Portal LifeSiteNews (18 listopada 2025) informuje o przejściu programu „Faith and Reason” na format transmisji na żywo, zapowiadając dyskusję m.in. o spotkaniu „papieża” Leona XIV z parą homoseksualistów, udziale „ks.” Jamesa Martina w rytuale „bierzmowania” dla osób żyjących w związkach sodomickich oraz atakach hierarchów na tradycyjne praktyki eucharystyczne. Już sama zapowiedź stanowi szczegółową mapę teologicznej degrengolady sekty posoborowej.
Publiczne przyzwolenie na grzech śmiertelny jako „duszpasterstwo”
Fakt spotkania uzurpatora watykańskiego z „małżeństwem” homoseksualnym:
„Pope Leo XIV’s meeting with a pair of ‘married’ men”
demaskuje całkowite zerwanie z kanonem 2359 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który nakazuje duchownym unikać wszelkiej zażyłości z osobami oddanymi występkowi przeciw naturze. Pius XI w Casti connubii przypominał: „Grzech sodomski clamat in conspectu Domini ad vindictam [woła o pomstę do nieba]”. Tymczasem neo-kościół czyni z publicznego zgorszenia narzędzie „inkluzyjnego duszpasterstwa”, co stanowi literalne wypełnienie słów św. Pawła: „qui in iustitia iniqua non consenserit” (2 Kor 6,14 Wlg) – zgoda na niesprawiedliwość jest współudziałem w grzechu.
Sakrament jako narzędzie ideologicznej rewolucji
Relacja o udziale „ks.” Martina w „bierzmowaniu” osoby żyjącej w związku homoseksualnym:
„Father James Martin’s part in the sacramental confirmation of another same-sex ‘married’ man”
obala mit o jakiejkolwiek ciągłości doktrynalnej między sakramentami katolickimi a posoborowymi rytuałami. Św. Robert Bellarmin w De sacramento confirmationis podkreśla: „Szafarz musi odmówić sakramentu tym, którzy trwają w jawnym grzechu śmiertelnym, aby nie profanarent sanctum Dei [zbezcześcili świętość Bożą]”. Tymczasem neo-kościół przekształcił bierzmowanie – sakrament rycerstwa Chrystusowego – w narzędzie legitymizacji perwersji, co wprost realizuje program masonerii opisany w punkcie 15 Syllabusa błędów Piusa IX: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem światła rozumu”.
Pseudo-reakcja „bp.” Stricklanda jako zasłona dymna
Wzmianka o rzekomym „ostrym napomnieniu” ze strony „bp.” Stricklanda:
„Bishop Strickland’s stern rebuke to Pope Leo for scandalizing the faithful”
ujawnia klasyczną taktykę neo-kościoła: stworzenie iluzji oporu poprzez kontrolowaną „opozycję”, która nigdy nie podważa ontologicznej nieważności posoborowej struktury. Prawdziwy biskup katolicki, jak naucza św. Cyprian w De unitate Ecclesiae, ma obowiązek „eradicare et destruere, aedificare et plantare” (wyrywać i burzyć, budować i sadzić) – czyli ekskomunikować heretyckich uzurpatorów, a nie „upominać” ich w mediach. Tymczasem Strickland pozostaje w pełnej komunii z antykościołem, co czyni go współwinnych jego apostazji.
Nuncjusze jako agenci rewolucji
Deklaracja nuncjusza o kontynuacji „linii Bergoglia”:
„The Nuncio to the USA’s declaration that the Church remains on the Francis path”
oraz sugestia brytyjskiego nuncjusza o możliwości „udzielania dyspens” dla Mszy trydenckiej:
„The Nuncio to Great Britain’s apparent invitation to request dispensations for the Traditional Latin Mass”
potwierdzają, że posoborowie realizuje plan masonerii opisany w punkcie 55 Syllabusa: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”. Próba podporządkowania Najświętszej Ofiary ludzkiej jurysdykcji nuncjuszy to bluźniercza parodia kanonu 822 KPK 1917, który zastrzega regulowanie liturgii wyłącznie Stolicy Apostolskiej. Jak przypomina Pius V w Quo primum tempore, Msza św. jest „proprium et perpetuum” – własnością wieczną Kościoła, niepodlegającą ludzkim „dyspensom”.
Synod jako trybunał antykościoła
Omówienie raportów synodalnych dotyczących homoseksualizmu i „diakonatu kobiet”:
„The recently released Synod reports on homosexuality and the female diaconate”
wykazuje całkowitą zgodność z modernistyczną zasadą „dogmata non sunt immutabilia” (dogmaty nie są niezmienne), potępioną w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (propozycja 21, 22). Żądanie święceń dla kobiet łamie nie tylko kanon 968 §1 KPK 1917, ale przede wszystkim apostolską konstytucję Sacramentum ordinis Piusa XII, która definitywnie określa męskość jako materia remota sakramentu. Jak ostrzega św. Paweł: „mulier in silentio discat cum omni subiectione” (1 Tm 2,11 Wlg).
Wojna z sacrum: od ołtarza do klęcznika
Atak nowego „biskupa” Austin na przyjmowanie Komunii św. na klęcząco:
„The new bishop of Austin’s war against Catholics kneeling for communion”
oraz kontrowersje wokół barierek komunijnych w Charlotte:
„The uproar over Communion rails in the beleaguered Diocese of Charlotte”
są logiczną konsekwencją odrzucenia dogmatu o Królewskiej Godności Chrystusa (Pius XI, Quas primas). Niszczenie klęczników i balasek to materialna realizacja idei „kościoła ludowego”, gdzie „regale sacerdotium” (1 P 2,9 Wlg) zastąpiono demokratycznym zgromadzeniem. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae III, q. 83, a. 5 dowodzi, że postawa klęcząca jest „signum adorationis” (znakiem adoracji) koniecznym wobec Realnej Obecności – jej odrzucenie jest więc jawnym zaparciem się transsubstancjacji.
„Faith and Reason” jako teatr absurdu
Próba prezentacji tych tematów w ramach programu „Faith and Reason”:
„discuss the news of the Church and the world—but now freed from the video editors’ moderating influence!”
ujawnia głęboko cyniczne wykorzystanie pojęć właściwych katolicyzmowi (fides et ratio to tytuł encykliki Jana Pawła II) do promocji antywiary. Jak przypomina Pius X w Pascendi, moderniści świadomie „używają terminów katolickich w znaczeniu modernistycznym”. Transmisja „na żywo” bez „cenzury” to jedynie chwyt marketingowy – prawdziwy brak cenzury nastąpiłby przy przywróceniu indeksu ksiąg zakazanych i Świętej Inkwizycji.
Całość stanowi wymowną ilustrację słów Apokalipsy: „Scio opera tua… habes nomen quod vivas, et mortuus es” (Ap 3,1 Wlg) – Znam twoje czyny… masz imię, że żyjesz, a jesteś umarły. Jedyną odpowiedzią wiernych pozostaje „exire de Babylone” (Ap 18,4) – odejście z neo-kościoła i trwanie przy niezmiennej Ofierze Mszy Świętej, gdzie Chrystus Król panuje „in saecula saeculorum”.
Za artykułem:
LifeSite’s ‘Faith and Reason’ show to go LIVE Wednesday afternoon (lifesitenews.com)
Data artykułu: 18.11.2025
