Portal Catholic News Agency (14 listopada 2025) relacjonuje kontrowersje wokół noty doktrynalnej wydanej przez kardynała Víctora Manuela Fernándeza, prefekta Dykasterii Nauki Wiary, która odradza używanie tradycyjnych tytułów maryjnych: „Współodkupicielka” (Co-Redemptrix) oraz „Pośredniczka” (Mediatrix). Dokument rzekomo zaaprobowany przez „papieża” Leona XIV (Roberta Prevosta) argumentuje, że terminy te mogą „przesłaniać lub nawet przeczyć” roli Najświętszej Marji Panny w ekonomii zbawienia.
Teologiczne bankructwo posoborowego modernizmu
„Mary’s cooperation […] should never be misconstrued to mitigate 'Christ’s sole mediation […] in the work of salvation’ or suggest Mary’s role is equal to his”
Powołując się na Lumen Gentium – dokument soboru Vaticanum II (1962-1965) – nota stara się budować pozory ciągłości doktrynalnej, podczas gdy w rzeczywistości dokonuje rewizji nieomylnego nauczania Kościoła. Już św. Pius X w encyklice Ad diem illum (1904) nauczał: „Marja współdziałała w dziele odkupienia ludzkiego wraz z Chrystusem”, zaś Pius XI w liście apostolskim Explorata res (1923) nazywał Ją „Współodkupicielką rodzaju ludzkiego”. Jak zauważył św. Alfons Liguori w Chwale Marji: „Bóg nie zechciał niczego udzielić nam, co by nie przeszło przez ręce Marji”.
Argumentacja, jakoby używanie tytułu „Współodkupicielka” wymagało „licznych, powtarzanych wyjaśnień” i dlatego „nie służy wierze ludu Bożego”, stanowi klasyczny przykład demokratyzacji doktryny. Według zasad teologii katolickiej, wyrażonej przez św. Roberta Bellarmina: „Prawda nie przestaje być prawdą dlatego, że jest trudna do zrozumienia” (De Controversiis). Czyż dogmat o Trójcy Świętej czy Wcieleniu – wymagające głębokiej refleksji – miałyby zostać porzucone ze względu na domniemane „trudności” wiernych?
Historyczna zdrada maryjnej Tradycji
Dokument pomija milczeniem bogactwo nauczania Magisterium przedsoborowego. Leon XIII w encyklice Iucunda semper (1894) pisał: „Współcierpienie Marji z Synem w dziele odkupienia rozciąga się na wszystkich ludzi”, zaś Pius XII w Ad Caeli Reginam (1954) nazwał Ją „Królową, która jako Nowa Ewa współpracowała z Nowym Adamem”. Benedykt XV w liście apostolskim Inter sodalicia (1918) stwierdził wprost: „Marja tak współcierpiała i współumarła z Synem, że można Ją słusznie nazwać Współodkupicielką rodzaju ludzkiego”.
Tymczasem nota posoborowej dykasterii posługuje się typowo modernistycznym chwytem: pozornie akceptuje zasadę współudziału Marji, by następnie odebrać jej wszelką konkretną treść. Cytowanie Lumen Gentium (nr 62), które ogranicza pośrednictwo Marji do „współdziałania podporządkowanego pośrednictwu Chrystusa”, pokazuje duchową nędzę soborowej eklezjologii – jak zauważył arcybiskup Marcel Lefebvre: „Vaticanum II oznacza systematyczną destrukcję królewskich prerogatyw Chrystusa i Jego Najświętszej Matki”.
Destrukcyjne konsekwencje hermeneutyki zerwania
„We cannot talk of any other mediation in grace apart from that of the incarnate Son of God”
To stwierdzenie, pozornie ortodoksyjne, w rzeczywistości stanowi zakamuflowany atak na katolicką doktrynę o społeczności świętych. Już św. Tomasz z Akwinu w Sumie teologicznej (III, q. 26, a. 1) wyjaśniał: „Święci w niebie wstawiają się za nami nie jako główni pośrednicy, lecz jako współpracujący z jedynym Pośrednikiem”. Kościół zawsze uczył – jak przypomina Sobór Trydencki (sesja 25) – że „święci, którzy królują z Chrystusem, wstawiają się za nami u Boga”.
Wspomniane w artykule głosy „frustracji” ze strony zwolenników „piątego dogmatu maryjnego” (Marka Miravalle’a) są symptomatyczne dla teologicznego chaosu posoborowia. Prawdziwy Kościół nie potrzebuje nowych dogmatów w kwestiach już definitywnie rozstrzygniętych – potrzeba jedynie wierności depozytowi wiary. Jak zauważył Pius XII w Humani generis (1950): „Nowe opinie nie mogą być wprowadzone bez zgody Kościoła”.
Kryzys władzy i utrata sensus catholicus
Fakt, że kardynał Fernández – autor skandalicznej deklaracji Fiducia supplicans dopuszczającej „błogosławieństwa” par homoseksualnych – występuje jako obrońca „czystości doktryny”, stanowi groteskowe zwieńczenie apostazji posoborowej. Jak pisał św. Pius X w Pascendi dominici gregis (1907): „Moderniści, by ukryć swe błędy, posługują się terminologią tradycyjną, nadając jej znaczenie nowe” (nr 26).
Przytoczone w artykule opinie „teologów” z Franciscan University czy innych ośrodków posoborowych są bez znaczenia – jak uczy bulla Ex cathedra Piusa IX: „Kościół nie potrzebuje zgody teologów, by definiować prawdy wiary”. Brak reakcji na tę jawną rewizję doktryny ze strony tzw. „tradycjonalistów” związanych z FSSPX czy indultem jedynie potwierdza ich duchową kolaborację z modernistycznym establishmentem.
Powrót do źródła: Maryja w tradycyjnej pobożności katolickiej
Katolicy trwający przy niezmiennej wierze odrzucają tę kolejną próbę dewaluacji kultu maryjnego. Jak nauczał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Marji Panny: „Przez Marję rozpoczęło się zbawienie świata i przez Marję musi się dopełnić” (nr 50). Św. Bernard z Clairvaux wołał: „De Maria numquam satis!” – „O Marji nigdy dość!” – przypominając, że cześć dla Bożej Rodzicielki jest „nieomylnym znakiem prawowierności” (Hom. II super „Missus est”).
W obliczu tej kolejnej profanacji, wierni katolicy odpowiadają słowami modlitwy Sub tuum praesidium: „Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko!” – pewni, że „na koniec Niepokalane Serce Marji zatriumfuje” (Pius XII, radiowe orędzie fatimskie z 1946 r.).
Za artykułem:
Vatican guidance discouraging Marian title ‘Co-Redemptrix’ sparks Catholic debate (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 14.11.2025
