Nowa Lewica i jej komunistyczne dziedzictwo – upadek moralny w świetle katolickiej nauki społecznej
Portal Więź.pl w artykule z 19 listopada 2025 r. relacjonuje kontrowersje wokół wypowiedzi Anny Marii Żukowskiej z Nowej Lewicy, która uznała rewolucję październikową za część dziedzictwa lewicy. Autor artykułu, Sebastian Adamkiewicz, krytykuje brak refleksji historycznej wśród części środowiska lewicowego, jednocześnie pomijając całkowicie katolicką ocenę moralną komunizmu jako zbrodniczego systemu.
„Lewicowe dziedzictwo to rewolucja październikowa” – stwierdzenie Anny Marii Żukowskiej rzeczniczki Nowej Lewicy
Rewolucja jako mit założycielski totalitaryzmu
Próba oddzielenia rewolucji październikowej od jej zbrodniczych konsekwencji stanowi klasyczny przykład retoryki wybielającej (excusatio non petita). Jak przypomina encyklika Piusa XI Divini Redemptoris: „Komunizm jest z natury swej zły, i nie można dopuszczać współpracy z nim w jakiejkolwiek dziedzinie przez tych, którzy chcą ocalić cywilizację chrześcijańską”. Sam portal Więź.pl, powołując się na św. Tomasza z Akwinu, czyni to w sposób czysto instrumentalny, pomijając jego naukę o lex naturalis jako podstawie ładu społecznego.
Demoniczne korzenie SDKPiL i KPP
Przyznanie, że Nowa Lewica wyrasta ze struktur PZPR i przedwojennej KPP, powinno pociągać za sobą jednoznaczne potępienie, a nie jedynie krytykę „braku refleksji”. Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) głosiła program otwarcie antyreligijny, co potwierdza choćby jej stanowisko wobec strajku dzieci wrzesińskich w 1901 roku. Jak stwierdza Syllabus błędów Piusa IX: „Nauka, która porównuje Chrystusa z mitologicznymi postaciami lub uważa Go za jedną z wielu postaci historycznych – jest potępiona” (pkt 58).
Fałszywy dylemat: 1905 vs 1917
Przedstawiany przez Adamkiewicza konflikt między „niepodległościową” rewolucją 1905 roku a „totalitarną” rewolucją październikową to sofizmat. Obie były przejawem tego samego ducha rewolucji potępionego przez papieży od Piusa VI po Piusa XII. Jak uczy Leon XIII w Rerum novarum: „Każda rewolucja niesie w sobie zarodek nowej tyranii”. Wspomniane przez autora „szklane domy” to z kolei modernistyczna utopia sprzeczna z chrześcijańską wizją społeczeństwa opartego na hierarchii i własności prywatnej.
Kryzys tożsamości czy apostazja?
Opisywane „rozmemłanie” Nowej Lewicy nie jest jedynie problemem politycznej tożsamości, lecz objawem głębszego kryzysu duchowego. Jak wykłada św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis: „Moderniści, by ukryć swe prawdziwe zamiary, posługują się dwuznacznością słów”. Cytowanie przez Adamkiewicza Eduarda Bernsteina („ruch jest wszystkim, cel jest niczym”) doskonale ilustruje tę strategię zamętu, potępioną także przez Piusa IX w Syllabusie (pkt 80).
Personalizm czy relatywizm?
Deklarowana przez portal „personalistyczna wrażliwość” okazuje się fasadą dla relatywizmu. Prawdziwy personalizm katolicki, jakiego nauczał Jacques Maritain, zawsze stoi na straży nienaruszalności życia od poczęcia do naturalnej śmierci i nierozerwalności małżeństwa – wartości systematycznie atakowanych przez środowiska lewicowe. Tymczasem autor artykułu przemilcza całkowicie antychrześcijańskie postulaty współczesnej lewicy dotyczące aborcji, związków homoseksualnych czy ideologii gender.
Katolicka alternatywa dla rewolucyjnych utopii
Zamiast jałowych dyskusji o „demokratycznych korzeniach lewicy”, portal powinien przypomnieć katolicką naukę społeczną wyrażoną w encyklice Piusa XI Quas primas o panowaniu społecznego Chrystusa Króla: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym”. Jak ostrzegał św. Pius X: „Najstraszliwszym wrogiem Kościoła Chrystusowego nie jest bezbożny socjalista, ale liberalny katolik”.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej, jakakolwiek próba rehabilitacji ruchów lewicowych – czy to w wydaniu z 1905, czy 1917 roku – stanowi duchowe samobójstwo. Jedyną odpowiedzią na współczesne kryzysy może być powrót do regnum Christi – cywilizacji miłości opartej na prawie naturalnym i Ewangelii.
Za artykułem:
Quo vadis, Lewico? (wiez.pl)
Data artykułu: 19.11.2025
