Portal LifeSiteNews (17 listopada 2025) relacjonuje treść raportu grupy studyjnej Synodu poświęconej „kontrowersyjnym kwestiom doktrynalnym, pastoralnym i etycznym”. Dokument ten, mający stanowić podstawę do dyskusji przed grudniowym spotkaniem, jawi się jako teologiczna fuga vacui – ucieczka od prawdy objawionej w chmurze sofistycznej nowomowy.
Teologiczna pustka współczesnego „synodu”
„Grupa 9” – jak określa się gremium odpowiedzialne za analizę homoseksualizmu i innych drażliwych tematów – przez półtora roku pracy nie zdołała sformułować żadnej treściwej wykładni katolickiej doktryny. W zamian oferuje „sałatkę słowną” (określenie autora artykułu), której najdłuższy zdaniowy potwór liczy 96 słów i zero sensu:
Podczas tego procesu pogłębionej refleksji, która wymagała znacznego nakładu czasu, zaobserwowaliśmy, że z jednej strony stosunkowo łatwo było osiągnąć konsensus co do podstawowych pojęć w ujęciu ogólnym; z drugiej strony okazało się bardziej mozolne określenie, jak przełożyć te pojęcia na konkretne kroki: bardziej niż „co?”, to „jak?” uwidacznia niedostateczność pojęć, którymi dysponujemy, (nie zawsze uświadomiony) opór przed zmianą nawyków myślowych i praktycznych oraz napięcia związane ze środkami praktycznymi proponowanymi dla osiągnięcia wspólnego celu przy jednoczesnym docenianiu różnorodności.
Ten żonglerski popis semantyczny maskuje fundamentalne zaniechanie: brak jednoznacznego potępienia sodomii jako „czynu nieczystego wołającego o pomstę do nieba” (Rdz 19,13; KKK 1867). W sytuacji gdy „papież” Leon XIV przyjmuje w Watykanie homoseksualne „małżeństwa”, a „ksiądz” James Martin udziela sakramentalnej parodii bierzmowania apostacie z ABC News, milczenie grupy studyjnej staje się współudziałem w świętokradztwie.
Antropologiczna rewolucja w przebraniu „ducha soborowego”
Jedyna czytelna teza dokumentu – zapowiedź „zmiany paradygmatu w ciągłości z Vaticanum II” – odsłania rzeczywisty cel całego przedsięwzięcia. Jak trafnie zauważył Pius X w Pascendi Dominici gregis, moderniści posługują się „dwuznacznością słów i nieokreślonością pojęć” (nr 42) by przemycić rewolucję doktrynalną. Tym razem narzędziem destrukcji staje się mgliste pojęcie „pastoralności”, mające zastąpić niezmienne normy moralne „duchem dialogu”.
Dokument wspomina o „konwersji relacyjnej” i „promowaniu podmiotowości drugiego”, co w praktyce oznacza relatywizację grzechu. Tymczasem Sobór Trydencki w dekrecie o usprawiedliwieniu przypomina: „Gdyby ktoś twierdził, że przykazania Boże są niemożliwe do zachowania nawet dla człowieka usprawiedliwionego – niech będzie wyklęty” (sesja VI, kan. 18).
Milczenie o naturze i łasce
Szokujące jest całkowite pominięcie w raporcie kluczowych tekstów Magisterium:
- Encyklika Piusa XI Casti Connubii (1930) jednoznacznie potępia „ohydne nieczystości przeciw naturze”, które „sprawiają, że winny podlega karze śmierci”
- Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 2357) kwalifikuje homoseksualizm jako „przestępstwo szczególnie ciężkie”
- List Kongregacji Nauki Wiary Persona humana (1975) stwierdza: „Czyny homoseksualne są zepsute z natury i w żadnym przypadku nie mogą być aprobowane”
Zamiast odwołań do nienaruszalnego prawa naturalnego (Rz 1,26-27: „Podobnie też i mężczyźni, porzuciwszy przyrodzone obcowanie z niewiastą, zapalili się wzajemnie żądzą swoją, mężczyzna z mężczyzną obrzydliwość czyniąc”), dokument proponuje „transdyscyplinarny dialog” z „naukowymi dyscyplinami”. To jawne odrzucenie słów Chrystusa: „Słowo twoje jest prawdą” (J 17,17) na rzecz relatywizmu potępionego w syllabusie Piusa IX (punkty 3-4).
Konsekwencje milczenia
Jak ostrzegał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papież, który jest jawnym heretykiem, przestaje sam w sobie być Papieżem i głową”. Grupa studyjna, powołana przez uzurpatora tronu Piotrowego, nie może prowadzić Kościoła do „nowego paradygmatu”, lecz tylko w otchłań apostazji. Każda próba „inkulturacji” homoseksualizmu stanowi zdradę Chrystusa Króla, o którym Pius XI w Quas Primas nauczał: „On ma panować od morza aż do morza… Wszyscy królowie będą Mu służyć” (Ps 71,8.11).
W obliczu tej „ohydy spustoszenia” (Dn 9,27) jedyną właściwą postawą pozostaje non possumus – wierność niezmiennej doktrynie katolickiej sprzed 1958 roku. Jak zapowiedział Chrystus: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” (Mt 24,35).
Za artykułem:
Synod’s vapid interim report offers word salads, not moral or theological clarity (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.11.2025
