Portal LifeSiteNews (17 listopada 2025) informuje o obowiązujących od 2023 roku wytycznych Health Canada, które zmuszają lekarzy i pielęgniarki do przedstawiania eutanazji (eufemistycznie nazywanej „medyczną pomocą w umieraniu”, MAID) jako jednej z opcji „terapeutycznych”. Dokument „Modelowe standardy praktyki w zakresie medycznej pomocy w umieraniu” w punkcie 6.1 nakazuje:
„lekarze/pielęgniarki muszą podjąć rozsądne kroki, aby zapewnić, że osoby są informowane o pełnym zakresie dostępnych opcji leczenia mających na celu złagodzenie cierpienia”.
Śmiertelna zdrada powołania lekarskiego
Dr David D’Souza, specjalista medycyny rodzinnej z Toronto, demaskuje tę praktykę jako zdradę fundamentów relacji lekarz-pacjent: „Gdy lekarz sugeruje eutanazję jako opcję ‚terapeutyczną’ dla bólu czy cierpienia, dokonuje poważnego nadużycia zaufania. Pacjent częściej wybierze tę opcję, gdy zaproponuje ją osoba w białym kitlu”. W świetle katolickiej etyki medycznej, opartej na przysiędze Hipokratesa (primum non nocere – po pierwsze nie szkodzić), jest to akt bezpośredniego współudziału w samobójstwie, potępiony przez Piusa XII w przemówieniu do anestezjologów (24 lutego 1957): „Żaden człowiek nie może arbitralnie rozporządzać własnym życiem. Lekarz jest sługą życia, nie jego panem”.
Kłamliwa obietnica „wolności sumienia” obnażona
Dr Will Johnston z Koalicji Oporu Przeciw Eutanazji w Kolumbii Brytyjskiej przypomina złamane obietnice władz: „Obiecywano, że żaden lekarz nie będzie zmuszany do uczestniczenia w eutanazji, że nikt nie straci pracy za odmowę współpracy. To okazało się fikcją”. Ten przymus bezpośrednio narusza kanon 2.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który zakazuje lekarzom katolickim udziału w procedurach sprzecznych z moralnością naturalną, pod karą ekskomuniki latae sententiae.
Eutanazja jako narzędzie ekonomicznej czystki
Dr Catherine Ferrier z Uniwersytetu McGill zdradza szokujący przykład: u chorego na raka mózgu lekarze przedstawili jedynie dwie opcje – eutanazję lub sedację paliatywną. Zabrakło psychologicznego i społecznego wsparcia, które mogłoby przywrócić wolę życia. Ten przypadek nie jest odosobniony. Dokumenty wewnętrzne z Ontario (2024) ujawniają, że Kanadyjczycy wybierają śmierć z powodu ubóstwa i samotności. Jeden z lekarzy relacjonuje:
Pacjent po urazie kostki i pleców, niezdolny do pracy, stwierdził, że niewystarczające wsparcie rządowe „nie pozostawia mu wyboru poza eutanazją”.
Tym samym Kanada realizuje neo-maltuzjański plan eliminacji „nieproduktywnych” obywateli, sprzeczny z encykliką Piusa XI Quadragesimo anno (1931), która potępiała „wielkie nieprawości gospodarcze, gdy bogaci uciszają głód biednych”.
Statystyczna mistyfikacja i inżynieria społeczna
Raport Statistics Canada celowo ukrywa skalę zjawiska, nie ujmując eutanazji wśród głównych przyczyn zgonów. W 2022 roku śmiertelne zastrzyki odebrały życie 13.241 osobom (4,1% wszystkich zgonów), co stanowi wzrost o 31,2% względem 2021 roku. Dla porównania – średni czas oczekiwania na realną opiekę medyczną wynosi 27,7 tygodnia, co tworzy zbrodniczą zachętę do „rozwiązania” problemu przez samounicestwienie.
Ta kulturowa apokalipsa jest logiczną konsekwencją odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Gdy Pius XI w encyklice Quas primas (1925) przestrzegał, że „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”, kanadyjskie elity realizują dokładnie odwrotny projekt – budowę cywilizacji śmierci, gdzie państwo przekształca lecznicę w rzeźnię.
Za artykułem:
Canadian government forcing doctors to promote euthanasia to patients: report (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.11.2025
