Amerykański misjonarz czy prekursor modernizmu? Krytyczna ocena działalności Charlesa Younga w Bangladeszu
Portal Catholic News Agency (18 listopada 2025) przedstawia działalność amerykańskiego zakonnika Charlesa Josepha Younga jako wzór „przełomowej misji”, podkreślając rozwój spółdzielczości kredytowej wśród chrześcijan w Bangladeszu. Artykuł eksponuje materialne korzyści z inicjatyw „pomocy ubogim”, całkowicie pomijając nadprzyrodzony cel Kościoła. To klasyczny przykład redukcji misji katolickiej do świeckiego aktywizmu, sprzecznej z niezmienną doktryną katolicką.
Ekonomia ponad ewangelizacją: bankructwo duchowe „misji”
Główny zarzut wobec działalności Younga koncentruje się na zastąpieniu nadprzyrodzonego celu Kościoła naturalistycznym aktywizmem społecznym. Portal chwali go za „przekształcenie ekonomicznej przyszłości” wspólnoty, podczas gdy „Kościół nie został założony po to, by prowadzić do szczęśliwości ziemskiej” (Pius XI, Divini Redemptoris, 28). Opisana „misja” sprowadza się do:
- Rozwoju sieci spółdzielni kredytowych (Dhaka Credit), które z kapitałem 122,6 mln dolarów funkcjonują jak instytucje mikrofinansowe
- Tworzenia programów „szkoleń zawodowych” i „wsparcia edukacyjnego” poprzez Fundację im. Younga
- Budowy szpitali i mieszkań – działań czysto socjalnych, pozbawionych wymiaru ewangelizacyjnego
„Jeśli Dhaka Credit nie stałoby dziś przy mnie, nie byłabym odnoszącą sukcesy bizneswoman” – chwali się w artykule Shukli Kubi, beneficjentka programu.
To kwintesencja modernistycznej herezji: zbawienie sprowadzone do dobrobytu materialnego, sukces mierzony liczbą zatrudnionych pracowników i wielkością kredytów. Tymczasem „Nie samym chlebem żyje człowiek” (Mt 4,4), a Kościół jest „instytucją zbawienia dusz” (Pius XII, Mystici Corporis, 1), nie agencją rozwoju społecznego.
Chrystus zastąpiony kredytem: synkretyzm w praktyce
Artykuł ujawnia jeszcze groźniejszy aspekt: promocję synkretyzmu religijnego pod płaszczykiem pomocy humanitarnej. Czytamy, że Fundacja Younga „przynosi korzyści ludziom wszystkich religii”, a sam zakonnik „szerzył słowo Chrystusa do każdego, niezależnie od rasy, religii czy kasty”.
To jawne pogwałcenie katolickiej zasady „Extra Ecclesiam nulla salus” oraz potępionej przez Piusa XI „fałszywej ekumenicznej postawy” (Mortalium Animos). Jak przypomina św. Robert Bellarmin:
„Nawet jawni heretycy, którzy zewnętrznie wydają się należeć do Kościoła, nie są jego członkami w rzeczywistości” (De Romano Pontifice, II, 30).
Działalność Younga – podobnie jak współczesne projekty Caritas – prowadzi do relatywizmu religijnego, gdzie pomoc materialna zastępuje obowiązek nawracania dusz. To zdrada misyjnego mandatu Chrystusa (Mt 28,19) na rzecz świeckiego humanitaryzmu.
Kanonizacja aktywisty? Profanacja pojęcia świętości
Szokujący jest fragment, w którym współpracownicy Younga rozważają jego „kanonizację” ze względu na „nieśmiertelny wkład w ludzkość”. Sugeruje to całkowite oderwanie posoborowego establishmentu od katolickiej koncepcji świętości.
„Kanonizacja nie jest zadaniem na jeden dzień; wymaga badań, modlitwy i wysiłku. Kościół musi wziąć pod uwagę wiele rzeczy, ale możemy podjąć inicjatywę” – mówi „ksiądz” Hubert Liton Gomes.
Tymczasem według tradycyjnego prawa kanonicznego (1917):
- Świętość polega na heroiczności cnót teologicznych (wiara, nadzieja, miłość) i kardynalnych, nie na skuteczności społecznych projektów
- Kanonizacja wymaga dowodów cudów za wstawiennictwem kandydata oraz nienagannej doktrynalnie reputacji
- Wszelkie próby „kanonizacji” po 1958 r. są nieważne, jako że pochodzą od antypapieży
Propozycja wyniesienia na ołtarze „ojca mikrofinansów” to profanacja pojęcia świętości, charakterystyczna dla sekty posoborowej.
Historyczny kontekst apostazji: Caritas i „duch Soboru”
Nieprzypadkowo Young współzakładał „Christian Relief and Rehabilitation Organization” – prekursora Caritas Bangladesh. Ta organizacja:
- Już w latach 70. promowała świecki model pomocy, oderwany od ewangelizacji
- Przygotowała grunt pod pełną apostazję współczesnej Caritas, która działa jak NGO, nie katolickie dzieło miłosierdzia
- Stanowi przykład infiltracji Kościoła przez „ducha świata” potępionego przez św. Piusa X w Pascendi Dominici Gregis
Opisywana „misja” to zapowiedź późniejszego soborowego przesunięcia akcentów z zbawienia dusz na „integralny rozwój człowieka” – herezji potępionej w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 26).
Katolicka alternatywa: prawdziwa misja vs. socjalny aktywizm
Krytyka nie oznacza odrzucenia troski o ubogich. Kościół zawsze nauczał, że:
- Działalność charytatywna musi być nieodłącznie związana z głoszeniem Ewangelii („Najpierw dajcie im jeść” – Mk 6,37 poprzedza cud rozmnożenia, który prowadzi do wyznania wiary)
- Prawdziwa pomoc ubogim polega na doprowadzeniu ich do stanu łaski uświęcającej przez sakramenty
- Instytucje kościelne (przytułki, szpitale) powstawały jako dzieła miłosierdzia, nie „przedsięwzięcia społeczne”
Young – być może w dobrej wierze – stał się pionkiem w grze modernistów, zastępujących nadprzyrodzoność naturalizmem. Jego spuścizna to nie triumf katolicyzmu, lecz kolejny krok ku całkowitej sekularyzacji Kościoła.
Za artykułem:
How an American missionary empowered Bangladesh’s Christian community (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 18.11.2025
