Piłkarskie igrzyska jako współczesne bałwochwalstwo
Portal Gość Niedzielny relacjonuje: „Przed zaplanowaną od czwartku do wtorku ostatnią serią meczów eliminacji piłkarskich mistrzostw świata w Europie Polska zajmuje drugą pozycję w grupie G… W przyszłorocznych MŚ po raz pierwszy wystąpi 48 drużyn. Turniej w USA, Meksyku i Kanadzie odbędzie się w dniach 11 czerwca – 19 lipca”.
Naturalistyczna idolatria współczesnych areopagów
Podczas gdy świat pogrąża się w kryzysie duchowym, media katolickie – jak widać po komentowanym tekście – z uporem lansują świecką narrację o „piłkarskich świętach”. Współczesne stadiony stały się nowymi katedrami, a miliony wiernych klękają przed bożkiem rozrywki. Pius XI w encyklice Quas primas stanowczo przypomniał: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”, zaś prawdziwy pokój możliwy jest jedynie pod berłem Chrystusa Króla.
Zatrute owoce relatywizacji sacrum
Relacjonowanie sportowych zmagań językiem rezerwowanym niegdyś dla spraw wiary („jubileuszowy występ”, „walczyć o awans”) demaskuje głęboką apostazję współczesnych mediów kościelnych. Tymczasem Sobór Trydencki w Dekrecie o czyśćcu jasno nauczał: „święte sobory odprawiane są dla zwalczania herezji i utrwalania wiary” (Sess. XXV), nie zaś dla celebrowania świeckich igrzysk. Redukcja życia społecznego do poziomu emocji stadionowych to efekt odrzucenia społecznego panowania Chrystusa, o czym ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi, demaskując modernistyczne pomieszanie sfery naturalnej i nadprzyrodzonej.
Matematyczna próżność światowych rankingów
Opisywane w artykule wyliczenia („Polska plasuje się na czwartym miejscu, za Włochami, Turcją i Ukrainą”) przypominają marność vanitas średniowiecznych moralitetów. „Marność nad marnościami i wszystko marność” (Koh 1,2 Wlg) – wołał Kohelet, a współczesny człowiek wciąż nie pojął, że żadna tabela grup eliminacyjnych nie zbliży go do wieczności. Św. Augustyn w Wyznaniach pisał: „Niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie” (I,1), tymczasem pseudokatolickie media zachęcają do szukania odpoczynku w efemerycznych sukcesach sportowych.
Teologiczna nicość barażowych nadziei
Wspomniane w tekście „baraże” i „marcowe przepustki do MŚ” ukazują całkowite odwrócenie hierarchii wartości. Podczas gdy Kościół prawdziwy przygotowuje wiernych na sąd ostateczny, neo-kościół proponuje „ścieżki barażowe” prowadzące do duchowej zagłady. „Bo cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16,26 Wlg) – pytał Zbawiciel, gdy współczesny katolicyzm wprost zachęca do kultu ciała i sportowej rywalizacji.
Chwała nie z tego świata
W obliczu tych faktów jedno pozostaje pewne: prawdziwi katolicy nie będą szukać chwały na zbezczeszczonych murawach współczesnego Koloseum. Jedyna Ofiara godna uwielbienia dokonuje się na ołtarzach Mszy Trydenckiej, gdzie Król Wszechświata prawdziwie i substancjalnie uobecnia swe zbawcze dzieło. Jak pisał Pius XI: „Rozmnożone będzie państwo jego, a pokoju nie będzie końca: na stolicy Dawidowej i na królestwie jego siedzieć będzie, aby je utwierdził i umocnił w sądzie i w sprawiedliwości, odtąd i aż na wieki” (Iz 9,7 za Quas primas). Wszelkie inne królestwa – choćby najwspanialsze – są tylko marnym cieniem Wiecznej Chwały.
Za artykułem:
Jutro mecz Polska-Holandia. Co potem? W grze wciąż są różne scenariusze (gosc.pl)
Data artykułu: 13.11.2025
