Portal Gość Niedzielny (19 listopada 2025) relacjonuje sympozjum na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża, poświęcone 60. rocznicy konstytucji „Dei Verbum”. Uczestnicy konferencji – w tym kard. Luis Antonio Tagle – dyskutowali o „aktualności” dokumentu, proponując jego „wzbogacenie” w duchu współczesnych trendów teologicznych.
„Pytaliśmy, które aspekty konstytucji zostały przyswojone przez teologię i życie Kościoła, a które powinny zostać na nowo podjęte” – cytuje portal ks. prof. Giuseppe De Virgilio. Wśród propozycji „uzupełnienia” dokumentu znalazły się:
badania nad historycznym Jezusem i chrystologią narracyjną
oraz postulat większego uwzględnienia „wolności – Boga i człowieka” w interpretacji Pisma Świętego. Federacja Biblijna Katolicka towarzyszącą wystawą 80 współczesnych wydań Biblii podkreśliła pluralizm przekładów.
Rewolucja w miejscu niezmiennej doktryny
Przedstawiona narracja ujawnia całkowite zerwanie z katolicką nauką o Objawieniu, którą Pius XII przypominał w encyklice Humani generis (1950): „Kościół katolicki trzyma się niewzruszenie przekonania, że Objawienie, stanowiące przedmiot wiary katolickiej, zostało dane nie jako filozoficzny wynalazek do udoskonalenia przez ludzi, lecz jako Boski depozyt powierzony Oblubienicy Chrystusowej, aby go wiernie strzegła i nieomylnie wyjaśniała” (pkt 21). Tymczasem:
- Projekt „wzbogacenia” Dei Verbum o „chrystologię narracyjną” stanowi jawne odrzucenie dogmatu Chalcedońskiego o dwóch naturach Chrystusa. Jak przypomina Sobór Chalcedoński (451): „Wyznajemy jednego i tego samego Chrystusa Pana, Syna Jednorodzonego w dwóch naturach, bez zmieszania, bez zamiany, bez podziału i bez rozłączenia” (DH 302).
- Postulat uwzględnienia „wolności” w interpretacji Biblii burzy zasadę wyrażoną w bulli Leona XIII Providentissimus Deus (1893): „Kościół zawsze utrzymywał i utrzymuje, że autorem Ksiąg świętych Starego i Nowego Testamentu jest Bóg” (pkt 17).
„Krytyczne spojrzenie” jako narzędzie rewizji
Ks. prof. De Virgilio przyznaje: „po sześciu dekadach od Soboru Watykańskiego II możliwe jest również krytyczne spojrzenie na omawiany dokument”. To ewidentne potwierdzenie zasady hermeneutyki ciągłości potępionej przez św. Piusa X jako „synteza wszystkich herezji” (Pascendi, 39).
„Jakie krytyczne uwagi można skierować pod adresem Dei Verbum? Jak można by ją wzbogacić lub uzupełnić?”
Te pytania demaskują prawdziwy cel posoborowej teologii: nieustanną rewizję doktryny pod płaszczykiem „rozwijania tradycji”. Tymczasem Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępia tezę, że „dogmaty mogą otrzymywać znaczenie odpowiadające różnym czasom i różnym opiniom” (pkt 13).
Chrystus historyczny versus Chrystus wiary
Portal donosi, że uczestnicy sympozjum: „zdecydowane potwierdzenie historyczności ewangelii w rozdziale V znalazło pewne potwierdzenie w rozwoju badań nad osobą Jezusa, jako postaci historycznej, które przezwyciężyły sceptycyzm panujący w tej dziedzinie w latach soboru”. To klasyczny przykład modernizmu, który:
- Rozdziela Chrystusa historycznego od Chrystusa wiary
- Podporządkowuje Objawienie kryteriom nauk historycznych
- Przemilcza dogmatyczną definicję o boskim autorstwie Pisma Świętego
Św. Pius X w Pascendi (1907) demaskuje ten błąd: „Moderniści twierdzą, że Chrystus nie ustanowił Kościoła, który by trwał na wieki. Kościół bowiem, według nich, zrodził się ze zbiorowej świadomości” (pkt 31).
Wystawa Biblii jako symbol relatywizmu
Ekspozycja „80 współczesnych wydań Biblii z różnych części świata, w wielu językach i z różnymi komentarzami” stanowi namacalny dowód odrzucenia zasady wyrażonej w dekrecie Soboru Trydenckiego (1546): „Święty Sobór postanawia i ogłasza, że stara Wulgata (…) winna być uznana za autentyczną w publicznych odczytaniach, dysputach, kazaniach i wykładach” (DH 1506).
Pluralizm tłumaczeń prowadzi do relatywizacji Słowa Bożego, co Pius XII potępił w encyklice Divino afflante Spiritu (1943), ostrzegając przed „niebezpieczeństwem odejścia od sensu literalnego” (pkt 31).
Teologiczne bankructwo „nowej hermeneutyki”
Całe sympozjum ujawnia duchową pustkę posoborowej teologii:
- Brak odniesień do Tradycji Apostolskiej jako równorzędnego źródła Objawienia (Dei Filius, DH 3006)
- Milczenie o nieomylnym Magisterium Kościoła jako strażnika depozytu wiary
- Pominięcie nauki o natchnieniu biblijnym jako działaniu Ducha Świętego
Jak trafnie zauważył św. Pius X: „Moderniści nie uznają żadnej prawdy, która by nie podlegała zmianom” (Pascendi, 58). Wystarczy porównać cytowane propozycje z tekstem konstytucji Dei Filius Soboru Watykańskiego I (1870), by dostrzec przepaść doktrynalną:
„Dlatego również teraz nieustannie trwa owa wiara święta, którą najpierw otrzymał Kościół, raz podana świętym. Kto więc twierdziłby, że można czasami przyjmować jakąś nową prawdę, wynikającą z postępu wiedzy ludzkiej, która by nie była zawarta w depozycie Objawienia – niech będzie wyklęty”
(DH 3043)
Zamiast zakończenia: wołanie o powrót do źródeł
Relacja portalu Gość Niedzielny ujawnia głębię kryzysu w strukturach okupujących Watykan. Zamiast głosić „Jezusa Chrystusa wczoraj i dziś, tego samego również na wieki” (Hbr 13,8 Wlg), neo-kościół proponuje niekończący się proces rewizji doktryny.
Jedyną odpowiedzią na tę apostazję jest powrót do niezmiennego nauczania wyrażonego w encyklice Leona XIII Providentissimus Deus: „Cała teologia opiera się na Piśmie Świętym tak, jak na fundamencie” (pkt 20) – pod warunkiem że czytamy je oczami Kościoła, a nie współczesnych ideologów.
Za artykułem:
Rzym: O aktualności Dei Verbum po 60 latach (gosc.pl)
Data artykułu: 19.11.2025
