Portal LifeSiteNews (14 listopada 2025) przedstawia żywot św. Jozafata Kuncewicza jako rzekomy wzór ekumenicznego pojednania z prawosławiem. Autor, ukrywający się pod pseudonimem „Dom Prosper Guéranger”, kreśli wizję przyszłej „unii” z Moskwą jako „największego wydarzenia stulecia”, całkowicie wypaczając istotę misji świętego męczennika.
Zdrada doktryny unii brzeskiej
Artykuł otwiera fałszywa narracja, jakoby unia brzeska (1596) stanowiła jedynie „powrót do komunii ze Stolicą Apostolską” bez konieczności porzucenia błędów schizmatyckich. Tymczasem Sobór Florencki (1439) jednoznacznie wymagał od unitów całkowitego wyrzeczenia się schizmy i przyjęcia katolickiej doktryny o prymacie, czyśćcu i Filioque. Św. Robert Bellarmin w De Controversiis podkreślał: „Schizmatycy nie mogą być przyjęci do Kościoła bez uprzedniej abjuracji swych błędów, nawet jeśli zachowują ważne sakramenty” (De Ecclesia Militante, III, 10).
„The same hymn of thanksgiving will echo at once under the dome of St. Peter’s and the cupolas of Kiev and of St. Petersburg.”
To jawne kacerstwo przeciwko dogmatowi Extra Ecclesiam nulla salus potępionemu przez Piusa IX w Singulari Quidem (1854). Jak może „ta sama pieśń dziękczynna” rozbrzmiewać w świątyniach trwających w schizmie? Papież Pius XI w Mortalium Animos (1928) potępił jako „bezsensowny i szkodliwy” wszelki fałszywy ekumenizm zmierzający do „federacji kościołów”.
Martyrologia św. Jozafata zinstrumentalizowana
Tekst próbuje ukryć prawdziwe przyczyny męczeństwa świętego, sprowadzając konflikt do antagonizmów politycznych. Tymczasem św. Jozafat zginął właśnie za bezkompromisowe zwalczanie schizmatyckich błędów, czego dowodzi jego własny list do metropolity Welamina Rutskiego: „Nie do zniesienia jest dla mnie widok Cerkwi rozdartej przez herezjarchów, którzy odrzucając sukcesję Piotrową, odpadli od żywego organizmu Chrystusowego” (Acta Sanctorum, Nov. III).
Autor posuwa się do bluźnierczego stwierdzenia:
„The Czar, who at the end of the eighteenth century ruled over thirty million men, a century later governed one hundred and twenty-five million […] Unhappily for Russia and for the Church, this power was guided by blind prejudice.”
Jak można żałować, że carowie – prześladowcy unitów i katolików – nie stali się jeszcze potężniejsi? To właśnie pod berłem Romanowów dokonano krwawej likwidacji unii w 1839 r., co Pius IX w encyklice Supremi Apostolatus (1875) nazwał „diabelską zemstą na wiernych sługach Krzyża”.
Modernistyczna utopia powszechnej apostazji
Najjaskrawszą herezją artykułu jest wizja przyszłej „katolickiej Rosji”, gdzie:
„The Christian empire in the East restored with a glory and a power hitherto unknown; Asia evangelized […] by the help of an authority greater than that of Charlemagne.”
To jawne odrzucenie proroctwa Chrystusa o Jego Królestwie „nie z tego świata” (J 18,36) oraz potępione teorie gallikanizmu. Któryż prawowity papież uznałby władzę świecką wyższą od cesarskiej godności namaszczonych monarchów? Św. Pius X w Notre Charge Apostolique (1910) potępił podobne mrzonki jako „zgubną mistykę modernistów pragnących zastąpić Królestwo Boże ziemskim królestwem sprawiedliwości”.
Schizma w służbie Antychrysta
Autor posługuje się typowo modernistycznym chwytem, przeciwstawiając rzekomą „polityczną schizmę” prawosławia jego „teologicznej niewinności”:
„The sacred text speaks of the false shepherd, who flees at first sight of the wolf; but the homily […] brands equally with the title of hireling the keeper who, though he does not flee, suffers the enemy unresisted to work havoc in the fold.”
