Portal „Tygodnik Powszechny” (18 listopada 2025) prezentuje rubrykę rysunkową Bartosza Minkiewicza zatytułowaną „Obraz tygodnia”, stanowiącą część długiej serii satyrycznych komentarzy do bieżących wydarzeń. W kontekście całego pisma, utrzymanego w duchu posoborowej rewizji katolicyzmu, tego typu „krytyka artystyczna” służy systematycznej desakralizacji rzeczywistości, redukując sprawy wiary do poziomu społeczno-kulturowej groteski.
Estetyka świętokradztwa w służbie modernizmu
Choć konkretna treść rysunku pozostaje niedostępna bez subskrypcji, sama formuła „Tygodnika” mówi wiele: „niezależne pismo społeczno-kulturalne” współpracujące z postaciami takimi jak Leszek Kołakowski czy Olga Tokarczuk, od dziesięcioleci konsekwentnie promuje ideologiczną amalgamację katolicyzmu z laickim humanizmem. Jak zauważył św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis: „Moderniści mieszają się z protestantami i prawosławnymi, byle tylko zwalczać katolików wiernych Tradycji” (nr 41). Satyra w tym układzie pełni rolę termitu toczącego filary sacrum – nawet jeśli pozornie „żartuje” z władz świeckich, jej ukrytym celem jest ośmieszenie samej zasady hierarchicznego porządku Bożego.
„Dzisiaj, najwyższej jakości treści tworzone są przez laureatów […] International Booker Prize”
Samochwałcza deklaracja portalu demaskuje jego prawdziwy kult: bałwochwalczą adorację ludzkich osiągnięć jako miary „najwyższej jakości”. Tymczasem Sobór Trydencki uroczyście potępił tych, „którzy twierdzą, że rozum ludzki jest jedynym sędzią prawdy i fałszu” (sesja IV). Kiedy człowiek stawia się w centrum, sztuka przestaje być via pulchritudinis (drogą piękna) ku Bogu, a staje się narzędziem autoreferencyjnej celebracji ludzkiego geniuszu – co Pius XII nazwał w encyklice Humani generis „fałszywym humanizmem, który prowadzi do apostazji”.
Ekonomia zbawienia zastąpiona ekonomią subskrypcji
Szczególnie wymowne jest finansowe podporządkowanie treści religijnych prawom rynku:
„Cały artykuł dostępny tylko dla subskrybentów […] Koszt rocznej subskrypcji przy płatnościach miesięcznych to 359 zł”
Sakralizacja mechanizmów kapitalistycznych objawia się tu w całej ohydzie. Kościół katolicki zawsze nauczał, że prawdy wiary mają być głoszone „gratis accepistis, gratis date” (Mt 10,8 – „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”). Tymczasem modernistyczna sekta sprzedaje dostęp do słowa niczym jerozolimscy przekupnie, których Chrystus wygnał ze świątyni. Jak trafnie zauważył kard. Alfredo Ottaviani w Relatione de novis Missae textu: „Nowa teologia prowadzi do zredukowania Kościoła do przedsiębiorstwa usługowego”.
Teologia zgorszenia jako fundament „duchowości”
Reklamowane w artykule tematy – jak „intymne dramaty katolickich małżeństw” czy listy Jana Pawła II do Anny Teresy Tymienieckiej – odsłaniają patologię całego przedsięwzięcia. Zamiast sursum corda (w górę serca) mamy tu deorsum oculos (spuszczenie wzroku) w błoto ludzkich słabości. To klasyczna taktyka modernizmu opisana przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili sane exitu: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (propozycja 26 potępiona).
Kiedy portal chełpi się, że jego autorzy są „laureatami Nagrody Nike”, przyznaje się mimochodem do przyjęcia świeckich kryteriów wartościowania dóbr duchowych. Tymczasem św. Paweł ostrzegał: „Biada mi, gdybym nie ewangelizował” (1 Kor 9,16), nie zaś: „Biada mi, gdybym nie zdobył literackich laurów”.
Strukturalna apostazja w służbie Antychrysta
Całość wpisuje się w szerszy projekt demontażu katolickiej tożsamości poprzez:
- Relatywizację prawd wiary poprzez mieszanie katolickich tematów z laickimi autorytetami (np. wspomniany Stanisław Lem zdeklarowany ateista)
- Profanację sfery sacrum poprzez estetykę „swobodnej dyskusji” o rzeczach nienaruszalnych
- Ekonomizację życia duchowego poprzez podporządkowanie treści religijnych logice rynkowej
Jak trafnie diagnozował Pius XI w encyklice Quas Primas: „Sprawa niniejsza tak serce Nasze raduje, iż pragniemy o niej z Wami, Czcigodni Bracia, nieco pomówić: Waszą zaś rzeczą potem będzie podać wiernym przystępnie do wiadomości, co o czci Chrystusa – Króla powiemy”. Gdzież dziś w „Tygodniku” ślad tej królewskiej godności Chrystusa? Gdzie nawoływanie do „poddania narodów pod jarzmo Chrystusowe” (Ps 2)?
Zamiast tego mamy tu kwintesencję modernistycznej herezji potępionej w Syllabusa Piusa IX: „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (propozycja 80 potępiona). Satyra Minkiewicza – niezależnie od konkretnej treści – służy właśnie takiej „aktualizacji”, czyli zdradzie Depositu Fidei.
Za artykułem:
Bartosz Minkiewicz Rysuje (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 18.11.2025
