.com)
Data artykułu: 12.11.2025