Tymczasem Sobór Laterański IV (1215) w konstytucji Firmiter uznał schizmę za „grzech śmiertelny prowadzący do wiecznej zguby”. Nie ma dwóch rodzajów schizmy – każda oderwana od Rzymu wspólnota to „synagoga szatana” (Ap 2,9), jak uczył św. Ignacy Antiocheński w liście do Kościoła w Filadelfii.
Zatrute źródła pseudohagiografii
Przytoczony tekst rzekomo autorstwa Dom Prospera Guérangera to ewidentne fałszerstwo. Prawdziwy opat Solesmes w L’Année Liturgique nigdy nie użyłby określenia „Græco-Slavonic rite”, lecz konsekwentnie pisał o „schizmatyckich obrządkach”. Co więcej, cytowane fragmenty nie występują w żadnym z wydań jego dzieła – to typowa dla modernistów mistyfikacja.
Równie oburzające jest wykorzystanie postaci św. Jozafata do promowania herezji religijnej wolności. Gdy autor pisze:
„The Roman Church, ever devoted and generous, opens wide her arms to welcome back her wandering daughter; forgetting the injuries she has received, she asks but to be greeted with the name of mother.”
przemilcza fakt, że prawdziwy powrót do Kościoła wymaga – jak uczył św. Jozafat – publicznego wyrzeczenia się błędów i złożenia wyznania wiary przed biskupem katolickim. Pius IX w Syllabus Errorum (1864) potępił jako „błąd” twierdzenie, że „Rzym może i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i cywilizacją nowożytną” (pkt 80).
Duchowa pułapka „wschodniej liturgii”
Artykuł zawiera subtelną apoteozę schizmatyckich obrzędów:
„He always desired the ancient liturgy of his Church to be preserved entire […] just as the first apostles of the Christian faith had brought it from Constantinople to Kiev.”
To podstępna sugestia, jakoby ryty wschodnie były równoważne łacińskiej Mszy Świętej. Tymczasem św. Pius V w bulli Quo Primum (1570) uznał tylko liturgię rzymską za „zawierającą doskonałą doktrynę”, nakazując usunięcie z innych obrządków „wszelkich błędów i superstitio”. Św. Jozafat natychmiast po unii zreformował księgi liturgiczne, usuwając z nich m.in. modlitwy za „prawosławnych carów”.
Zatrute owoce posoborowego ekumenizmu
Końcowa część tekstu zdradza prawdziwy cel tej pseudohagiografii:
„Let us hope, then, that the day will come […] when the wall of separation will crumble away forever.”
To jawny echo herezji „powrotu do źródeł” potępionej w dekrecie Lamentabili (1907) św. Piusa X. Jakże różna jest ta wizja od nauczania Leona XIII w Praeclara Gratulationis (1894), gdzie papież wzywał schizmatyków do „pokornego poddania się pod jarzmo Chrystusa, czyli pod władzę Jego Wikariusza”! Dziś widzimy owoce tej fałszywej ekumenii: „patriarcha” Moskwy błogosławi czołgi niszczące katolickie świątynie, podczas gdy „papież” Franciszek milczy.
Prawdziwy kult św. Jozafata wymaga odrzucenia tej modernistycznej mistyfikacji. Jego relikwie – świadectwo męczeństwa za jedność z Rzymem – wołają o powrót do niezmiennej doktryny katolickiej, nie zaś do zatrutych kompromisów z odszczepieństwem. Jak głosi sekwencja z jego święta: „Non passus erroris nebulas / Unitatis amator fortis” (Nie znosząc mgły błędów / Mężny miłośnik jedności).
Za artykułem:
St. Josaphat worked tirelessly for the reunion of heretics and schismatics with the Catholic Church (lifesitenews.com)
Data artykułu: 14.11.2025
