Portal Więź.pl (15 listopada 2025) prezentuje artykuł Katarzyny Nowak „Czy starość się Panu Bogu nie udała?”, w którym starość przedstawiona zostaje jako „przestrzeń pomiędzy” światem doczesnym a wiecznym, naznaczona cierpieniem i metafizyczną pustką. Autorzy powołują się na wiersze Urszuli Kozioł i refleksje Damiana Jankowskiego, wskazując na bezradność wobec pytań o sens długowieczności i proponując jedynie ludzką „obecność” jako remedium. Ten naturalistyczny manifest stanowi jaskrawy przykład apostazji współczesnego pseudokatolicyzmu, który utracił nadprzyrodzoną perspektywę krzyża.
Bluźniercze podważanie Bożej Mądrości
Już sam tytułowe pytanie „czy starość się Panu Bogu nie udała” nosi znamiona jawnej herezji, sprzeciwiając się nieomylnemu dogmatowi o providentia Dei specialissima (szczególnej Opatrzności Bożej). Jak uczy Sobór Watykański I: „Bóg strzeże i rządzi wszystkim, co stworzył, obejmując swą opatrznością wszystko od największego do najmniejszego” (Konst. Dei Filius, rozdz. 1). Sugerowanie, że jakikolwiek element stworzenia – włącznie z procesem starzenia – jest „nieudany”, to otwarte odrzucenie słów Chrystusa: „Czyż nie sprzedają pięciu wróblów za dwa asy? A jednak żaden z nich nie jest zapomniany u Boga” (Łk 12,6 Wlg).
„Starość w późnych utworach poetki to przestrzeń «pomiędzy» – w której przecinają się powoli związki z «tym» światem”
Ten fragment demaskuje modernistyczną redukcję starości do wymiaru czysto biologicznego, pomijającą jej teologiczny sens jako tempus acceptabile (czasu łaski) ofiarowania ostatnich cierpień na wzór Chrystusa konającego. Św. Paweł przypomina: „Bogu dzięki, który nam daje zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przeto, najmilsi moi bracia, bądźcie stali, niewzruszeni, zawsze pełni ochoty do dzieła Pańskiego, wiedząc, że praca wasza nie jest daremna w Panu” (1 Kor 15,57-58 Wlg).
Zdrada personalizmu: naturalizm w miejsce nadziei zbawienia
Artykuł świadomie pomija kluczowe elementy katolickiej doktryny o cierpieniu:
- Milczenie o ofiarowaniu cierpień w intencji zbawienia dusz – praktyce zalecanej przez św. Pawła (Kol 1,24) i potwierdzonej w mistycznych pismach św. Teresy z Lisieux czy św. Gemmy Galgani.
- Brak wzmianki o sakramentach – zwłaszcza Namaszczenia Chorych, które według Katechizmu Trydenckiego „odpuszcza grzechy powszednie i pozostałości po grzechach” (sesja XIV, rozdz. 2).
- Relatywizacja eschatologicznej nadziei – zastąpienie perspektywy życia wiecznego mglistym „tamtym światem” pozbawionym konkretu Objawienia.
Proponowane „rozwiązanie” w postaci czysto humanistycznej „obecności” to karykatura chrześcijańskiej miłości bliźniego. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”. Ta zasada odnosi się także do relacji międzyludzkich – odarcie ich z nadprzyrodzonego fundamentu prowadzi do jałowego aktywizmu.
Ideologiczne korzenie: modernizm i protestancki immanentyzm
Redukcja starości do „metafizycznej pustki” ma swe źródła w potępionych błędach:
| Błąd | Dokument potępiający | Fragment artykułu |
|---|---|---|
| Religia jako produkt ludzkich potrzeb | Lamentabili, pkt 21-22 | „Pytania […] rozwiązujemy nie przez wyjaśnienie ich, ale przez postawę wobec nich” |
| Odrzucenie obiektywnej prawdy | Pascendi, rozdz. III | „przestrzeń «pomiędzy»” jako subiektywne doświadczenie |
| Naturalizm etyczny | Syllabus, pkt 56-60 | Propozycja czysto ludzkich rozwiązań wobec cierpienia |
Jak trafnie diagnozował św. Pius X: „Moderniści […] utrzymują, że religia, tak zjawiskowa, jak wewnętrzna, powinna być zawisła od wiary w Boga, która jest przedmiotem uczucia” (Encyklika Pascendi, 1907). To właśnie obserwujemy w cytowanym artykule – zamianę wiary w Opatrzność Bożą na emocjonalny humanitaryzm.
Katolicka odpowiedź: Krzyż jako klucz do zrozumienia starości
Prawdziwie katolicka wizja starości wyrasta z trzech filarów:
- Misterium Krzyża – cierpienie starszych jako udział w Ofierze Kalwarii (por. Rz 8,17)
- Komunia Świętych – możliwość zyskania łask dla Kościoła Walczącego przez ofiarowane bóle
- Eschatologiczna nadzieja – starość jako via purgativa (droga oczyszczenia) przed spotkaniem z Bogiem
Św. Alfons Liguori w Umiłowaniu Jezusa Chrystusa w życiu codziennym poucza: „Najmilszą ofiarą dla Boga jest ochotne znoszenie cierpień dla Jego miłości”. Tego właśnie zabrakło w analizowanym tekście – wskazania, że starość nie jest „pustką”, ale szansą na heroiczną miłość w zjednoczeniu z Konającym Zbawicielem.
Zamiast modernistycznej „obecności”, katolik winien proponować starszym:
- Regularny dostęp do sakramentów (zwłaszcza Komunii św. i Namaszczenia)
- Modlitewne wsparcie w ofiarowaniu cierpień
- Pomoc w przygotowaniu się na śmierć przez praktykę doskonałego żalu za grzechy
Jak przypomina Psalm 90: „Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy przywiedli serce do mądrości” (Ps 90,12 Wlg). Właśnie owa sapientia crucis (mądrość krzyża) stanowi lekarstwo na „metafizyczną pustkę” – chorobę dusz porzuconych przez modernistycznych duszpasterzy.
Za artykułem:
Czy starość się Panu Bogu nie udała? (wiez.pl)
Data artykułu: 15.11.2025
