Portal VaticanNews relacjonuje działalność trzechosobowej wspólnoty żeńskiej w Boliwii, prowadzącej tzw. „Centrum Medyczne im. św. Brata Alberta”. Grupa ta rzekomo zajmuje się posługą medyczną i duszpasterską wśród lokalnej ludności, w regionie zdominowanym przez produkcję narkotyków. Artykuł przedstawia ich działalność jako „uobecnianie Pana Boga” poprzez pracę społeczną, jednak przemilcza kluczowe kwestie doktrynalne i duchowe, zdradzając typowo modernistyczne wypaczenie misji Kościoła.
Kult humanitaryzmu zamiast głoszenia dogmatów
„Staramy się patrzeć nie tylko na ciało, tylko na coś więcej, czego potrzebują ci ludzie” – deklaruje „s.” Weronika Mościcka. To klasyczny przykład posoborowej redukcji nadprzyrodzoności do mglistego „czegoś więcej”, podczas gdy Katechizm Rzymski wyraźnie naucza: „Pierwszym i najgłówniejszym celem misji jest pozyskiwanie dusz dla Boga przez głoszenie prawd wiary i udzielanie sakramentów” (De Missionibus). Tymczasem w całym artykule brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Głoszeniu konieczności nawrócenia i porzucenia grzechu produkcji narkotyków
- Warunkach ważności chrztu udzielanego dzieciom w buszu
- Katechizacji przygotowującej do sakramentów
- Ostrzeżenia przed świętokradztwem przyjmowania Komunii w stanie grzechu śmiertelnego
Relatywizacja moralna w służbie „inkulturacji”
Artykuł bezkrytycznie powtarza modernistyczną narrację o rzekomej niewinności miejscowej ludności: „Miejscowi albo nie są świadomi tego co robią, bądź nie zastanawiają się nad tym, do czego prowadzi uprawianie koki”. Tym samym kwestionuje się powszechność prawa naturalnego, które św. Paweł wyraźnie potwierdza: „Poganie, którzy nie mają zakonu, przyrodzeniem czynią to, co jest zakonu […] którzy pokazują uczynki zakonne wypisane w sercach swoich” (Rz 2,14-15).
Brak jakiegokolwiek potępienia współudziału w produkcji substancji niszczących dusze i ciała stanowi zdradę podstawowego obowiązku kapłanów i zakonników. Jak przypomina Pius XI w Quas Primas: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] On jest sprawcą pomyślności i prawdziwej szczęśliwości tak dla pojedyńczych obywateli, jak i dla państwa”.
Fałszywa ekumenia i nieważne sakramenty
Działalność „s.” Mościckiej i towarzyszącego jej „ks.” Marka Weresy budzi poważne wątpliwości co do ważności sprawowanych sakramentów. W warunkach opisanych w artykule:
- Chrzest dzieci bez gwarancji katolickiego wychowania (w regionie zdominowanym przez synkretyzm religijny) może być nieważny z powodu braku „prawdziwej intencji” ze strony rodziców (Kan. 868 §1 KPK 1917)
- Udział w „Eucharystii” sprawowanej przez kapłanów posoborowych, którzy prawdopodobnie przyjęli nowe święcenia z 1968 r., czyni z niej co najwyżej bluźnierczą parodię Ofiary
- Brak wzmianki o spowiedzi przed Komunią świadczy o całkowitym porzuceniu dyscypliny sakramentalnej
Kult fałszywego świętego i propagowanie herezji
Nazwa „Centrum Medyczne im. św. Brata Alberta” to jawna prowokacja wobec katolickiej nauki o świętych. Adam Chmielowski został „kanonizowany” przez pseudo-papieża Jana Pawła II w 1989 r., czyli w okresie całkowitej apostazji posoborowej struktury. Jak przypomina św. Robert Bellarmin: „Papież jawny heretyk sam w sobie przestaje być papieżem” (De Romano Pontifice). Tym samym wszelkie jego „kanonizacje” są nieważne.
Ekspiacja bez nawrócenia – duchowa schizofrenia
Szczególnie obrzydliwy jest fragment o „ziemi, która woła o modlitwę, ofiarę, ekspiację”. Jak można mówić o ekspiacji, gdy jednocześnie akceptuje się status quo grzechu? Prawdziwa ekspiacja wymaga – jak uczy Sobór Trydencki – „żalu doskonałego, który obejmuje postanowienie niegrzeszenia w przyszłości” (Sesja XIV, rozdz. 4). Tymczasem „albertynki” ograniczają się do naturalistycznej pomocy medycznej, całkowicie porzucając nadprzyrodzony cel zakonu.
Posoborowa karykatura życia konsekrowanego
Cała relacja stanowi smutne potwierdzenie słów Piusa XII z Sponsa Christi: „Gdy zakonnice porzucają życie kontemplacyjne dla działalności zewnętrznej, tracą ducha swego instytutu i stają się bezużyteczne dla Kościoła”. Opisywana trójka „sióstr” to w rzeczywistości:
- Pracownicy socjalni w habitach
- Agenci laicyzacji w masce „miłosierdzia”
- Żywe pomniki teologicznej zgnilizny posoborowia
Ich działalność nie ma nic wspólnego z prawdziwym charyzmatem św. Brata Alberta, który – jako prawdziwy syn Kościoła – łączył pomoc materialną z nieustannym głoszeniem konieczności pokuty i nawrócenia.
Za artykułem:
Albertynki w Boliwii: wszędzie szukamy oblicza cierpiącego Chrystusa (vaticannews.va)
Data artykułu: 16.11.2025
