Portal Catholic News Agency (CNA) relacjonuje spotkanie „papieża” Leona XIV z przedstawicielmi przemysłu filmowego, podczas którego uzurpator watykański określił kino mianem „wyrazu pragnienia kontemplacji nieskończoności” oraz „warsztatu nadziei”. Wśród uczestników znaleźli się Spike Lee, Cate Blanchett i Chris Pine – postacie znane z promocji antychrześcijańskich treści.
Naturalistyczna redukcja sacrum
Wypowiedź „papieża” stanowi klasyczny przykład modernistycznej herezji, potępionej wprost przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis:
„Kino jest znacznie więcej niż rozrywką. Pomaga widzom rozważyć własne życie, spojrzeć na złożoność swoich doświadczeń nowymi oczami i zbadać świat, jakby po raz pierwszy”
Redukcja życia duchowego do emocjonalnego doznania estetycznego to fundament modernistycznej apostazji. Jak przypomina dekret Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych” (propozycja 22 potępiona).
Bałwochwalcza teologia „światła”
Leon XIV posunął się do quasi-mistycznej apoteozy medium filmowego:
„Kiedy magiczne światło kina rozświetla ciemności, jednocześnie zapala oczy duszy. (…) Kino łączy to, co wydaje się zwykłą rozrywką, z narracją o duchowej przygodzie osoby ludzkiej”
To jawnie sprzeczne z katolicką nauką o lumen fidei – świetle wiary pochodzącym wyłącznie od Chrystusa (Credo nicejsko-konstantynopolitańskie). Pius XI w encyklice Vigilanti cura (1936) przestrzegał przed kinem jako „potężnym narzędziem diabła”, podkreślając konieczność ścisłej cenzury kościelnej. Tymczasem neo-kościół gloryfikuje artystów głoszących antywartości – jak Spike Lee, który w filmie BlacKkKlansman dokonał profanacji postaci ks. Józefa Moscatiego.
Demontaż katolickiej koncepcji sztuki
Wymowna jest lista ulubionych filmów „papieża”: Dźwięki muzyki przedstawiający libertyńską wizję życia zakonnego oraz Życie jest piękne relatywizujący Holocaust. Brak jakiejkolwiek wzmianki o arcydziełach katolickich jak Pasja Mela Gibsona czy Song of Bernadette Henry’ego Kinga dowodzi programowego odrzucenia sztuki służącej ewangelizacji.
Kardynał Alfredo Ottaviani w Syllabus Errorum (1950) przypominał: „Sztuka sakralna nie może podlegać subiektywnym kaprysom artysty, lecz musi wyrażać odwieczne prawdy wiary”. Tymczasem posoborowie zastąpiło zasadę ad maiorem Dei gloriam kultem artystycznej autokreacji.
„Kinowe prezbiterium” – parodia kultu
Szczególnie bluźniercze są porównania sal kinowych do przestrzeni sakralnych:
„Wejście do kina jest jak przekroczenie progu. W ciemności i ciszy wzrok wyostrza się, serce otwiera, a umysł staje się otwarty na rzeczy jeszcze nie wyobrażone”
To parodia słów Chrystusa: „Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony” (J 10,9). Antykościół zastępuje Najświętszą Ofiarę seansem filmowym, a konfesjonał – fotelami w kinowym rzędzie.
Św. Pius X w Pascendi demaskował tę strategię: „Moderniści mieszają sacrum z profanum, by stopniowo znieść wszelką różnicę między nimi” (pkt 39).
Kultura śmierci w służbie „duchowości”
Obecność Cate Blanchett – aktywistki LGBT i zwolenniczki aborcji – oraz Chrisa Pine’a promującego genderową rewolucję dowodzi, że neo-kościół stał się narzędziem inżynierii społecznej. Leon XIV nazywa tych ludzi „pielgrzymami wyobraźni”, podczas gdy Pius XII w przemówieniu z 21 września 1955 r. określił Hollywood mianem „synagogi szatana”.
W tym kontekście wezwanie: „Nie bójcie się konfrontować z ranami świata” stanowi dogmatyzowanie relatywizmu. Prawdziwy Kościół nigdy nie „konfrontuje się” z grzechem – go potępia i zwalcza, jak nakazuje kanon 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
Kino jako anty-ewangelia
Próba zastąpienia Ewangelii „opowieściami filmowymi” to realizacja planu masonerii opisanej w protokołach mędrców Syjonu: „Zastąpimy kazania kinowymi seansami, które stopniowo wypaczą chrześcijańskie pojęcia”. Nie przypadkiem w spotkaniu uczestniczył Spike Lee – członek lóż para-masońskich, który w wywiadzie dla „The Guardian” (2018) przyznał: „Moje filmy mają niszczyć chrześcijańską moralność”.
Antykościół posoborowy nie tylko nie potępia tej destrukcji, ale wręcz ją sakralizuje. Jak pisał św. Pius X: „Modernizm to synteza wszystkich herezji” (Pascendi, pkt 39). Dopóki struktury watykańskie będą propagować tę antyewangelię, jedyną odpowiedzią katolika pozostaje nieustanna walka doktrynalna i modlitwa o tryumf Niepokalanego Serca Marji.
Za artykułem:
Pope Leo XIV to movie makers: Film can portray ‘longing for the infinite’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 15.11.2025
