Portal Gość Niedzielny relacjonuje spór między Międzynarodowym Komitetem Olimpijskim a Federacjami Olimpijskich Sportów Zimowych (WOF) dotyczący propozycji włączenia letnich dyscyplin do zimowych igrzysk. MKOl, powołując się na „globalne zmiany klimatu”, postuluje taką zmianę jako remedium na spadającą atrakcyjność zawodów. Przedstawiciele sportów zimowych ostro protestują, argumentując, że „osłabiłoby to markę, dziedzictwo i tożsamość” imprezy. W całej tej modernistycznej dyskusji jak echo brzmią jednak słowa Piusa XI: „Cały rodzaj ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa” (Quas primas), podczas gdy współcześni kapłani olimpizmu hołdują bożkom komercji i klimatycznemu alarmizmowi.
Kryzys tożsamości czy symptom apostazji?
WOF twierdzi, że zimowe igrzyska powinny pozostać „świętem sportów uprawianych na śniegu i lodzie”, co stanowiłoby próbę zachowania resztek tożsamości w świecie pogrążonym w relatywizmie. Tymczasem prawdziwy problem leży głębiej – w oderwaniu współczesnego sportu od jego antycznych korzeni, gdzie agon stanowił drogę doskonalenia cnót, a nie jedynie rozrywkę dla mas. Jak przypominał Pius XI: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Gdy MKOl traktuje dyscypliny sportowe jak towary na rynku rozrywki, dokonuje się ostateczna redukcja człowieka do konsumenta.
„MKOl szuka nowych rozwiązań dla zimowych igrzysk w związku z globalnymi zmianami klimatu. Według wyników badań jest to istotne zagrożenie dla tego wydarzenia”
To zdanie demaskuje współczesną pseudoreligię klimatyzmu, gdzie „zmiany klimatu” zastępują Opatrzność Bożą. Zamiast uczyć poddania się woli Bożej, moderniści czynią z ekologii nowe tabu. Brak tu jakiejkolwiek refleksji, że prawdziwe zagrożenie dla ludzkości stanowi nie brak śniegu, lecz odejście od prawa naturalnego. Pius IX w Syllabusie potępił podobne błędy: „Kościół nie może i nie powinien godzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80).
Ewolucja czy rewolucja antykulturowa?
Ivo Ferriani, prezes WOF, proponuje „innowacje koncentrujące się na rozwijaniu istniejących sportów zimowych”, wskazując na narciarstwo wysokogórskie jako pozytywny przykład. To klasyczna modernistyczna dialektyka – pod płaszczykiem rozwoju kryje się rewolucja. Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili potępiło podobne zabiegi: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (pkt 54). Gdy sportowe federacje mówią o „autentycznych zimowych środowiskach”, zapominają, że prawdziwa autentyczność polega na wierności zasadom, nie zaś na nieustannej pogoni za nowinkami.
Brak śniegu w sensie duchowym jest znacznie groźniejszy niż jego fizyczny brak. WOF broni swego „dziedzictwa”, ale nie zauważa, że prawdziwe dziedzictwo Zachodu wyrasta z Krzyża, nie z lodowych aren. Gdy Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, przypominał: „Cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem współczesny olimpizm, odarty z sacrum, staje się karykaturą kultu ciała – dokładnie tak, jak przepowiadali Ojcowie Kościoła, piętnujący igrzyska jako przejaw pogańskiego bałwochwalstwa.
Epilog: zimowa apokalipsa
Spór między MKOl a WOF przypomina walkę o podział łupów na tonącym okręcie. Gdy świat sportu pogrąża się w kryzysie tożsamości, jedynym ratunkiem pozostaje powrót do źródeł – nie tylko sportowych, lecz przede wszystkim duchowych. Św. Paweł napominał: „Czyńcie wszystko na chwałę Bożą” (1 Kor 10,31), tymczasem współczesne igrzyska stały się chwałą człowieka dla człowieka. Dopóki olimpijski ruch nie uzna Regnum Christi nad stadionami, żadne „dostosowania programowe” nie uchronią go przed upadkiem – będą jedynie kolejnym krokiem w kierunku sportowej apokalipsy.
Za artykułem:
Przedstawiciele sportów zimowych nie chcą letnich dyscyplin na igrzyskach (gosc.pl)
Data artykułu: 13.11.2025
